Η μητέρα μου είχε μια αγάπη στον παππού της, στον πατέρα της, καθώς και στην γη που κληρονόμησε και σαν κορίτσι την έζησε και την χάρηκε. Και ο παππούς και ο πατέρας και η γης, της έδωσαν πολλές λύπες. Όπως πάντα έτσι  γίνεται με ό,τι αγαπάμε. Οι μνήμες με κατακλύζουν τώρα, καθώς  γράφω. Θα τις αφήσω να  με συντροφεύουν άναρχες.

Μαθήτρια η μητέρα μου, καθισμένη στην γη της
που τόσο αγάπησε, στο Αργοστόλι.

Δεν θέλω να τις καταγράψω. Θα αντισταθώ. Εξ άλλου νέες εικόνες, λόγια και  στιγμές  και πληροφορίες ξεχασμένες, χαρές και κλάματα, αραδιάζει ο εγκέφαλός μου καθώς  τα χρόνια περνούν. Θα περιμένω την ολοκλήρωση.

Η μητέρα μου, πρώτη εμπρός αριστερά όπως βλέπουμε την φωτογραφία.

Η ηθική και η αισθητική  των παιδιών επηρεάζεται από τους γονείς και η δική μου ηθική και αισθητική είναι  μέρος του πατέρα και της μητέρας. Αναγνωρίζω τις δικές μου  προτάσεις και  παρεκκλίσεις  και τις πολύ προσωπικές πινελιές την σύνθεση της ζωής μου, την απόλυτη άρνηση ή  την αποδοχή, όμως  το πρώτο υλικό,  το χρωστάω  σε εκείνους.

Δεν είναι εύκολο να αγγίζεις τα  «επί τον τύπον των ήλων»  γι’ αυτό  θα σταματήσω εδώ την καταγραφή και θα περάσουν οι μνήμες  και οι ζωές και των δύο γονιών στα όρια του μύθου,  αφού έτσι  θα μπορώ  να τις  μετατρέπω ανάλογα την αντοχή μου  στην αλήθεια. Πόση αλήθεια αντέχω κάθε φορά.

Αθήνα 2020