Ένα τσούρμο κοριτσόπουλα είχαν συγκεντρωθεί από το πρωί. Δεν μπορούσες να σταθείς ανάμεσά τους, τα σώματά τους έπεφταν ατσούμπαλα το ένα πάνω στο άλλο. Όλες όμως ενωμένες σε μία καρδιά, σε έναν σκοπό. Να δουν τον σταρ των ονείρων τους, το είδωλό τους, να κλέψουν μία φευγαλέα στιγμή της ζωής του και να την κάνουν μία φωτογραφία, ένα χάδι, μία αγκαλιά που για εκείνες θα κλείσει την αιωνιότητα.

Από την εποχή του Κλαρκ Γκέιμπλ είχαμε να δούμε τέτοια κοσμοσυρροή για έναν διάσημο πρωταγωνιστή της μεγάλης οθόνης, έγραφαν οι εφημερίδες. Όλοι μιλούσαν για τον νέο και ανερχόμενο ζεν πρεμιέ που ήρθε για να κλέψει τις καρδιές των κριτικών, των θαυμαστριών και της μεγάλης οθόνης και να τις κρατήσει μαζί του.

Κοριτσόπουλα μαζεμένα, φαινόντουσαν ξενυχτισμένα και άυπνα. Αλλά αυτό δεν έδειχνε να τα απασχολεί καθόλου, ήταν τέτοια η μεταρσίωση και ο ενθουσιασμός που θα αντίκριζαν το είδωλό τους επιτέλους!

Είναι μεγάλη η λαχτάρα να έρχεσαι κοντά σε αυτό που λαχταρά η καρδιά σου, που κάνει τη νεανική, ευαίσθητη ψυχή σου να σκιρτά.

Ένα μάτσο μικρά κορίτσια και ροδοκόκκινα μάγουλα βρίσκονται έξω από ένα καμαρίνι που σε λίγες στιγμές θα ανοίξει και θα ξεπροβάλλει η μορφή που ονειρεύονται να έχουν δίπλα τους αληθινά και όχι ως μία αφίσα στον τοίχο ή μια φωτογραφία κάτω από το μαξιλάρι.

Δεν μπορούσαν να σταματήσουν να συζητάνε, το ένα με το άλλο μάλωναν για το ποια θα καταφέρει να τραβήξει τις περισσότερες φωτογραφίες μαζί του.

Η ένταση στις φωνές τους έφτανε να είναι έντονη, η μία έβλεπε την άλλη ως μία αντίπαλο στο στρατόπεδο τής καρδιάς του αγαπημένου τους πρωταγωνιστή.

Δεν πέρασε αρκετή ώρα και το όνειρο της ζωής τους έγινε πραγματικότητα! Άνοιξε η πόρτα του καμαρινιού και ο πρωταγωνιστής των ταινιών αλλά και των ονείρων τους, σαρκωμένος μπροστά τους.

Δεν μπορούσε κανένας σωματοφύλακας, καμία αίσθηση ενόχλησης, να τις εμποδίσει να αφήσουν τα αληθινά συναισθήματά τους να κυριαρχήσουν. Πώς είναι, άραγε, να θέλει να ορμήσει στην αγκαλιά σου ένα πλήθος ανθρώπων, να θέλει να σου εκφράσει τη λατρεία του, τον πόθο του;

Και όμως, παρά τις παρακλήσεις των σωματοφυλάκων και των βοηθών του να εκφράσουν το θαυμασμό τους με έναν πιο ήπιο τρόπο, εκείνος δεν έδειξε να ενοχλείται. Ανταποκρίθηκε στην αγάπη τους με ένα αίσθημα δοτικότητας και απλόχερης γενναιοδωρίας.

Μα, μετά από τόσες χειραψίες και αγγίγματα και εκφράσεις θαυμασμού, αισθάνθηκε κάτι να τον διαπερνά. Απομακρύνθηκε από εκείνο το πλήθος των νεαρών κοριτσιών που έμειναν πίσω να τον κοιτούν με την απορία «πού πηγαίνει».

Και να, ένα κορίτσι νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι που δεν είχε τα πόδια της να τρέξει, είχε μείνει παράμερα περιμένοντας κι εκείνο μία αγκαλιά του.  Και όμως εκείνο το κορίτσι περισσότερα βήματα έκανε, περπάτησε μέσα στην ψυχή του.

Και εκεί που πίστευε πως στην αφάνεια θα μείνει, το χαμόγελό του την έκανε να πετάξει ψηλά. Εκεί που ούτε τα πόδια της δε θα μπορούσαν να τη φτάσουν, τώρα τα ξεπέρασε τα βήματα και βγήκε έξω από αυτό τον κόσμο. Τα γήινα πόδια και η έλλειψή τους δεν ήταν αρκετά να της στερήσουν το ωραιότερο δώρο, την ωραιότερη στιγμή στη ζωή της.

Μία απρόσμενη αγκαλιά, όπως την πήραν όλα τα κοριτσόπουλα που αδημονούσαν. Και αυτή δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση – γιατί άλλωστε;