Ξεθώριασαν τα γράμματα,
Χάθηκε το όνομά μου το εγχάρακτο.
Τρίφτηκαν στην χρυσή σου την αλυσίδα,
Αυτή που φοράς στο λαιμό σου,
Προστασία την κάθε μέρα,
Και φύγαν…
Κυλήσανε με τις σταγόνες του ιδρώτα σου
Στο δουλεμένο το κορμί σου,
Το πονεμένο.
Τριφτήκανε ένα – ένα τα γράμματα,
Όλο το όνομά μου,
Στεγνώσανε πάνω στο δέρμα σου.
Και σ’ έντυσα,
Υπόσχεση ιερή
Όπως την πρώτη μέρα,
Τώρα και για πάντα.
Με φόρεσες.
Δεν είμαι δεσμά.
Δεν είμαι λόγια,
Χρυσοκόκκινος χαλκάς
Να σε στενεύει.
Είμαι η αγάπη.
Αφήστε το σχόλιο σας