Είχε μία φωνή που όπως έλεγαν οι αριστείς του είδους, δεν την είχε ξανακούσει αυτί ανθρώπου, από καταβολής Κόσμου. Δεν ήταν μόνο θεσπέσια σαν ήχος και χρώμα, μα και σαν τεχνική. Μπορούσε αβίαστα να φτάσει τις πιο ψηλές αλλά και τις χαμηλότερες οκτάβες, πράγμα που βελτίωσε στο έπακρον, όταν ολοκλήρωσε και τις σπουδές της. Η κοπέλα αυτή έκρυβε στο λαρύγγι της ένα απίστευτο μουσικό όργανο τέτοιο που κανένας οργανοποιός δεν είχε ποτέ κατασκευάσει. Ειδικοί που την άκουγαν όχι μόνον στην πατρίδα της μα και ξένοι την αντιμετώπιζαν με δέος και θα ’λεγε κανείς ότι η επιτυχία της στην παγκόσμια Σκηνή ήταν δεδομένη.

Από μια χαιρέκακη όμως ιδιοτροπία της Φύσης που θεωρεί την τελειότητα δικό της κεκτημένο η κοπέλα αυτή των είκοσι χρόνων δεν ήταν μόνον ιερό μουσικό τέρας αλλά και κυριολεκτικό. Αφού ο όγκος του σώματός της ήταν επιεικώς τριπλάσιος του φυσιολογικού, ξεπερνούσε ίσως τα 200 κιλά! Το πάχος αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα διατροφικής ανωμαλίας αλλά μιας ανεξέλεγκτης οργανικά δραστηριότητας που δεν γινόταν να τιθασευτεί. Το βάρος αυξανόταν ακόμα και με το ν’ αναπνέει και μόνο, χωρίς τροφή, χωρίς νερό. Σού έδινε την αίσθηση ότι μια τρόμπα κρυμμένη  κάπου στις απαίσιες σάρκινες πτυχές του κορμιού της, την φούσκωνε συνεχώς, με αποτέλεσμα βέβαια να την βλέπουν όχι με οίκτο αλλά με κακία οι άνθρωποι και να της δώσουν ακριβώς αυτό το παρατσούκλι. Αντί ΝΤΙΒΑ,  ΤΡΟΜΠΑ!

Αυτό το μουσικό αριστούργημα λοιπόν ήταν καταδικασμένο να μη γνωρίσει ποτέ τις μεγάλες μελοδραματικές Σκηνές τού Κόσμου. Δεν νοείται μια Μπατερφλάι μεγέθους τέρατος, ούτε μια εκρηκτική Κάρμεν που κάθε άλλο παρά παθιασμένο έρωτα μπορούσε να εμπνεύσει, αλλά ίσως μόνο να διαπρέψει σε κανένα τσίρκο από αυτά που αποκτούν φήμη από όντα ανθρώπινα η ζώων που έχουν κάποια εμφανή, ή άλλη, παραμόρφωση.

Δεν αντιμετωπίζονταν η περίπτωσή της ούτε με κούρες αδυνατίσματος, ούτε με ισορροπίες διαταραγμένων ορμονικών διεργασιών και οι πάντες, είτε επιστήμονες, είτε εμπειρικοί κομπογιανίτες, σήκωναν τα χέρια ψηλά, με μια ειλικρινή παραδοχή ανημποριάς. Ένα τέτοιο ανοσιούργημα της Φύσης δεν είχε ματαδεί ανθρώπου οφθαλμός, μέχρι και το βιβλίο Γκίνες είχε επιληφθεί του θέματος. Μέχρι που και το παρατσούκλι της κάποια στιγμή το άλλαξαν και από ΤΡΟΜΠΑ τής έδωσαν το ανατριχιαστικό ‘’ΤΟ ΤΕΡΑΣ’’ που ήταν βέβαια και πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Ένας φοιτητής τής Ιατρικής στο μεταπτυχιακό τμήμα, που το διδακτορικό του ήταν ακριβώς στο θέμα της παχυσαρκίας, ενδιαφέρθηκε ανθρώπινα αλλά και από επιστημονικό ενδιαφέρον με το δράμα αυτού του πλάσματος, που αντί το θείο χάρισμα της απίστευτης φωνής του να κατοικεί σε έναν ανάλογο Ναό, κατοικούσε σε ένα ανοσιούργημα, που μόνο μια νοσηρή φαντασία μπορούσε να διανοηθεί ότι υπάρχει. Και όμως, να που το ανοσιούργημα ήταν μια θλιβερή πραγματικότητα.

Το σκεπτικό του νεαρού επιστήμονα ήταν απλό. Έλεγε πχ.: ‘’όπως ένα μηχάνημα δυσλειτουργεί  και ψάχνεις να βρεις την αιτία της δυσλειτουργίας και αν γίνεται να την διορθώσεις, έτσι και στον οργανισμό τής κοπέλας κάτι ανάλογο συμβαίνει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ’’.

Το έβαλε σκοπό της ζωής του να δώσει πίσω στην κοπέλα την ζωή που τής άξιζε, κονταρομαχώντας με την χαιρέκακη ΚΑΙ ΖΗΛΟΦΘΟΝΗ Φύση, που επέτρεψε ένα δημιούργημά της να ξεφύγει από του Νόμους που την διέπουν και να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε σάρκινο βουνό!

Ερευνώντας, ανακάλυψε μόνον άλλη μία ανάλογη περίπτωση ατόμου που είχε καταγραφεί στα ιατρικά χρονικά, κάπου στη Βολιβία, αλλά που η τύχη και η εξέλιξή του χανόταν στο βαθύ τού Χρόνου. Όσο και αν έψαξε δεν  μπόρεσε να μάθει κάτι περισσότερο και είναι απορίας άξιον πώς η Παγκόσμια Ιατρική Κοινότητα δεν γνώριζε κάτι επί αυτού του θέματος.

Κατόπιν άοκνων προσπαθειών, κατέληξε σε ένα θαυματουργό διαιτολογικό σχήμα, που ενώ το κορίτσι έτρωγε, όπως δεν είχε ποτέ φάει στη ζωή του, άρχισε να χάνει με θαυμαστό τρόπο κιλά. Έφευγαν, θαρρείς τα κιλά γλιστρούσαν από πάνω της, όπως ένας χιονάνθρωπος λιώνει από τις ακτίνες ενός εκτυφλωτικού ήλιου, αλλά άφηναν πίσω τους ένα αηδιαστικό δέρμα, που ο γιατρός το αφαιρούσε μια φορά το μήνα στο Χειρουργείο με την βοήθεια ενός πλαστικού γιατρού φίλου του. Σωστός Πυγμαλίωνας που δούλευε όχι πάνω σε μάρμαρο που το έκανε να ζωντανέψει  με την αγάπη και τον έρωτά του, αλλά σε ζώσα ανθρώπινη υπέροχη ύπαρξη, που στο χρόνο επάνω είχε ήδη χάσει τον μισό της πάνω κάτω όγκο. Ακόμη ήθελε πολλή δουλειά και πολλή μελέτη και βέβαια πάντοτε ελλόχευε ο φόβος, μη και αρχίσει ο εφιάλτης της επανόδου των κιλών, όπως συχνά πυκνά συμβαίνει ακόμη και με βατές περιπτώσεις. Ελλόχευε επίσης άλλος ένας φόβος, μήπως και η θεσπέσια φωνή  της αλλοιωθεί, πράγμα που κατά θαυμαστή τύχη δεν συνέβη. Και όταν στα δύο χρόνια η κοπέλα απέκτησε ανθρώπινη μορφή που  καθόλου δεν θύμιζε το τέρας που υπήρξε και τόλμησε να κτυπήσει ‘’συναυλιακές πόρτες’’ τής τις έκλεισαν αυτές κατάμουτρα, με το εξής εξωφρενικό σκεπτικό:

‘’Ο ΘΕΑΤΗΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΕ, ΘΑ ΣΕ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΑΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΜΟΡΦΗ, ΠΑΡΑ ΣΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ ΕΣΤΩ ΤΑΛΕΝΤΟ’’!!!

Τρελάθηκε το κορίτσι μαζί και ο γιατρός της. Θυσίες και κόπος δύο χρόνων πήγαιναν σαν να λέμε στα χαμένα, στον βωμό τού φαίνεσται που όμως δεν ξέφευγε από τα γνωστά standards;

Και τότε ελήφθη μια απίστευτη απόφαση και από τους δύο. Θα της έκανε ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΠΩΠΟΥ με μια μέθοδο δικής του επινόησης που ποτέ πριν δεν είχε εφαρμοστεί.

Μετά από την ολοκληρωτική πλέον μεταμόρφωση, έμενε ν αλλάξουν και ταυτότητα. Η κοπέλα ήταν πια μια μυστηριώδης καλλιτέχνης την οποία ο γιατρός είχε ανακαλύψει σε μια περιοχή του Περού γέννημα λευκών, που είχαν αποικίσει στα μέρη αυτά από τρεις γενεές και την έφερε στην Ευρώπη μαζί του, θαμπωμένος από το θείο ταλέντο της φωνής της.

Δήθεν θα συνέχιζε τις μουσικές της σπουδές με φημισμένους δασκάλους, τους οποίους και άφηνε κατάπληκτους με τις γνώσεις της.

Η φήμη της σιγά σιγά απλώνονταν και σε συνδυασμό με το μυστήριο που  την περιέβαλε για την Χώρα καταγωγής της, την έκανε γρήγορα διάσημη και περιζήτητη. Έκλεινε συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική και κατάφερε μέσα σε έναν Χειμώνα  να επισκιάσει ακόμη και το άστρο τής Κάλλας, το μέγιστο ιερό τέρας της Όπερας.

Ο γιατρός, μέντορας, μάνατζέρ της μα και αγαπημένος της, σιγά μη καθόταν να ασχοληθεί πλέον με αρρώστιες και γιατρικά. Το δημιούργημά του επέφερε εκτός από δόξα, χρήμα, που δεν μπορούσε να ξοδευτεί ακόμη και αν ζούσαν δυο ζωές.

Και μια ημέρα την πήρε και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.

Δεν την κατηγόρησε ποτέ κανείς ότι εγκατέλειψε ανειλημμένες υποχρεώσεις ή ότι αθέτησε συμβόλαια γιατί ποτέ δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο κατά πάγια τακτική της,  όπως συνηθίζεται άλλωστε στην μυστηριώδη της χώρα.

Ο κόσμος ψοφάει για παραξενιές καλλιτεχνών και όσο περισσότερες τόσο ο μύθος μεγαλώνει και τους συγχωρούνται τα πάντα. Οι Νόμοι, οι κανόνες, έγιναν  για το πόπολο, ούτε για τους μεγαλοσχήμονες έγιναν, ούτε για τα τέρατα τα λεγόμενα ιερά. Γνωστά αυτά.

Και η φήμη της μεγάλης αοιδού δεν έχασε τίποτα από τη λάμψη της, ακόμη και σαν ανάμνηση.

Κάποια στιγμή μπορεί να επανακάμψει. ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ…