«Η κούλα», ένα διήγημα της Γεωργίας Κοκκινογένη

«Αν υπάρχει αυτό που λένε παράδεισος, το χωριό μας, ο Κιρκιντζές, ήταν ένα δείγμα του. Κοντά στο Θεό ζούσαμε, ψηλά, ανάμεσα σε κατάφυτα βουνά, και ξαγναντεύαμε ολόκληρο τον καρπερό κάμπο… Ο κάθε χωριανός ήτανε νοικοκύρης στη γη του. Είχε το δίπατο σπίτι του, είχε και τον εξοχικό κούλα του, με μποστάνια, καρυδιές, μυγδαλιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές. Και δεν ξεχνούσε να φυτεύει κι ανθόκηπους για το κέφι του».


Απ΄ τα «Ματωμένα χώματα», της Διδώς Σωτηρίου.

 

Εκεί   πάνω   στο  λόφο  είχανε  χτίσει  την κούλα τους.  Ένα  μικρό εξοχικό  με απέραντη θέα  και  την απαιτούμενη  μοναξιά. Προς  τα κάτω  απλωνόταν μια μεγάλη έκταση με ελαιώνες, αμπέλια, σπαρτά.

Η κούλα ήταν πέτρινη και χωρούσε όλη την οικογένεια. Δέκα παιδιά και το ζευγάρι. Mater familias η Ασπασία. Φιλοξενούσανε κι άλλο κόσμο: κοινωνικές σχέσεις.

Όταν ξεκίνησαν να προικίζουν τμήματα της έκτασης στους γαμπρούς, αρχίσανε τα παζάρια. Οι γαμπροί είχαν τις προτιμήσεις τους. Και η Ασπασία έκοβε κι έλυνε τα μερίδια. Πέντε κόρες και πέντε γιοι. Σαν το δημοτικό τραγούδι. Τις αρραβώνιαζε, τις χώριζε, διάλεγε ποιον θα πάρουν και ποιον θ’ αφήσουν τα κορίτσια.

Ο τέταρτος -γιατί κατά σειρά ηλικίας τις έδινε, δεν θα παραβίαζε ποτέ τη χρονική προτεραιότητα- διεκδικούσε το «πάνω μέρος», όπου βρισκόταν η κούλα. Αυτό ήθελε για να προσέλθει σε γάμο. Ήταν λέει το πιο εύφορο σημείο του χωραφιού.

Μόλις τέλειωσε η σεζόν και  πάτησε ο Νοέμβριος, η Ασπασία διέταξε η κούλα να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και όλα τα υλικά της (κεραμίδια, ξυλεία, πέτρες κ.λπ.) να μεταφερθούν σε παραθαλάσσιο μπαχτσέ και αυτός να προσκυρωθεί σ’  έναν από τους γιους. Εκεί ξαναχτίσανε την κούλα, γερή και στέρεη μέχρι σήμερα. Για  να μην  χαλάσει το χατίρι  του τέταρτου, που είχε «συμπαθήσει» τη  συγκεκριμένη γωνιά της περιουσίας τους… και  να  είναι εκεί  τα χαλάσματα  από  το σπιτάκι  για να θυμίζουν  έναν   ακόμα  άντρα  της  εποχής  εκείνης  που «βαρυπάτησε»  στο προξενιό.

Καθεμιά από τις κόρες της ήταν πολυαγαπημένη και μονάκριβη, σαν εκείνη του δημοτικού τραγουδιού.

 

Λέσβος,  Ιούλιος  2021.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη