Μας είπαν να ξεχάσουμε την Άνοιξη, αν θέλαμε να ζήσουμε και εμείς υπακούσαμε και κλείσαμε τα παράθυρα, για  να προστατευτούμε από αόρατους εχθρούς. Μας προειδοποίησαν για αυτούς τους εχθρούς, που καραδοκούσαν για  την εισβολή τους και σημάδευαν τις καρδιές μας. Τις καρδιές μας,  που  εμείς είχαμε προετοιμάσει να υποδεχθούν το φως και τη λαμπράδα της Άνοιξης.

 Κλείσαμε τα μάτια μας για να μην βλέπουν την ερήμωση στους άδειους δρόμους και ας τα είχαμε ανοίξει πρότινος διάπλατα να φωτισθούν από του Απρίλη τις αχτίδες. Δεν είναι καιρός για Άνοιξη μας είπαν,  είναι καιρός για πόλεμο και εσάς τα όπλα σας είναι το σκοτάδι, να μην σας βλέπει ο εχθρός και σας στοχεύσει.

Μάταια σαλεύουν τα πέταλα τους τα πρώτα ανθάκια ζαλισμένα από το φως και γέρνουν προς τα παράθυρα μας, μήπως τα δούμε και τα καλωσορίσουμε και σκύψουμε να τα μυρίσουμε. Το άρωμα τους όμως δεν περνάει  από τα κλειστά παράθυρα, που με επιμέλεια έχουμε σφραγίσει.

Ο εχθρός παραμονεύει, έτσι μας είπαν, το νοιώθουμε κι εμείς ότι δεν ψεύδονται. Πράγματι ο εχθρός είναι υπαρκτός, λες και η οσμή του είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα και ας προσπαθεί εκείνη να τον καλύψει με τις μυρωδιές της άνοιξης και με την ομορφάδα της.

Σε λίγες μέρες, αλλάξαμε τη ζωή μας, τον τρόπο σκέψης μας,   τις συνήθειες  και  την επαφή μας. Κλειστήκαμε σε κελιά απομόνωσης και επικοινωνούμε με τη σκέψη, με τη νοσταλγία ενός πρόσφατου, νωπού παρελθόντος,  που η θύμηση του μας πονάει, όχι ακριβώς γιατί το διαγράψαμε, αλλά γιατί διαισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να το μετουσιώσουμε σε μέλλον. Και αυτό το μέλλον μας είναι η σκιά που καλύπτει τα σχέδια, τα όνειρα, την ίδια τη ζωή μας.

Η καθημερινότητα  είναι πλέον πιστή αντιγραφή του χθες, χωρίς καμπύλες, εκπλήξεις, σχεδιασμούς. Κινούμαστε από συγκεκριμένες βλοσυρές κατευθύνσεις,  σαν μελαγχολικές μαριονέτες χωρίς συναισθηματική αντίδραση, γιατί οφείλουμε να κρυφτούμε του εχθρού, που καραδοκεί στο πέρασμα μας, για να σαϊτέψει τις καρδιές μας. Κουρνιάζουμε σε απόμερα σημεία, κοιτάζοντας πίσω από παράθυρα με  τραβηγμένες κουρτίνες τον ήλιο, που σιγοκουβεντιάζει με την Άνοιξη και την καλωσορίζει μόνος του, αμήχανος από την απουσία μας σε αυτό το συναπάντημα  με αυτή  την ευλογημένη εποχή, που όλο το χρόνο ονειρευόμαστε μαζί του να γιορτάσουμε.

 Κάποιοι νομίζουν ότι ονειρεύονται σε ύπνο βαθύ με την προσμονή εκείνη να γλυτώσουν από δεσμά εφιάλτη. Κάποιοι αρνούνται να ονειρευτούν, γιατί καλά γνωρίζουν, ότι ο ύπνος τους θα είναι σκληρός, όπως και η επιστροφή τους στην ανείπωτη πραγματικότητα.

Με θλίψη περίσσια και σκληρή υπομονή καρτερούμε μια άλλη Άνοιξη σε ανύποπτη εποχή, γιατί θα έλθει, αν ίσως υποβάλουμε την ψυχή και τις αισθήσεις μας σε χειμερία νάρκη καταμεσής της γαλανής εποχής, που ήλθε και μας βρήκε όλους, μελαγχολικούς, λυπημένους και  απόντες.

Οφείλουμε να απουσιάζουμε, έτσι μας είπαν…

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.