«Η Πέρσα επί τω έργω», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

«Μυρσίνη μου είναι να μη σου βγει το όνομα. Έτσι και γίνει κάτι τέτοιο κολλάει σαν ετικέτα πάνω σου και θέλεις δεν θέλεις σε ακολουθεί δια βίου. Πάρε εμένα για παράδειγμα. Πώς με αποκαλείτε όλοι, μηδέ εσού εξαιρουμένης; ‘’Η Εληνίδα miss Marple’’. Σιγά βρε παιδιά. Πέρασα και δεν άγγιξα. Τρέχω εγώ βρε πίσω από τις διάφορες ιστορίες ή οι ιστορίες με παίρνουν το κατόπιν κάνοντας καταφανώς πλάκα μαζί μου; Επεδίωξα ποτέ να λύσω ένα πρόβλημα άσχετο με μένα; Όχι. Τώρα, αν από ιδιοσυγκρασία με     τρώει το σκουλήκι να ερευνώ το γιατί και το έτσι που έχει να κάνει με την αφεντιά μου και εσείς με βαφτίζετε με το όνομα της κουτσομπόλας ηρωίδας της Άγκαθα Κρίστι, τι να πω; Να πω ότι η φαντασία σας δεν είναι και τόσο άριστης ποιότητας; Θα σας προσβάλω και δεν είναι στον χαρακτήρα μου να κάνω κάτι τέτοιο.

Σου φέρνω για παράδειγμα την τελευταία μου περιπέτεια με το τροχόσπιτο. Εγώ πήγα ξωπίσω της ή εκείνη με πιλάτεψε τόσον καιρό; Τώρα αν παρά τις επεξηγήσεις μου εσείς επιμένετε στον χαρακτηρισμό σας, Ε, τιμή  μου και καμάρι μου και ας μην την φτάνω κατ’ εμέ ούτε στο τελευταίο κύτταρο του κοφτερού μυαλού της.

Θα μου επιτρέψεις τώρα να αφηγηθώ στην θεία μου τη Λουκία στον  Καναδά την Ιστορία με το τροχόσπιτο που της την είπε επιγραμματικά ο  ανεψιός της και γιος μου και με παρακάλεσε με συνεχή μηνύματα στο FB να της την πω εγώ, γιατί λέει, της αρέσουν οι διηγήσεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και όχι σαν το σπασμένο τηλέφωνο. Χαλάω εγώ χατίρι σε κανέναν, πόσω μάλλον στην Λουκία μου, που για μένα είναι εκτός όλων των άλλων, πηγή έμπνευσης πολλών έργων μου;

Μετά το shock που τράβηξα με την κλοπή του αυτοκινήτου μου και την ανεύρεσή του όπως την περιέγραψα σε μια μου ιστορία, η ίδια η εταιρεία από την οποία το αγόρασα μου έκανε ένα ανέλπιστο δώρο για όσο διάστημα θα κρατούσε η επισκευή του μικρού μου αυτοκινήτου. Μου προσέφερε ένα τροχόσπιτο να κάνω ανέξοδες διακοπές και τούτο γιατί λέει τους πρόσφερα ανέλπιστη διαφήμιση μέσα από τα Μ.Μ.Ε. όσον καιρό κρατούσαν οι έρευνες για  την αποκάλυψη του σκανδάλου. Έτσι είναι αυτά καλή μου θεία Λουκία. BUSINESS τα πάντα… Μα και μήπως είναι ανάγκη να σου το πω. Εσύ αυτά στα δάκτυλά σου τα παίζεις αφού σε διαφημιστική εταιρεία δούλευες μια ζωή. Να κάνω τον δάσκαλο στη δασκάλα; Δε λέει.

Το τροχόσπιτο αυτοκίνητο, είχε όλα τα κομφόρ εκτός από ένα. Δεν είχε  ντους. Και αυτό ήταν ένα σοβαρό μείον. Θα έπρεπε να αρκεστώ στα θαλάσσια λουτρά και ένα καλό ξέβγαλμα σε ένα από αυτά τα υπαίθρια ντους στις παραλίες. Ένα άλλο σοβαρότατο μείον ήταν ότι δεν θα είχα μαζί μου την αγαπημένη μου φιλενάδα που βρισκόταν στα παιδιά της στην Βρετανία. Αρκέστηκα λοιπόν μόνο σε αυτά που είχα και όλος ο καιρός μετά μπροστά μου ελεύθερος, να τον απολαύσω χωρίς ελλείψεις. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν κρατά κατά τις επιταγές του καλανταριού όπως στις άλλες Μεσογειακές χώρες, οπότε οι λίγες ελλείψεις θα περνούσαν χωρίς να το καταλάβω, οι κυριότερες έστω.

Ξεκίνησα λοιπόν με σκοπό να στρατοπεδεύσω, αφού πρώτα τον εξερευνήσω, σε έναν πευκόφυτο παραλιακό  χώρο, απόμερο και χωρίς λουόμενους παραθεριστές. Μια θάλασσα γαλαζοπράσινη, και ένα τοπίο παραμυθιού με τα κλαδιά των πεύκων να ακουμπούν το νερό. Η αλήθεια    είναι ότι ήταν και λίγο παρακινδυνευμένο να μένει μια γυναίκα μόνη στο πουθενά, αλλά η ηρεμία του χώρου μου έδιωχνε τις όποιες φοβικές σκέψεις. Και όταν μια Αυγουστιάτικη πανσέληνος ανέτειλε σκορπώντας τα ασήμια   της στα ήρεμα νερά, αφέθηκα κι εγώ, σε ένα κολύμπι, όμοιο του οποίου δεν θυμόμουν να είχα ξανακάνει.

Έτσι όπως απολάμβανα το μπάνιο μου παρατήρησα με έκπληξή μου ότι  το τροχόσπιτό μου δεν μπορούσε να είναι ορατό από μεριάς θάλασσας ακόμα και με τα φώτα του αναμμένα όπως το άφησα λίγο πριν και αυτό μου άρεσε, αν και σαν τι να φοβηθώ από πλευράς νερού, τα ψάρια ή τους ψαράδες; Στη σκέψη αυτή, με έπιασαν τα γέλια και βγήκα από το νερό σκουπίζοντας το σώμα μου, γιατί μια δροσούλα είχε αρχίσει να πέφτει απαλά. Οι μέρες του καύσωνα ήλπιζα ότι είχαν περάσει πια ανεπιστρεπτί, αφού και ο Σεπτέμβρης ήταν προ των πυλών πια.

Ανανεωμένη και πεινασμένη σαν λύκος ντύθηκα βιαστικά και κάθισα σε μια καρεκλίτσα κοντά στο σκαλί του τροχόσπιτου να μασουλήσω ένα όπως ήλπιζα γευστικότατο σάντουιτς με γαλοπούλα, τυρί φέτα και ντομάτα, πίνοντας και έναν παγωμένο χυμό κράνμπερι, αγαπημένο μου ποτό. Άπλωσα το χέρι μου να ανοίξω και το ραδιοφωνάκι μου να ακούσω μουσική για να ’χει η όλη εικόνα και ήχο. Μα η κίνησή μου έμεινε μετέωρη καθώς άκουσα το μοτέρ ενός πλεούμενου να πλησιάζει και να σβήνει ακριβώς στα ριζά του μπροστινού μου πεύκου. Τα ‘παιξα για τα καλά, να μην το πω; Μάζεψα τα πράγματά μου, τα έβαλα μέσα και κάθισα στη θέση του οδηγού έτοιμη να το βάλω στα ‘’πόδια’’.

Έλα όμως που η παροιμιώδης περιέργειά μου δεν με άφηνε αφ’ ενός να φύγω πριν δω αν και οι νυχτερινοί επισκέπτες ήταν παραθεριστές σαν ελόγου μου, ή κάτι άλλο. ‘’Σαν τι άλλο ρε συ Πέρσα που βλέπεις παντού παράδοξα, ενώ στις δικές σου κινήσεις όλα είναι φυσιολογικά και ομαλά’’ είπα με σαρκαστική αυτογνωσία και ειλικρίνεια.

Δεν θα είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά, όταν ακόμη ένα πλεούμενο ήρθε και άραξε πλάι στο πρώτο, χωρίς όμως και κανείς να βγαίνει έξω, ως εάν κάτι να περίμεναν έτοιμοι να ξαναφύγουν όπως ήρθαν.

Και όντως αυτό το κάτι που περίμεναν έφτασε με τη μορφή ενός πολυτελούς  γιοτ που έλαμπε από μεγαλοπρέπεια και φινέτσα στο φως του φεγγαριού.

Για να ‘ναι αθώα τούτη δω η μάζωξη, πολύ χλωμό το έβλεπα.

Και τότε είδα να κατεβάζουν  από το κότερο καμιά δεκαριά γυναίκες τις μοίρασαν στα δύο φουσκωτά, που αμέσως έβαλαν μπρος και έφυγαν στ’ ανοιχτά όπως έκανε και το γιοτ.

Δεν ήθελα και πολύ να σκεφτώ ότι επρόκειτο για εμπόριο λευκής σαρκός και μια και δυο βάζω μπρος και πηγαίνω στο  Λιμεναρχείο που ήταν κοντά αλλά που ήταν άδειο. Όπως το ακούτε. ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΨΥΧΗ. Τα δύο όργανα, να τα πω, του Λιμενικού σώματος, έπιναν αμέριμνα το αναψυκτικό τους στην μοναδική καφετέρια της περιοχής. Ζήτησα να τους μιλήσω και φανερά ενοχλημένοι και οι δύο ήρθαν κοντά μου, όπου τους αφηγήθηκα τα όσα είχαν τυχαία δει τα ματάκια μου. Άρχισαν να ζωηρεύουν και ο ανώτερος εκ των δύο πηγαίνει λίγο πιο πέρα και τηλεφωνεί ποιος ξέρει σε ποιον. Σε λίγα λεπτά, καμιά δεκαριά άντρες κατέφτασαν άλλοι ένστολοι και άλλοι με πολιτική περιβολή και μου ζήτησαν να τους πάω στο τόπο των γεγονότων. Να κάνουν τι άραγε αφού δεν είχαν αφήσει ίχνος πίσω τους οι άλλοι και που πιθανόν να τους πέρασε και από το μυαλό ότι όλα ήταν γέννημα οργιώδους φαντασίας μιας υπερήλικης και ευφάνταστης κυρίας. Δεν είπαν βέβαια τίποτα τέτοιο, γιατί ίσως να κρατούσαν και μία πισινή. Πού ξέρεις, μπορεί και να ήταν αληθινά τα όσα τους έλεγα και αν τα απαξίωναν να έβρισκαν μεγάλο μπελά. Δεν ξέρεις ποτέ.

Σε δευτερόλεπτα φτάνει και το ταχύπλοο του λιμενικού επιβιβάζονται πάνω του όλοι και ανοίγονται στο πέλαγος με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Στο σημείο αυτό θεία Λουκία, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, σταματάει και ο δικός μου ο ρόλος.

Την επομένη βούιξε ο τόπος. Τεράστια επιτυχία του Λιμενικού Σώματος  που συνέλαβε και εξάρθρωσε σπείρα εμπορίας, όντως λευκής σαρκός, που προμήθευε κοσμοπολίτικα παραθαλάσσια θέρετρα με γυναίκες που πια δεν τις ήθελαν στα χαρέμια τους οι Κροίσοι του πετρελαίου και τις μεταπωλούσαν αυξάνοντας και άλλο τα πλούτη τους. Αρχηγός δε της Σπείρας γνωστός καναλάρχης που καιρό τον υποπτεύονταν οι αρχές και που μόνο τώρα ‘’χάρις’’ στο Λιμενικό συνελήφθη…

Σαν τι έπρεπε δηλαδή οι αρχές να πουν, ότι μια Πέρσα Βουδούρη  θαυματούργησε για ακόμη μια φορά; Λέει;

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη