Πώς  να μιλήσεις  για τη ζωή σου παρά μόνο με γεγονότα και  συναντήσεις…

Μαρία Πανούτσου

Α μέρος,  1964-1980

Από το τρίτο στο πρώτο πρόσωπο.

Η Μαρία Πανούτσου  είναι αφοσιωμένη στον χώρο  της τέχνης   από πολύ μικρή ηλικία.

Σπούδασε  αρχικά ρυθμική  στην Ελλάδα και στην συνέχεια κλασσικό χορό και  πιάνο. Κλασσικό χορό  αρχικά στην Βαγδάτη του Ιράκ  όπου συμμετείχε σε εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή  αφιερωμένη στον κλασσικό χορό.

Πιάνο ξεκίνησε με τον πατέρα της  που ήταν πιανίστας και δάσκαλος μουσικής. Mε την επιστροφή της στην Ελλάδα, συνέχισε τις σπουδές της  στον χορό, στην σχολή  της  Έλλης Ζουρούδη,  που υπήρξε και η μακρόχρονη δασκάλα της.

Δάσκαλός της  επίσης  ήταν  Μπόρις Κνιάζεφ, ο διάσημος χορευτής   χορογράφος,  με τον οποίο είχε την τιμή να δουλέψει για τρία  συνεχή χρόνια, όταν εκείνος είχε έρθει για λίγο στην Ελλάδα. Συνέχισε με μοντέρνο και εκφραστικό χορό με τους:  Α. Γριμάνη,  Τάκη Βαρλάμο,  Λιλή Μπερδέ, Ρένα Καμπαλλάδου, Λεωνίδα Ντεπιάν.

Στα  πρώτα της βήματα φοίτησε στην σχολή της Κούλας Πράτσικα (Κρατική Σχολή  Χορού) παρακολουθώντας μαθήματα  χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού.   Είναι  διπλωματούχος της σχολής της  Έλλης Ζουρούδη. Πέρασε τις εξετάσεις στη Λυρική Σκηνή και αμέσως μετά ξεκίνησε σπουδές στο Θέατρο ( 1977).

Αποφοίτησε από την Επαγγελματική Σχολή  Θεάτρου Αθηνών (1977-1979) με δασκάλους τον Νίκο Παπακωνσταντίνου, Άγγελο Σιδεράτο, Κική  Παπαπέτρου- Μουρσελά,  Ντίνο Δημόπουλο, Βίκτωρα Παγουλάτο,   Κάκια Παναγιώτου,  Κ. Κοκόροβιτς.

Είχε ξεκινήσει ως έφηβη σπουδές θεάτρου με  τον Κωστή Μιχαηλίδη.  Επίσης  το πρώτο έτος της σχολής θεάτρου  το πέρασε  στη Σχολή της Χαράς Κανδρεβριώτου και  του  Γιάννη Νικολαίδη. Έναν πολύ πρωτοποριακό για την εποχή  του ‘75 – ‘76 θεατρικό χώρο.

Επαγγελματική  θεατρική  άδεια της  δόθηκε από την θεατρική  επιτροπή των Κώστα Γεωργουσόπουλο, Κώστα Καζάκο, Δ. Παπαμιχαήλ το 1979.

Παράλληλα, κάθε καλοκαίρι παρακολουθούσε σεμινάρια στην   1997-1979 Webber Douglas Academy of London.

To I980 έγινε δεκτή κατόπιν εξετάσεων στο Jerzy  Grotowski  Laboratorium στο Wroclaw  της Πολωνίας.

Επίσης:

Θέατρο

Παρακολούθησε σεμινάρια δραματικής τέχνης με τους:   Μ. Λυμπεροπούλου, R.Fraga. Συμπλήρωσε τις σπουδές του  θεάτρου στο εργαστήριο της Νέλλης Καρρά  ( 1979 – 1980).

Χορός

Στο DANCE CENTER OF LONDON  παρακολούθησε μαθήματα τζαζ, κλακέτες, και σύγχρονο εκφραστικό χορό. Την ίδια περίοδο, μελέτησε  Πολεμικές Τέχνες και την Θεωρία της Κίνησης, σε εργαστήρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (1977-1982). 

 Μουσική 

Συμμετείχε σε σεμινάρια ινδικής ρυθμολογίας -Αθήνα 1983.

Σπούδασε κιθάρα στο Ωδείο Αθηνών.  Κλασσικό τραγούδι και   Φωνητική αγωγή με τους, Κ.Φλερύ,Ν. Παπακωσταντινο, Θ. Κινδύνη,  Η. Πάλλη, Μ. Γεμετζάκη,  Zygnunt Molik.      

Κρουστά με τον Μιχάλη Κλαπάκη. Τρία χρόνια  ενασχόλησης (1989- 1991) με τη βυζαντινή και Ελληνική Δημοτική Μουσική στο εργαστήριο του Σ. Καρρά.

Τέχνη 

Μελέτησε Ζωγραφική  και Αγιογραφία με τον ζωγράφο  Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη  Ν. Σκλαβενίτη. 

Με την φωτογραφία  και  τις αρχές  της κινηματογραφικής τέχνης ασχολήθηκε την περίοδο 1980 – 1990 όπου έγινε δεκτή την International Film school of London.

«Είμαι  τυχερή  που  πολύ πριν απ’ όλα αυτά  γνώρισα και με δέχτηκε ως  ακροάτρια  στην σχολή  του  -γιατί ήμουν πολύ μικρή και όμως με δέχτηκε-  ο  Κωστής  Μιχαιλίδης  (1912-1981).  Επίσης,ως μαθήτρια της σχολής της Έλλης Ζουρούδη, με διάλεξε ο  σκηνοθέτης Γιώργος Καρακαντάς  να παίξω  στην Ντενίζ στο έργο του Γρηγορίου  Ξενοπούλου το  ‘’Δεν είμαι εγώ’’.   Μεγάλη τιμή που δούλεψα σε  νεαρή  ηλικία  με  τόσο σημαντικούς σκηνοθέτες και δασκάλους.  Λίγο μετά  μαθήτρια και στο σχολείο και  στην Σχολή  της Έλλης  Ζουρούδη ακόμη έλαβα μέρος  στο πρώτο  ελληνικό μιούζικαλ   «Μην Πατάτε την Χλόη», το ιστορικό και  πολυσυζητημένο αυτό μιούζικαλ  των  Βαγγέλη Γκούφα και του Βασίλη Ανδρεόπουλου,  σε   μουσική   του Σταύρου Ξαρχάκου».

Πρώτο μέρος

«Μην πατάτε την χλόη – Μέρος Α’», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Δεύτερο μέρος

«Μην πατάτε την χλόη – Μέρος B’», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Σε αυτήν την πρώτη περίοδο μέχρι το ’80, με την επιστροφή μου από την Πολωνία, όλα όσα έχουν σχέση με την τέχνη μου, έγιναν χωρίς εγώ να καταβάλλω καμία προσπάθεια.  Πώς μπορεί να λεχθεί αυτό,  όταν χρειάζεται τόση δουλειά, τόση πειθαρχία,  τόσο δόσιμο,  τόση μελέτη, τόσα  εμπόδια της  ζωής να υπερβείς -μία  ατέλειωτη υπέρβαση. Μα  γιατί  άπλα, δεν  συνηθίζω  να θυμάμαι τις δυσκολίες,  αφού δεν μου χρειάζονται για να προχωρήσω και γιατί πράγματι  τότε όλα   γινόντουσαν με ένα μαγικό τρόπο, που η σκέψη  ήταν  ακόλουθος της θέλησης, της επιθυμίας και του εσωτερικού οράματος. Θα ονόμαζα την περίοδο αυτή:   «Αφοσίωση».