Έλεγες «Σ’ΑΓΑΠΑΩ» και θαρρείς η Αγάπη γεννήθηκε για σένα.
Έλεγες «κανείς δεν θέλω να σ’ αγγίξει»
και θαρρείς η απαγόρευση μπήκε εξ’ αιτίας σου
στα παγκόσμια λεξικά.
Με ήθελες υπό κώδωνα. Να ανασαίνω στους δικούς σου ρυθμούς,
να υπάρχω μόνο για σένα…
Έτσι ήθελες. Έτσι ΜΕ ήθελες.
Κι εγώ που σε θαύμαζα για το δυνατό μυαλό σου
για τις ιδέες και τα όνειρά σου
κάποια στιγμή κουράστηκα.
Το ήξερες ότι προτιμούσα την αγριοτριανταφυλλίτσα
από την άλλη, την πανέμορφη του θερμοκηπίου…
Το ήξερες ότι ένα έντελβαις, που θα μου το πρόσφερε
ένας τρελός ερωτευμένος βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του
στην απότομη πλαγιά του κακοτράχαλου βουνού,
πόσο πιο πολύ το προτιμούσα
απ’ όλους τους ακριβούς τεχνητούς τριανταφυλλώνες…
Δεν προσπάθησες να μ’ αγαπήσεις αλλιώτικα,
όπως θα ήθελα. Όχι γιατί δεν μπορούσες
αλλά γιατί δεν θέλησες να πετάξεις πιο ελεύθερα
σαν την δική μου ψυχή.
Τελικά, δεν συμβαδίζανε αρμονικά τα συναισθήματά μας
στα μονοπάτια της Αγάπης.
Κι Εκείνη, που την υμνήσαμε ο καθ’ ένας με τον δικό του τρόπο,
κουράστηκε στην προσπάθειά της να δει προς τα πού να στραφεί…
Όσο το σκέπτομαι, καταλήγω να πω
ότι ίσως και το φταίξιμο να μην ήταν δικό σου.
Έφταιξε η διαφορετικότητά μας
Και ας λένε ότι τα αντίθετα έλκονται.
Και ή Αγάπη μας έφυγε. ΕΦΥΓΕ.
Μα όταν πια το καταλάβαμε ήταν ήδη αργά.
Δεν προσπαθήσαμε να την φέρουμε πίσω.
Σε τούτο δυστυχώς μοιάζουμε.
Οπαδοί και οι δυο του ραγισμένου γυαλιού,
Που όσο και αν κόλλησε
Κρύβει μια μόνιμη απειλή διάλυσης.
Και η αγριοτριανταφυλλίτσα έμεινε μόνη
στον κήπο της καρδιάς,
θρηνώντας για μιαν αγάπη που μπορούσε
να ήταν αειθαλής αν ήμασταν
λιγότερο απόλυτοι και πολύ λιγότερο
οπαδοί του ΕΓΩ…
Τι κρίμα!!!
“Οπαδοί και οι δυο του ραγισμένου γυαλιού,
Που όσο και αν κόλλησε
Κρύβει μια μόνιμη απειλή διάλυσης”.
Θέμα χρόνου πλέον…