«Η ηλικιωμένη κυρία (κι η «βόλτα» της στον ήλιο…)», ένα διήγημα της Λυγερής Ζωχιού

[Φιγούρες ανθρώπων στα τυχαία μου ταξίδια

Μικροί κόσμοι έτσι όπως πέφτουν απαλά

και γράφουν τις ζωές τους στην ψυχή μου]

Λ.Ζ.

Το είχε, καθώς φαίνεται, να «συναντηθούμε» έστω κι από μακριά, μ’ εκείνη την ηλικιωμένη, ασπρομαλλούσα, αδύνατη, μες τ’ ανοιχτόχρωμά της ρούχα και λίγο σκυφτή από το πέρασμα των χρόνων κυρία, μια ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη.

Τα σχέδια της ζωής με έφεραν εκείνη τη μέρα  στη μικρή, επαρχιώτικη πόλη της.

Κάθισα στο μικρό παγκάκι του σταθμού περιμένοντας το τραίνο μου, που σκόπευε ν’ αργήσει αρκετά, όπως πληροφορήθηκα.

Μπόλικος χρόνος και στις βόλτες του το βλέμμα μου έπεσε κάποια στιγμή πάνω της.

Έστεκε για ώρα, πολλή στ’ αλήθεια, ακουμπισμένη με τη γέρικη, αδύναμη πλάτη της στον τοίχο του κεραμιδοσκέπαστου, παλιού μα καλοσυντηρημένου, όπως φαινόταν απ’ την απόσταση που στεκόμουν, σπιτιού της.

Ηλιόλουστο το πρωινό εκείνης της χειμωνιάτικης μέρας, χαρά Θεού και στην ηλικιωμένη κυρία φαινόταν να αρέσει πολύ αυτό.

Έτσι τουλάχιστον με έκανε να σκεφτώ, μιας και όποτε γύρναγα να δω προς τη μεριά της και για ώρα πολλή, αυτή επέμενε να στέκει στο ίδιο σημείο, ασάλευτη.

Όρθια, κάτω από ένα μικρό δεντράκι που με τα αδύναμα, άφυλλα κλαδιά του, της έριχνε την ελάχιστη, αλλά αρκετή καθώς φαίνεται γι’ αυτήν, σκιά του.

Έστεκε λοιπόν εκεί για ώρα, ακίνητη.

Το βλέμμα της, απ’ την απόσταση που ήμουνα, δύσκολο να το ξεχωρίσω.

Μόνο το κεφάλι της είδα δυο – τρεις φορές να γυρνάει για να περιεργαστεί κάποιον απ’ τους λιγοστούς περαστικούς του δρόμου.

Τον νεαρό με το βιαστικό του βήμα και το σακίδιο στον ώμο, που το βλέμμα της τον ακολούθησε μέχρι που μπήκε στο αμάξι του λίγα μέτρα πιο κάτω και μετά μέχρι που χάθηκε μέσα σ’ αυτό, στη στροφή του δρόμου.

Την κοπέλα με το χαλαρό περπάτημα και το μικρό παιδάκι της στο καροτσάκι, στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Ή το μεσόκοπο ζευγάρι με τις τσάντες απ’ το σούπερ μάρκετ, που προσπαθούσε να περάσει το δρόμο απέναντι.

Για όλα αυτά, ένα αργό γύρισμα του κεφαλιού της ήταν αρκετό.

Η μόνη στιγμή που την είδα να κινείται, ήταν όταν μια άλλη κυρία, φανερά μικρότερη σε ηλικία, η κόρη της υπέθεσα, βγήκε απ’ το σπίτι και πήγε προς τη μεριά της.

Η ηλικιωμένη κυρία κινήθηκε κι αυτή κι έτσι με δυο τρία βήματα που έκανε η καθεμιά, συναντήθηκαν και μίλησαν για λίγο.

Η νεαρότερη κυρία της έδωσε ένα μπαστούνι.

Η ηλικιωμένη κυρία το πήρε και ξαναγύρισε στην ίδια θέση, κάτω απ’ το μικρό δεντράκι.

Κάθισε εκεί ώρα πολλή.

Έριξα το βλέμμα μου στο ρολόι του σταθμού.

Είχε περάσει περίπου μια ώρα, όπως το υπολόγισα, και ξαφνικά την είδα να κινείται αργά, με το μπαστούνι της, προς την σκάλα του σπιτιού της αυτή τη φορά  και μετά η λεπτή φιγούρα της αργά, χάθηκε μέσα σ’ αυτό.

Σε πολύ λίγο, έπρεπε κι εγώ να φύγω, καθώς η ώρα είχε περάσει και το τραίνο που έπρεπε να πάρω, όπως πληροφορήθηκα σε κάτι λιγότερο από δέκα λεπτά αναχωρούσε.

Αυτό λοιπόν ήταν το τέλος της «βόλτας» στον ήλιο, της άγνωστης, ηλικιωμένης κυρίας, σκεφτόμουνα καθώς προσπαθούσα να βολευτώ στη θέση μου στο τραίνο.

Και όπως το τραίνο αργά απομακρυνόταν, κοίταξα προς το σπίτι της και της έγνεψα με τη σκέψη μου «αντίο».

Ξέρω πως δεν θα την ξαναδώ, μιας και έφευγα απ’ την πόλη της και δεν υπήρχε στα σχέδιά μου να την ξαναεπισκεφτώ.

Μα για το λίγο που στάθηκα εκεί και είδα κάποιες στιγμές από τη ζωή της, ήξερα πως η φιγούρα της θα έμενε  στο μυαλό μου.

Μαζί μ’ αυτά τα λίγα λόγια που ένοιωσα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν, χωρίς συνειδητά εκείνη τη στιγμή να ξέρω το γιατί.

Αργότερα και καθώς το τραίνο γλιστρούσε απαλά και τα τοπία διαδέχονταν το ένα το άλλο, άρχισα να καταλαβαίνω.

Της έγνεψα για μια φορά ακόμα «αντίο» και ξεκίνησα να γράφω τη μικρή της ιστορία.


[Αφιερωμένο στην μητέρα μου,

που δεν είχα την τύχη να την δω να γερνάει…

Φεβρουάριος 2018

Λ.Ζ.]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη