«Μαρία, μην ανησυχείς. Με τον καρκίνο έμπλεξα αλλά ποτέ δεν ήμουν πιο χαρούμενος κι ευτυχισμένος και δημιουργικός. Θα φάω πολλά ψωμιά ακόμα. Σ’ ευχαριστώ».

Ήταν   το   προτελευταίο  μήνυμα του  Θοδωρή.

Το τελευταίο δεν το κράτησα. Δεν ήθελα.

Όσο καιρός  και να περάσει θα μου είναι σχεδόν ακατόρθωτο να είμαι ψύχραιμη  απέναντι στην μνήμη -στο μνημόσυνο- του  Θοδωρή. Ο Θεόδωρος Μπασιάκος, ο άνθρωπος, ο φίλος, ο ποιητής, ο αγαπημένος, ο πατέρας, ο άνθρωπός  της καθημερινότητας,  της παρέας, της ζωής. Γιατί, ναι,  ο Θοδωρής  ήξερε να  τιμά τη ζωή με τον πιο απλό τρόπο και κάθε στιγμή.

Ήταν ξεχωριστός  -και  είναι  κοινό μυστικό και  αλήθεια φωτεινή- πως άφηνε  σημάδια  πολύ τρυφερά  σε όσους τον γνώριζαν έστω και από μακριά. Ίσως καταφέρω να γράψω για  τον Θοδωρή κάποια στιγμή με πιο χαμηλά  την στάθμη τής συγκίνησης. Σήμερα  θα  αφιερώσω σε εκείνον, τον φίλο  των νεανικών  αλλά και των ώριμων χρόνων  μου, μερικούς στίχους ακόμη.

Ο Θοδωρής, την εποχή που τον γνώρισα, αρχές δεκαετίας του ΄80.

Αγαπητέ  Θοδωρή/

μας λείπεις/

μόλις  σκέφτηκα  πως σου χρωστάω πολλά/

τι περίεργο/

αλλά λείπεις Θοδωρή/ μας λείπεις/

η διστακτική μου φύση με κράτησε μακριά/

από όσα θα ήθελα να είχαμε μαζί  προσεγγίσει/

τι μένει λοιπόν/ παρά μια πολύχρωμη κορδέλα που με ζώνει/

σαν ένα φίδι  με δέρμα από στιγμές/ και σχέδια /

για  κοινές δράσεις που τόσο σου άρεσε να οραματίζεσαι/

μου λείπεις/ μας λείπεις

και αναρωτιέμαι πιο θα ήταν το αστείο σου 

για την πρωτοχρονιά του 2021 και του 2022.

Θεόδωρος Μπασιάκος, ο Γκαγκάν, Μυτεράν, Τεό, Μπασιάκ 1963-2020.