Βλέπω απ’ το παράθυρό μου έναν ήλιο, σίγουρα δεν είναι αυτός που περιμένω, μα έστω, είναι ήλιος. Δεν τον θέλω, μα τον ανέχομαι γιατί ξέρω πως εσένα σ’ αρέσει, τον ανέχομαι και δεν τον σβήνω πίσω απ’ τις βαριές κουρτίνες.

Βλέπω τις σκιές των φύλλων που τρεμοπαίζουν στο παράθυρο κι έτσι καταλαβαίνω πως φυσάει λυσσασμένα, μα και πάλι ακούω τις σκέψεις μου, ο ήχος του αέρα μόνο στις σκιές.

Εσύ στις σκέψεις μου. Εσύ, εσύ, εσύ, εσύ! Στο διάολο, για δε μ’ αφήνεις πια να μερέψω; Στρίβω μες στα σκεπάσματα και ξεφυσάω. Κι ύστερα αγκιστρώνομαι στην τελευταία μου σκέψη που ξεγλιστρά μακριά μου και την τραβάω πίσω, τρομοκρατημένη μη την χάσω και ξεχάσω εσένα. Εσένα, εσένα, εσένα, εσένα…

Ανάθεμά σε! Ανάθεμα την ώρα που με στοίχειωσε κείνο το βλέμμα σου και πότισαν τα σπλάχνα μου απ’ τη χάρη σου. Και πώς να σε ξεχάσω… Δεν έχω τρόπο. Δεν θέλω να ‘βρω.

Πονάω που μου λείπεις και οργίζομαι. Θέλω να σου χαράξω μνήμες, να φεύγω και να μην έχεις τόπο. «Δεν ξεχνάει το σώμα τόσο εύκολα» μου είχες πει. Θεέ μου, πώς δεν το σκέφτηκα! Θα σε φιλήσω…