Πρωινό στην Ιουλίδα

Είμαι  θυμωμένη, νευριασμένη, απογοητευμένη, τεμαχισμένη, αποδιοργανωμένη. Ξύπνησα  κακόκεφη και καθώς ανοίγω την μπαλκονόπορτα  του δωματίου μου, βρίσκομαι μέσα σε μια πάχνη που έχει σκεπάσει το χωριό. Ένα  φθινοπωρινό και χειμωνιάτικο φαινόμενο της φύσης.

Η πάχνη ταξιδεύει,  έρχεται και  φεύγει. Τη βλέπω σαν καπνός  να  αλλάζει φόρμες. Πραγματική επίσκεψη!  Φέρνει μαζί της και μυρωδιά  που μοιάζει της  βροχής,  αλλά αναμιγμένη με χώμα, ίσως και με   κάτι λίγο σάπιο ή καμένο.  Από ψηλά  ο ουρανός γαλανός με σκόρπια σύννεφα.

Κέα

Το κέφι μου φτιάχνει. Ένας  αέρας  με μυρωδιές της φύσης με  ξυπνάει τελείως, όμως  συνεχίζω μέσα μου  βαθιά,  να είμαι  αφηρημένη,  με μια έννοια,  λίγο χαμένη και ενώ έχω αρχίσει τρία νέα κείμενα,  έχω χάσει τα πρόσωπα των κειμένων.   Μπορώ να γράψω όλο τον κορμό, το σενάριο, αλλά  δεν θέλω, περιμένω να εμφανιστούν και πάλι τα πρόσωπα. Να μου μιλήσουν. Όλα αυτά που συμβαίνουν  γύρω μου, στον κόσμο μας,  με έχουν αφήσει άφωνη. Δεν εμφανίζεται  η ζωή του ανθρώπου  με  ανοδική πορεία  τελικά, με  σπείρα  χρόνου  μοιάζει, με επαναλήψεις και πισωγυρίσματα. Αυτή είναι η  ζωή του ανθρώπου,  όμως η φύση  έχει μια περίεργη συνέπεια  στην επανάληψή της,  αντίθετα η του ανθρώπου  επανάληψη είναι μια θλίψη, μια δυστυχία, μια αποτυχία. Ένας  εφιάλτης  που  επανέρχεται με σάρκα και οστά.

Η πάχνη διαλύθηκε. Καθάρισε ο ουρανός. Πάω να  φτιάξω τον καφέ μου.  Στο τραπέζι  κάτι λίγα αχλάδια  από ένα κοντινό περιβόλι, λίγο σάπια.  Σήμερα έχω πολλά  να κάνω.

Κέα  06/10 /2020