Δεν υπάρχει κίνηση στο δρόμο
η ανθρώπινη ύλη σπανίζει –
φιλί, χαιρετισμό
μην ζητάς να βρεις
σε ηλιόλουστο χώρο,
ούτε κάτω από ομπρέλα
θα βρεις αγκαλιές.

Μοναχές ψυχές πλημμυρίζουν
την ηττημένη πόλη
μοναχές η αίσθηση της επιθυμίας,
και η πνοή της αγάπης
αιωρούνται άυλα –
κυκλοφορούν σαν αντίδοτα
στην θανατηφόρα μυρωδιά
του εγκλεισμού,
στον αποκλεισμό του πάθους.

Δεν φαίνονται άνθρωποι στην πόλη
μόνον οι ελπίδες τους ευωδιάζουν
σε στενά και πλατείες
μόνον ο καλπασμός των ονείρων τους
ακούγεται
μαζί με την ανάσα
που δημιουργούν τα μπουμπούκια
μόλις σκάσουν τρυφερά.
στο πάθος της άνοιξης.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.