[Παρέα με τους γονείς μου απολαμβάνοντας την αγαπημένη μου βυσσινάδα.]

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη   σε παραδοσιακό καφενείο της πλατείας του Αργοστολίου, λίγο πριν φύγουμε  για το μεγάλο ταξίδι προς ανατολάς, δεκαετία του ‘60. Η μητέρα μου φοράει μαύρα, καθώς την εποχή εκείνη χάσαμε τον παππού Γιάννη,  τον πάτερα της.

Στην παιδική μου  ηλικία  η γεύση του γλυκού  ήταν καθοριστική. Δεν μου άρεσαν οι άλλες γεύσεις από όσο θυμάμαι,  τουλάχιστον όχι  όσο  η γλυκιά.  Όχι  πολύ αργότερα προστέθηκε  στην αρέσκειά μου και η  πικρή γεύση των χόρτων και το εσωτερικό  σάρκωμα από  τα  ρόδια,  το εσωτερικό  κίτρινο παχύ και πικρό  τους μέρος, χαρακτηριστικό,  που όμως και ο χυμός τους κρύβει  καλά την ίδια πικρίλα.

Από τα γλυκά ροφήματα μου άρεσε πολύ η βυσσινάδα. Και στο σπίτι πάντα έβρισκα αλλά κυρίως όταν βγαίναμε έξω.  Από  τις φωτογραφίες των γονιών μου την εποχή εκείνη   παρατηρώ ότι  οι γονείς μου πίνανε μπύρα. Σε μεγάλη ηλικία, τους  θυμάμαι  ότι έπιναν κρασάκι. Ο πατέρας μου  δεν  αγαπούσε πολύ  την Κεφαλονιά. Η  καταγωγή της μητέρας μου  και οι ασχολίες και υποχρεώσεις  που είχε στο Αργοστόλι, συχνά την κρατούσαν μακριά του.  Ίσως γι’ αυτό. Ίσως  για  θεάματα περιουσιακά,  που  είχαν δημιουργήσει προβλήματα στην μητέρα μου και ο πατέρας μου  δεν ήταν άνθρωπος που ήθελε να ασχολείται με παρόμοια θέματα. Έτσι,  σιγά-σιγά  ξεχώρισε την θέση του από την Κεφαλονιά και αυτή η φωτογραφία  είναι ίσως η μόνη που έχω με τον πατέρα  μου χαρούμενο στο Αργοστόλι.  Η έκφραση της μητέρας μου είναι κλασσική.  Συνήθως είχε αυτήν την συγκαταβατική  στάση απέναντι στον κόσμο  που την περιέβαλλε.

Συνεχίζεται…

Στο επόμενο ημερολόγιο: “Η Βυσσινάδα” [μέρος δεύτερο].