Θυμάμαι έναν μεσημεριανό ύπνο στην Αμμόχωστο  της  Κύπρου, ήμουν δεν ήμουν δώδεκα στα δεκατρία χρονών, εφηβεία αρχινημένη, με  περίοδο στα εννέα  και μυωπία  στα  δώδεκα!!!

Τι  αριθμοί υπέροχοι!!!

Μεσημέρι  λοιπόν και κοιμήθηκα. Ξάπλωσα για λίγο  και με πήρε ο ύπνος. Και τι ύπνος! Τον θυμάμαι μέχρι και τώρα,  την αίσθηση που μου προξένησε  η όλη εμπειρία εκείνου  του μεσημεριανού ύπνου.

Λες και δεν είχα κοιμηθεί ποτέ άλλοτε, τόση διαφορά είχε από τους άλλους  ύπνους.

Το καταγράφω γιατί είναι από τις αισθήσεις που ακόμη υπάρχουν στη μνήμη μου έντονα και θα ήθελα να μην την ξεχάσω.

Πιστεύω  πως  το  να θυμάσαι  είναι ευλογία. Λυπάμαι όταν ξεχνώ πράγματα  της ζωής.

Λοιπόν,  εκείνον τον βαθύ μεσημεριάτικο  ύπνο  σαν πούπουλο, σαν κάτι μαλακό και  αιώνιο, σαν μια βουτιά, ένα πέσιμο απαλό μέσα σε κάτι τρυφερό και  έμπιστο, κάτι που τελικά δεν περιγράφεται με λόγια, μου συνέβη τότε για μια και μόνη φορά.

Από τότε  ο ύπνος, ανάλογα τις περιστάσεις και τις περιόδους της ζωής μου, άλλαζε.

Και  όταν έγινα μητέρα  άλλαξε ριζικά. Βαθιά δεν κοιμόμουν πια. Πολύ αργότερα  άρχισα πάλι να  κοιμάμαι πιο φυσιολογικά, σε μεγάλα συνεχόμενα διαστήματα.

Για μένα η ώρα του ύπνου  είναι πολύ σημαντική και ας έχω άλλοτε  αϋπνίες ή είναι  διακεκομμένος. Είναι η ώρα που  μένω μόνη με τον εαυτόν μου,  ένας πολύ ιδιωτικός χρόνος,  μέσα στη μέρα.

Είναι σαν να ξαναμπαίνω στη μήτρα  του εαυτού μου, των  ψυχοσωματικών αναγκών μου.

Λευκές νύχτες δεν θυμάμαι να έχω περάσει. Ναι, βέβαια, αϋπνίες έχω περάσει κάποιες φορές αλλά  ίσως η αξία που δίνω στον ύπνο να βοήθησε ώστε να έχει συμφιλιωθεί και ο ύπνος με μένα. Δεν διαμαρτύρομαι με τις παραξενιές του.

Όσες φορές έχω κοιμηθεί με άλλον άνθρωπο, δυσκολεύτηκα πάντα και  γενικά  είχα ένα έτοιμο κρεββάτι για να κοιμηθώ μόνη μου.

Πιστεύω  πως ο ύπνος-ύπνος είναι ιερός,  όπως όλες οι λειτουργίες του σώματος  και χρειάζεται -και έχει- τους δικούς του κανόνες.

Ακολουθεί μια άλλη ανάμνηση, που επιβεβαιώνει  την ιδιαιτερότητα που έχω  και που διαφέρει από την γενική  αντιμετώπιση και  αντίληψη, σχετικά με τον ύπνο.

Βρίσκομαι  στο Βρότσλαφ   της Πολωνίας, με πολύ σημαντικό σκοπό.  Να συμμετέχω σε ένα σεμινάριο θεατρικό [1].  Μας έβαλαν όλα τα  νέα παιδιά  στο  ίδιο δωμάτιο, ένα τεράστιο μακρόστενο  δωμάτιο, σε ένα χώρο  πολύ όμορφο  γενικά, με χωράφι γύρω-γύρω και την φύση να οργιάζει, ένα χώρο  που  στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο  ήταν για  τους κρατούμενους ένα μικρό  στρατόπεδο, ανακαινισμένο βέβαια και  χρήσιμο σαν χώρος φιλοξενίας νέων  ανθρώπων πια, που όμως είχε την ίδια  εσωτερική δομή  όπως και τότε. Μετά, αν μέναμε τελικά,  μετά την εξέταση που θα κράταγε περίπου μία εβδομάδα, θα μας  τοποθετούσαν σε οικογένειες σε διάφορα σπίτια.

Φανταστείτε  τώρα αυτό το τεράστιο δωμάτιο  γεμάτο με κρεβάτια, όπου θα κοιμόμασταν όλοι μαζί για μια εβδομάδα.

Όλοι ήταν χαρούμενοι και το διασκέδαζαν και θα το διασκέδαζαν, μόνο εγώ την ίδια μέρα το βράδυ,  πήρα  τη βαλίτσα μου και  έφυγα,  γυρεύοντας ξενοδοχείο να μείνω, μέχρι να τελειώσουν οι εξετάσεις.

Το σκέφτομαι τώρα   και αναρωτιέμαι  πώς το έκανα.  Στα περίχωρα του Βρότσλαφ, μιας ήσυχης  χωρίς κίνηση περιοχής, βγήκα νύχτα με τη βαλίτσα μου να πάω πού!!! Χωρίς να ξέρω τη γλώσσα και σε μια χώρα που στη  δεκαετία του ‘80  είχε διαφορές από τις ευρωπαϊκές πόλεις που είχα ήδη ταξιδεύσει.

Όμως  πήγα στην Πολωνία για να μείνω στο σεμινάριο  και μόνο και δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Έτσι πίστευα θα  μπορούσα να αφοσιωθώ στην καθημερινή εργασία στο εργαστήρι [2], που ήταν πολύωρη και εξαντλητική, αν ήμουν μόνη  τις ώρες της ξεκούρασης.

Τελικά  όλα πήγαν καλά και πέρασα τις εξετάσεις και έμεινα στο Βρότσλαφ  όπου φιλοξενήθηκα από μια ήσυχη οικογένεια  έξω από το Βρότσαλφ, σε μια πολύ όμορη περιοχή  περικυκλωμένη από ένα δάσος, που όταν γύριζα από το εργαστήρι το βράδυ  μπορούσα να απομονωθώ στο δωμάτιό  μου.  Πιστεύω πως ο χρόνος  -ύπνος και μη ύπνος- ενώνονται πολύ όμορφα μέσα στο χώρο-διάστημα  που  περικλείει ένα προσωπικό δωμάτιο.

Το Βρότσλαφ, όπως και η Αμμόχωστος, είναι από τα ονειρικά μέρη που έχω επισκεφτεί και ζήσει  και έχω τις πιο παράξενες  μοναδικές εμπειρίες  και τα σκέπτομαι  όλα  αυτά και  λίγο αισθάνομαι  όπως  η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων!!!

Αθήνα  16/12/23

Καλά Χριστούγεννα  σε όλον το κόσμο!

[1] & [2]: GROTOWSKI  Theatre  LABORATORIUM  Wrocław.

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]