Τότε, θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί  και βρισκόμαστε στην Κύπρο, στην Αμμόχωστο [1], με  τους γονείς μου,  το σχολείο που πήγαινα  είχε το αγγλικό  εκπαιδευτικό σύστημα. Πηγαίναμε το πρωί, γυρνούσαμε το μεσημέρι για το  μεσημεριανό  φαγητό και αργότερα  επιστρέφαμε στο σχολείο και μέναμε μέχρι αργά, με τα δευτερεύοντα μαθήματα που όμως  ήταν τα πιο ουσιαστικά και διασκεδαστικά  για μας τα παιδιά.

Μαγειρική σε μια τεράστια αίθουσα, χορό, γυμναστική, θέατρο, κηπευτική, μουσική, άθληση  και η σύνταξη  της εφημερίδας του σχολείου, γραμμένη όλη στο χέρι με μελάνι και πέννα. Επίσης πήγαινα  στο κατηχητικό (η μοναδική φορά που πήγα) και ήταν  οι καλύτερες μου ώρες, γιατί εκεί   άκουγα πράγματα που δεν μπορούσα να τα ακούσω αλλού, ούτε από  τους γονείς  μας, ούτε από  τους φίλους. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, εννοώ να δεχτώ  κατήχηση.  Τις ώρες εκείνες  τις θυμάμαι ακόμη και  τώρα. Έχω την αίσθηση  αυτή  ακόμη και τώρα. Αυτήν την ιδιαιτερότητα των ωρών αυτών, που δεν ήμουν αναγκασμένη να αναφέρω το τι έγινε και τι ειπώθηκε σε κανένα,  σε ένα χώρο ησυχίας και  ηπιότητας, με τις μυρωδιές τις παράξενες και το  τόσο διαφορετικό  περιβάλλον, αφού όλο αυτό  συνέβαινε σε  έναν ναό.

Όλα ήταν μοναδικά και ανεπανάληπτα. Όλα εκεί, τότε, ήταν συνδεδεμένα και στενά δεμένα –σαν ένα  δεμάτι από ξύλα– τα ξύλα  ήταν,  το σχολείο, η εκκλησία, το  περιβάλλον,  το κλίμα, οι άνθρωποι, η γλώσσα, η θάλασσα, οι φίλοι, οι μύθοι, η ιστορία, οι γονείς.

Τους  γονείς  τους είχα και του δυο τότε. Πόσο παράξενη αίσθηση είναι όταν τους χάσεις και τους δυο. Αυτά όλα τότε.

Αλήθεια,  όταν μιλάμε για το Τότε πιστεύω ότι μιλάμε για ένα θαύμα.

ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ [2]

Η Αμμόχωστος σε όνειρο

Στη Μαίρη

Δεν ονειρεύεται την Αμμόχωστο στο συρματόπλεγμα
δεν ονειρεύεται το αρχαίο θέατρο στη Σαλαμίνα
το επαρχιακό δικαστήριο που ανεβαίνει
με δεκανίκια τα σκαλοπάτια του –
ατενίζει τα βενετικά τείχη
χωρίς να ονειρεύεται τίποτε
ούτε την Πύλη του Οθέλλου
ούτε τα ερωτικά σονέτα του Σαίξπηρ
ούτε τη Δυσδαιμόνα να στέκεται στις πολεμίστρες
δεν ονειρεύεται τη θάλασσα
με τα πλοία που αναχωρούν
τις λεπίδες από οψιανό
και τα κύπελλα από ανδεσίτη
στο αρχαιολογικό Μουσείο
δεν ονειρεύεται την Αμμόχωστο
ούτε το Ελληνικό Γυμνάσιο άδειο
χωρίς τους μαθητές του
ούτε τις περιτειχισμένες γειτονιές της πόλης
που τις διασχίζουν ερπετά
ούτε την ποδηλάτισσα που κυκλοφορεί.

Αθήνα 2022

[1] Εγώ  πρόφτασα και γνώρισα μια άλλη Αμμόχωστο, χωρίς  συρματόπλεγμα.

[2] ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ: Κύπριος ποιητής  (1948-2022)

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]