Λίγο πριν φύγω. Στοπ.
‌Να σκεφτώ, να βάλω τάξη.
Παρθενάκι, σου λέει, τα θέλει όλα στην εντέλεια, ψυχαναγκαστική.
Κουραφέξαλα – καλά, σίγουρα έξαλλα!
Ένα Χριστούγεννο, μια πρωτοχρονιά, δύο μεθεόρτια και κάτι λάθη αργότερα, φτιάχνω βαλίτσα.
Άντε πάλι με την καταραμένη λέξη από «λ».
Θα της κάνω βαφτίσια και θα την μετονομάσω «επιλογές».
Πίσω στη βαλιτσούλα: τι να πάρω – τι να αφήσω; Να ‘ταν η ζωή μου βαλίτσα να κάνω ξεκαθάρισμα σαν ψέμα.
Από επιλογές, λοιπόν, παίρνω σίγουρα ένα τζιν (σκέτο με λίγο στυμμένο), κάνα δυο αθλητικά για να διώξω τοξίνες και κάθε είδους γλυκίσματα, καθώς μου φαίνεται ότι αυτές τις γιορτές σαν να παραβούτηξα το χέρι στο βάζο με το γλυκό.
Αυτά είναι επικίνδυνα χόμπι, κολλάει ντε!
Και φεύγω – κιουρία.
Έτσι κάνω εγώ, έτσι κάνω εγώ.
Φεύγω.
Μπας και καταλάβω μια ρημάδα φορά πως γίνεται να κλείνω τη βαλίτσα ενώ πάντα ξεχνάω κάτι.
Μέχρι να το θυμηθώ, ας διαβάσω για εξεταστική γιατί και η φιλενάδα η Βιρτζίνια τού Γουλφ ψυχούλα είχε και με περισσότερα λάμδα, άλφα, θήτα, ήτα από τα δικά μου κι έκανε και καριέρα. Άι να δούμε.
‌Κλείνω φερμουάρ.