Ο κόσμος αλλάζει μα,
εσύ,
μείνε εδώ –
ο ουρανός παίρνει
τα δικά μας χρώματα –
έχει βαθιά βαφτεί
από συναισθήματα
μοιάζει να δημιουργήθηκε
για εμάς
μόνον.
Η πόλη αποκτά νέα μορφή μα,
το δικό μας καταφύγιο
δεν χρειάζεται βελτίωση –
έχουμε όσο χώρο αρκεί
για να κατευθύνουμε τη ματιά μας –
δεν υπάρχει ορίζοντας
περισσότερο πλατύς
από τα παραθυρόφυλλα.
Τα ποτάμια τρέχουν ορμητικά
μόλις αγγίζονται από δάκρυά μας
τα κλαδιά κουνιούνται
με την αντήχηση του γέλιου μας
τα σύννεφα αλλάζουν μορφή
καθώς δονούνται από ανάσες μας.
Οι δρόμοι γύρω μας
αμέτρητοι ανοίγονται μα,
εσύ
να ακολουθείς αυτόν
που σε μεταφέρει γρηγορότερα
στον δικό μας κόσμο.
Αφήστε το σχόλιο σας