Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει.

Κάποτε σε μια μικρή αλάνα ήταν μια παρέα από παιδάκια, αγόρια και κορίτσια και παίζανε διάφορα παιχνίδια.

Είχανε μια μπάλα όπου την κλωτσούσανε, την πετούσανε στον αέρα, τη δίνανε ο ένας στον άλλο και παίζανε ό,τι παιχνίδι χωράει ο νους σου. Από μήλα μέχρι ποδόσφαιρο.

Εκεί κοντά βρισκόταν ένα πηγάδι. Δεν ήτανε και πολύ καλά κλεισμένο… Εκεί που κλωτσάγανε την μπάλα, η μπάλα έφυγε με φόρα και κατευθύνθηκε προς το πηγάδι.

Ο μικρός Αποστόλης την κυνήγησε, χωρίς όμως να καταφέρει να την πιάσει. Η μπάλα έπεσε μέσα στο πηγάδι και ο Αποστόλης μαζί.

Έκανε ένα  «μπλουμ!» και έπεσε στα νερά του πηγαδιού. Ο καημένος ο Αποστολάκης βρέθηκε απότομα σ’ ένα κλειστό, υγρό και σκοτεινό μέρος, όπου δεν υπήρχε διέξοδος από πουθενά.

Ευτυχώς τα νερά δεν ήταν πολύ βαθιά. Του φτάνανε ως τα γόνατα. Δοκίμασε να σκαρφαλώσει αλλά κάθε προσπάθεια ήταν μάταιη. Γλιστρούσε και κρύωνε… Άρχιζε να φωνάζει βοήθεια μήπως και τον ακούσουν οι φίλοι του. Μάταια… Ο απόηχος ακούγονταν σε όλη τη σκοτεινή τρύπα…

Εντωμεταξύ, τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαν αντιληφθεί την απουσία του Αποστόλη, το μόνο που είχαν καταλάβει ήταν ότι έλειπε η μπάλα!

Ο Αποστόλης είχε διαρκώς την εντύπωση πως αυτό το πράγμα το είχε ξαναζήσει, σαν σε όνειρο. Έκανε λίγο πιο κει και είδε μια τρύπα. Ήτανε η είσοδος για μια σπηλιά. Είχε την περιέργεια να μπει μέσα και να διερευνήσει τον άγνωστο γι’ αυτόν χώρο.

Ήταν χαμηλά και ήταν αναγκασμένος να μπουσουλάει στο υγρό αυτό περιβάλλον. Μύριζε κάπως περίεργα κι από μακριά ακουγότανε ένας ήχος «τικ, τικ, τικ». Ο Αποστόλης ήθελε να δει τι ήταν αυτός ο ήχος και πήγαινε όλο και πιο βαθιά στα έγκατα της γης. Παραδόξως, από κάπου έμπαινε λίγο φως και μπορούσε να βλέπει.

Ξαφνικά, ενώ μπουσουλούσε στον υγρό βράχο, αντίκρισε κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες!

-Θεέ μου τι όμορφα που είναι εδώ! Μονολόγησε ο Αποστόλης.

Κοιτούσε γύρω του και θαύμασε το πρωτοφανές τοπίο. Δεν περίμενε ποτέ ότι βλέποντας κάτι τόσο όμορφο θα του δημιουργούνταν τόσο ωραία συναισθήματα! Πήγε όλο και πιο μέσα στην υπόγεια αυτή σπηλιά προσέχοντας το κεφάλι του και τι να δει…

Νερό έπεφτε από πάνω στα ωραία αυτά πετρώματα που σχηματίζονταν και το «τικ, τικ, τικ» ήταν τελικά οι σταγόνες νερού που πέφτανε επάνω στα πετρώματα. Κατόπιν το νερό αυτό έπεφτε στο έδαφος και σχημάτιζε μια μικρή λιμνούλα.

Αυτοί οι σταλαχτίτες και οι σταλαγμίτες έκαναν παράδοξους και περίεργους σχηματισμούς στους βράχους με κίονες, κολώνες και «κουρτίνες».

Κι αυτά τα χρώματα, τι ωραία χρώματα ήταν αυτά! Έστρεφε το βλέμμα του προς τα επάνω κι έβλεπε όλες τις αποχρώσεις της ώχρας. Μπεζ, χρυσαφί, πορτοκαλί, κίτρινο, βαθύ κόκκινο και καφέ.

Κοίταζε τη μικρή λιμνούλα κι έβλεπε γαλαζοπράσινα νερά. Μπορούσε να κολυμπήσει αν ήθελε, αλλά ήτανε πολύ κρύα τα νερά. Ήτανε τόσο διάφανα, ώστε μπορούσε να δει τον πάτο της λίμνης.

Κοιτάζει λίγο πιο προσεκτικά και τι να δει! Μέσα στη λίμνη ήταν ένα σπασμένο αγγείο, με χρυσά δαχτυλίδια, κολιέ, σκουλαρίκια, κύπελα, πολύτιμους λίθους και μερικά χρυσά νομίσματα να γυαλίζουν εδώ κι εκεί. Αλλά αυτό που του έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ένα χάλκινο σπαθί με επιχρυσωμένη λαβή!

Ο Αποστόλης όχι μόνο είχε ανακαλύψει ένα νέο σπήλαιο με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, αλλά είχε βρει κι έναν αρχαίο ελληνικό θησαυρό! Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια…

Είχε μάθει στο σχολείο του πως οι σταλαχτίτες δημιουργούνται από ασβεστίτη καθώς τρέχει το νερό της βροχής στις σχισμές του εδάφους κι όταν αρχίζει να στάζει γίνεται κάτι μαγικό και δημιουργείται η κολώνα του ασβεστόλιθου.

Στο σημείο που οι σταγόνες φτάνουν στο έδαφος σχηματίζονται οι σταλαγμίτες. Έτσι δημιουργούνται οι κολώνες όταν αυτές ενώνονται.

Ποτέ άλλοτε δεν είχε ξαναδεί κάτι τόσο ωραίο! Τα μόνα έμβια όντα που συνάντησε ήτανε κάτι αράχνες, μερικούς σκορπιούς και λίγες νυχτερίδες.

Ο Αποστόλης δεν φοβήθηκε καθόλου. Ήταν πολύ γενναίος. Γύρισε πίσω και φώναξε ξανά βοήθεια.

Εντωμεταξύ, ενώ τα παιδιά ψάχνανε την μπάλα, ο φίλος του ο Δημητράκης ήταν κοντά στο πηγάδι. Ξαφνικά άκουσε μια φωνούλα να καλεί σε βοήθεια και ναι ήταν ο Αποστόλης! Κοίταξε μέσα στο πηγάδι και ίσα-ίσα που τον έβλεπε…

Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά και βλέπει ένα πράσινο λάστιχο. Ευθύς αμέσως το δένει στη μέση του και αρχίζει να κατεβαίνει το πηγάδι.

Ο Δημητράκης ήταν λίγο πιο μεγάλος από τον Αποστόλη και πιο γεροδεμένος. Με όλη του τη δύναμη τον αρπάζει και φωνάζει τους υπόλοιπους.

– Παιδιά τραβήξτε μας!

– Ε ωπ! Ε ωπ! Και μετά από λίγο οι δύο φίλοι ήταν έξω από το πηγάδι.

Στη συνέχεια αφού ηρέμησαν λίγο τα παιδιά ρώτησαν τον Αποστόλη

– Βρε Αποστόλη, πώς έπεσες στο πηγάδι;

-Τι να σας πω βρε παιδιά… Σαν αεροπλανάκι έπεσα! Αποκρίθηκε ο Αποστόλης.

Ο Δημητράκης κοίταξε γύρω του και είπε:

– Παιδιά είδε κανείς την μπάλα;

Kι όλοι έβαλαν τα γέλια!

-Ναι, αλλά όση ώρα εσείς ψάχνατε την μπάλα εγώ είδα κάτι που μόνο στα βιβλία έχω ξαναδεί.

– Τι είδες; Είπαν τα παιδιά.

– Είδα ένα ονειρικό μέρος! Να εκεί κάτω, μέσα στη γη. Ένα σπήλαιο με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες!

– Αποκλείεται, θα το ξέραμε.

– Ανακάλυψα κι έναν θησαυρό!

Τότε τα παιδιά βάλανε τα γέλια!

– Τι θησαυρό, βρε Αποστόλη;

Ο Αποστόλης τότε έβγαλε ένα δαχτυλίδι από την τσέπη του παντελονιού του και όλοι έμειναν άφωνοι!

– Αυτός μας λέει την αλήθεια!

Την άλλη μέρα ήρθαν στην περιοχή σπηλαιολόγοι, αρχαιολόγοι, γεωλόγοι, παλαιοντολόγοι και άλλοι επιστήμονες και ερευνητές να διερευνήσουν το σπήλαιο με τους θησαυρούς του.

Ο Αποστόλης είχε ανακαλύψει κάτι πρωτοφανές και ωραίο! Πήρε και το μερίδιό του από τον θησαυρό και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!

Με αγάπη στον Αποστόλη,

Αγορή Μπακογιάννη

[Σημείωση: το παραμύθι είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα.]