Η Μάζωξη, μία από αυτές τις συνηθισμένες και πολυδιαφημισμένες του τελευταίου καιρού παρουσίασης βιβλίου. Κόσμος αρκετός θα λέγαμε, αν και θα περίμενε κανείς πολύ περισσότερους σύμφωνα με όσους είχαν εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον. Αλλά έτσι είναι αυτά. Περιμένεις ας πούμε 50 άτομα και έρχονται βία είκοσι. Η ηλικιακή κλίμακα από 65 και πάνω, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, που έδειχναν νεαρές. Άντρες κάνα δυο ποιητές, αναγνώστης ουδείς, ήταν και το μουντιάλ ποδοσφαίρου βλέπεις μην αφήσουν το γάμο να πάνε για πουρνάρια! Είναι απορίας άξιον πώς τόσον από την πλευρά της ποίησης όσο και  της συγγραφής γενικά υπερτερεί το ανδρικό στοιχείο . Πούντο όμως; Εμείς ποτέ δεν το είδαμε live σε τέτοιες  συναθροίσεις. Ας είναι… Συνταξιούχοι άπαντες και ποιητές που πήραν το χρίσμα με την συνταξιοδότησή τους αξιοποιώντας μιαν έφεση που την είχαν όπως λένε παιδιόθεν, όσο να ‘ναι πιο εποικοδομητικό αυτό, παρά η μπιρίμπα και η TV…

Και γι’ αυτό μείναμε έκπληκτοι όταν είδαμε ανάμεσα σε όλο τούτο το ΚΑΠΗ το ανιαρό και άχαρο, μια μικρούλα δροσερή  ύπαρξη 7-8 χρόνων το πολύ. Να την είχε φέρει η γιαγιά της μαζί μην έχοντας πού να την παρκάρει; Αυτό υποθέσαμε, μα είχαμε κάνει λάθος.

Άρχισε η παρουσίαση και δεν είχε περάσει πολλή ώρα όταν οι περισσότεροι από τους παρευρισκομένους άρχισαν να δείχνουν σημάδια έντονης βαρεμάρας που όσο και διακριτικά προσπαθούσαν να την καλύψουν αυτή η άτιμη δεν κρυβόταν με τίποτα, μα με τίποτα όμως. Η δε φίλη της συγγραφέως, διάβαζε με εμβρίθεια αποσπάσματα   του μυθιστορήματος, και το ηχόχρωμα  της φωνής της βοηθούσε τα μάλα στο να νανουριστείς. Πολλές κυρίες έγειραν στις αναπαυτικές πολυθρόνες και ίσως να βρίσκονταν ήδη στο πρώτο τους όνειρο. Μια δε απ’ αυτές ροχάλιζε και ελαφρά, με τη  φίλη της να την σπρώχνει ξανά και ξανά νευριασμένη για το ρεζίλεμα.

Ανάμεσα λοιπόν σε τούτους τους ηλικιωμένους ανθρώπους, το βλασταράκι που είπαμε στην αρχή, που εδώ και λίγη ώρα άρχισε να δείχνει σημάδια ανίας, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο. Το αντίθετο θα ήταν αφύσικο. Πήγαινε από τη μία πολυθρόνα στην άλλη χωρίς να κάνει θόρυβο και βάλθηκε να διαλύει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που βρέθηκε σε ένα χαμηλό τραπεζάκι. Κάπου και κάπως έπρεπε να διοχετευτεί η περισσή ενέργεια που κατείχε.

Της έπιασα την κουβέντα.

-Τι ζητάς εδώ μικρούλα μου με τόσες γιαγιάδες;

-Μα κυρία η μαμά μου είναι ποιήτρια, το ίδιο είμαι κι εγώ, μoυ απάντησε σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Έχω εκδώσει την 1^η μου συλλογή, με τίτλο ‘’ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ’’ Και γράφω πυρετωδώς για   την δεύτερη συλλογή μου με τίτλο ‘’Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ’’. Τον έχασα έναν χρόνο πριν και μού λείπει πολύ. Γράφοντας γι’ αυτόν, νομίζω ότι δεν μού έφυγε, ότι είναι κάπου κοντά, κουβεντιάζουμε. Μπορεί να μην τον βλέπω αλλά πολλές φορές νιώθω το χέρι του πάνω στο δικό μου, θαρρείς και εκείνος είναι που γράφει, όχι εγώ. Μου λείπει πολύ, μα πάρα πολύ. Όταν τελειώσω τη συλλογή μου που θα τού την αφιερώσω, θα κάνω κι’ εγώ παρουσίαση. Θα θέλατε να έρθετε; Πολύ θα χαρώ…

-Και το ρωτάς καλό μου; Πώς είπαμε πως σε λένε;

-Ιφιγένεια, κυρία μου και χάρηκα πολύ. Γράφετε και σεις ποίηση;

-Όχι ποίηση ακριβώς αλλά κάτι σαν αυτό που τώρα διαβάζει εκείνη η κυρία. Διηγήματα, μυθιστορήματα και άλλα τέτοια βαρετά.

-Ξέρω, ξέρω. Η μαμά μου γράφει τα ίδια, θα πρέπει δε να μην τα βρίσκει  βαρετά κατά πώς λέτε εσείς, γιατί την βλέπω πολλές φορές, ακόμη και την νύχτα που τυχαίνει να πάω τουαλέτα να είναι  προσηλωμένη στον  υπολογιστή  της. Αναρωτιέμαι τι ώρα κοιμάται και αν κοιμάται. Την καταλαβαίνω όμως οφείλω να πω. Γιατί κι εγώ, έτσι και έχω έμπνευση, δεν μπορώ να κοιμηθώ αν πρώτα δεν γράψω αυτά που γυρνούν  στο κεφάλι μου.

-Ναι, ε; Και σαν τι είναι  αυτά που τριγυρνούν στο κεφάλι σου;

-Ω μα μη νομίζετε ότι είναι τίποτα σπουδαίο, πάντως δεν γράφω  σχεδόν ποτέ, για άστρα και φεγγάρια.

-Και ποια είναι τα θέματα που σε εμπνέουν εσένα;

-Η καθημερινή μας ζωή στο σπίτι, στο σχολείο,  οι φίλοι μου, οι συμμαθητές… Αν είχα χρόνο δεν θ άφηνα το μολύβι από τα χέρια μου. Τώρα η μαμά, με μαθαίνει πώς θα απαγγέλω σωστά ένα ποίημα. Πλάκα έχει. Παίρνει άλλο  χρώμα η φωνή μου. Δεν σας είπα. Μαθαίνω και πιάνο και δεν είναι λίγες οι φορές που βάζω μουσική στα ποιήματά μου και τα τραγουδώ. Είναι βέβαια δύσκολο αλλά μού αρέσει να το προσπαθώ…

Επειδή όμως ήταν μεγάλη αγένειά μας να μιλάμε έστω και πολύ χαμηλόφωνα την ώρα που  ή κυρία διάβαζε αποσπάσματα από το βιβλίο, σταματήσαμε τη στιχομυθία την οποία φυσικά εύρισκα απείρως πιο ελκυστική και ενδιαφέρουσα από την μονότονη αφήγηση που δεν άκουγα και καλά.

Η μικρή να πλήττει θανάσιμα και να περιφέρεται ξανά, από πολυθρόνα σε πολυθρόνα που τώρα ήταν και πολύ περισσότερες κενές, καθώς πολλοί είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια(!), θαρρείς και δεν την χωρούσε πια ο  τόπος. Είχε ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του το παιδί το οποίο όμως κανείς δεν υποχρέωσε να παρευρεθεί, ήταν καθαρά δική του επιθυμία. Και άρχισε τις ψιλοσκανταλιές. Πήρε από ένα τραπεζάκι όπου ήταν αφημένο ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με χαρτάκια τυλιγμένα σε ρολά κάτι σαν μασούρια και άρχισε να ξετυλίγει ένα, ένα, αχρηστεύοντάς τα ασφαλώς. Θα της πήρε πάνω από ένα  τέταρτο  της ώρας μέχρι να τα διαλύσει όλα και όταν τελείωσε με κοίταξε με ένα συνωμοτικό μισοχαμόγελο σαν να  μου έλεγε: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΕΙΡΑΑΑ;

Μετά, πήρε από την τσαντούλα της μία συλλογή ποιητική και βάλθηκε να την διαβάζει με προσοχή. Μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό, για ένα παιδάκι 8 ετών. Να καταλάβαινε τι διάβαζε άραγε; Ή και μόνο από την μουσικότητα που απέπνεαν οι στίχοι γοητευόταν; Όπως και να ‘χε και ό,τι και να αποκόμιζε από το βιβλίο, αυτό, γραφόταν σε έναν παρθένο σκληρό δίσκο του μυαλού όπου θα έμενε ανεξίτηλα χαραγμένο σίγουρα.

H  ώρα περνούσε βαρετά ως είθισται σε παρουσιάσεις.

Ξέρετε. Διαβάζει ο συγγραφέας ή ό αντ’ αυτού φίλος, αποσπάσματα από το αριστούργημά του συγκινημένος και δικαίως, αφού εκείνος και μόνον ξέρει με πόσο κόπο και χρόνο γράφηκαν όλα αυτά. ΑΛΛΑ επιτρέψτε μου, τι τον ενδιαφέρουν όλα αυτά τον ακροατή;  Αυτός αν μεν νοιάζεται, θα αγοράσει το βιβλίο και θα το διαβάσει με την ησυχία του, όποτε του αρέσει, αν δεν νοιάζεται αφήστε τον να πάρει τον υπνάκο του, ποιον ενοχλεί; Μεγάλος άνθρωπος είναι και φταίει και το σάκχαρο για την υπνηλία.

Το παιδάκι εντωμεταξύ, να καταβάλει απεγνωσμένες προσπάθειες να φερθεί κόσμια. Μα άρχισαν να κλείνουν και τα δικά του ματάκια. Και όμως απτόητη η κυρία της παρουσίασης. Αν την αφήναμε δεν το’ χε σε τίποτα να διαβάσει και το οπισθόφυλλο ακόμα. Οπότε μία κυρία που άντεξε στην μαζική υπνηλία, σηκώθηκε από τη θέση της και με ευγενική αλλά αποφασιστική και δυνατή φωνή είπε:

“Παρακαλούμε  την εξαίρετη αναγνώστρια  μη μας διαβάσει και το τέλος  του μυθιστορήματος, πράγμα που θα αποβεί εις βάρος του ενδιαφέροντός μας για την πλοκή του έργου και κατ’ επέκταση της αγοράς  του βιβλίου. Προσωπικά, αρνούμαι να ακούσω άλλο και σπεύδω να αγοράσω το ενδιαφέρον όντως μυθιστόρημα…”

Όλοι χειροκρότησαν τον ευγενικό τρόπο που μετήλθε η έξυπνη ακροάτρια για να μην προσβάλει την συγγραφέα αφ’ ενός, να γλυτώσουμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι αφ’ ετέρου από το μαρτύριο της μονότονης, άχρωμης παρουσίασης.

Ο διπλανός μου εκ των δύο κυρίων, να έχει παραδοθεί για τα καλά σε έναν αθέλητο υπνάκο. Να μια καλή πρόταση κατά της αϋπνίας. Η ανάγνωση βαρετού βιβλίου. Δεν αστειευόμαστε.

Η μικρή ποιήτρια εντωμεταξύ ακούγοντας την δυνατή φωνή της κυρίας τρόμαξε στον ύπνο  της και έβαλε τα κλάματα. Ένα βουβό αναφιλητό. Να τρέχουν τα ματάκια  της βρυσούλες.

-Τι έγινε Ιφιγένεια; Γιατί κλαις μωρό μου;

-Ξύπνησα τη στιγμή που ήμουνα έτοιμη να διαβάσω το δικό μου ποίημα.

-Το έχεις μικρή μου το ποίημα μαζί σου;

-Ω ναι. Στο μυαλό μου.

-Τότε να μας το πεις.

-Κυρίες μου και κύριοι σας παρουσιάζω τη μικρή μας ποιήτρια, την  Ιφιγένεια, που θα μας διαβάσει το ποίημά της, που το αφιερώνει σε εμάς.

Και η μικρούλα με φωνή δροσερή και καθάρια χωρίς τρακ άρχισε να απαγγέλει από στήθους, ένα ποίημα τρυφερό για τον γάτο της που έχασε σε αυτοκινητιστικό, μια εβδομάδα πριν.

Και έπεσε ΤΟ χειροκρότημα. Ένα χειροκρότημα ειλικρινές, ενθαρρυντικό και αληθινό πέρα ως πέρα.

Η μοναδική στιγμή της βραδιάς που ήταν άξια μιας αποδοχής και επαίνου άξιου χειροκροτήματος…