“Η καταιγίδα”, γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου

Σεπτέμβρης του 1980 κι αποφασίζουμε να παντρευτούμε με τον καλό μου, να με αποκαταστήσει στα μάτια της κοινωνίας (!). Σαν ταξίδι γάμου επιλέγουμε να πάμε 10ήμερη περιοδεία με ταξιδιωτικό γραφείο σε Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία – τρεις μέρες σε κάθε χώρα. Τα σύνορα των χωρών αυτών είχαν ανοίξει πρόσφατα για τον «έξω» κόσμο και μεγάλο το ενδιαφέρον (και  η περιέργεια, εννοείται) να δούμε πώς περνούσαν τέλος πάντων αυτοί οι λαοί του «σιδηρού παραπετάσματος» και τι έκρυβε τόσα χρόνια ο απομονωτισμός τους.

Δεν θα αναφερθώ στις εντυπώσεις μας από τα όσα είδαμε, ακούσαμε και μάθαμε – άλλωστε μετά από 36 χρόνια δεν έχει και καμιά σημασία, οι καταστάσεις και οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει άρδην (ή μήπως «φύρδην», που έλεγε και η «ατυχήσασα» κυρα-Δέσποινα στον «στρίγγλο» Λάμπρο Κωνσταντάρα;). Θα πω μόνο ότι στο γκρουπ ήμασταν τριαντατρία άτομα, μεγάλα σε ηλικία τα περισσότερα (στα σημερινά μου χρόνια δηλαδή αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!) και καμιά δεκαριά γύρω στην (τότε) δική μας ηλικία, με τους οποίους γίναμε φιλαράκια από το πρώτο βράδυ και περάσαμε υπέροχα όλες τις μέρες του ταξιδιού.

Αθήνα-Βουδαπέστη, Βουδαπέστη-Πράγα, Πράγα-Βαρσοβία, Βαρσοβία-Αθήνα. Δεν είναι και λίγα τέσσερα ταξίδια μέσα σε δέκα μέρες, ειδικά άμα η μόνη μέχρι τότε αεροπορική σου εμπειρία ήταν ένα απλό πηγαινέλα στη Θεσσαλονίκη. Άσε που οι μεταξύ των χωρών αυτών πτήσεις εκτελούνταν με κάτι Τουπόλεφ καθόλου αξιόπιστα μιας και είχαν γίνει διάφορα ατυχήματα τα προηγούμενα χρόνια – ευτυχώς τότε δεν υπήρχε το «Mayday»  να παρακολουθώ, δεν θα είχα πάει ποτέ εκείνο το ταξιδι – και κάθε φορά μια έγνοια, όσο να πεις, την είχαμε μη μας πιάσει καμιά καταιγίδα.

Και μας έπιασε – η καταιγίδα εννοώ. Στο ταξίδι από Πράγα για Βαρσοβία. Από νωρίς φαίνονταν το πράγμα, με τον ουρανό σκοτεινιασμένο και τα σύννεφα να κρέμονται βαριά πάνω από το αεροπλάνο, αλλά δεν δώσαμε την δέουσα σημασία εμείς οι νεολαίοι. Απογειωθήκαμε κανονικά, λύσαμε τις ζώνες και κάναμε καπνίζοντα πηγαδάκια μόλις έσβησαν οι σχετικές φωτεινές επιγραφές «ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ» και «ΜΗΝ ΚΑΠΝΙΖΕΤΕ» και χαμπάρι δεν είχαμε πάρει (ήταν και νύχτα) για το τι γινόταν έξω.

Μέχρι που ήρθε το πρώτο τράνταγμα, φύγαν οι καφέδες από τα χέρια, πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο, ήρθαν τρεχοντας οι αεροσυνοδοί να μας μαζέψουν στις θέσεις μας και να μας δέσουν, ενώ οι φωτεινές επιγραφές αναβόσβηναν τρελά. Έξω χαλασμός Κυρίου. Αστραπές απανωτές που να μπορείς να διαβάσεις βιβλίο, βροντές που να ακούγονται λες και ήμασταν σε καμπριολέ, κάτι κεραυνοί να πέφτουν σε απόσταση βολής, βροχή με το τουλούμι στα φινιστρίνια, ριπές χαλαζιού κατά διαστήματα κι ένας αέρας που έκανε το αεροπλάνο να παλαντζάρει πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά – και σε κάθε παλαντζάρισμα να τρίζει και να αναστενάζει και να λέμε «νάτο, τώρα θα διαλυθεί το σαράβαλο», χαμός. Είχε πέσει σε όλους μας μια αλλόκοτη μουγγαμάρα, κάτι σαν δέος μας είχε πιάσει, λες και παρακολουθούσαμε ταινία και δεν το ζούσαμε όλο αυτό – με εξαίρεση κάποιες κραυγές πού και πού σε γλώσσες διάφορες.

Ευτυχώς κράτησε λίγο το μεγάλο καταριακό, κάνα τέταρτο αν θυμάμαι καλά. Κάποια στιγμή βγήκαμε από το κέντρο της καταιγίδας, κάλμαρε ο αέρας, ίσιωσε το αεροπλάνο, σταμάτησε να βογγάει, καθάρισε κι ο ουρανός κι είδαμε τα πρώτα αστέρια ενώ λίγα λεπτά αργότερα προσγειωνόμασταν στην Βαρσοβία χωρίς πρόβλημα. Και, για να προλάβω τυχόν απορίες σας, όχι, δεν γυρίσαμε με τραίνο στην Αθήνα – κανονικά γυρίσαμε, με την προγραμματισμένη πτήση επιστροφής. Χαμπαριάζουν ωρέ τα νιάτα από τέτοιες ψευτοκαταιγίδες;

 

Ίσως σας αρέσει και

3 Σχόλια

  • Λένα Μαυρουδή Μούλιου
    23 Δεκεμβρίου 2016 at 09:34

    ”.Αμ χαμπαριάζουν μωρέ τα νιάτα από τέτοιες ψευτοκαταιγίδες”;;;;έτσι ακριβώς Βάσω.
    Θαυμάσια περιγραφή της ατμόσφαιρας στο αεροπλάνο εκείνο το τέταρτο της ώρας. Το έζησα

  • Γιώργος Παυλίδης
    23 Δεκεμβρίου 2016 at 22:03

    Τα είπες όλα στο τέλος… Τι να χαμπαριάσατε ; νέοι, όμορφοι, γεροί, νιόπαντροι, με τη ζωή μπροστά σας… Ωραίο για ανάμνηση όμως !!

  • Λίλυ
    23 Δεκεμβρίου 2016 at 22:27

    τέλειο! γλαφυρότατο οπως πάντα και απολαυστικότατο οπως πάντα!!!! καλά ταξίδια για να απολαύσουμε κι αλλες ιστορίες σου στο…φτερο!!!

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη