Τα φύλλα από  τη βελανιδιά

Έτσι σκληρά και πράσινα

Θυμίζουν τα  τραχιά χέρια σoυ

Και  αυτό  το  γένι το  άκοπο

Όπως μια γουλιά νερό  χώμα ξερό

Και  το χέρι σου

Πάνω  στο γόνατό μου

Τρέμει

Κι αυτή  η  υγρασία

των δαχτύλων σου

Μένουν  οι στάχτες από το τζάκι

Χειμώνες πέρασα με την ομιλία του τζακιού

Αυτή η γλώσσα των ξύλων πόσο μου πάει

Μόνο στο τραγούδι του ξύλου αφήνομαι

Κανένας άνδρας δε με κράτησε τόσο σθεναρά

Η φωτιά από τα κούτσουρα

Καθώς μεταμορφώνονται σε πνοή γκρίζα

Μια μάζα από σκόνη – όπως η στάχτη από τη σάρκα μου

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]