Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι / Μικρό βιογραφικό
Η Εύα Γκαρθία Σάενθ ντε Ουρτούρι (Eva García Sáenz de Urturi) γεννήθηκε στη Βιτόρια της Ισπανίας. Πήρε πτυχίο οπτικής και οπτομετρίας και εργάστηκε αρκετά χρόνια στον τομέα αυτόν, ώσπου πρόσφατα έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο παιδιά. Το 2012 το βιβλίο της La saga de los longevos χαρακτηρίστηκε εκδοτικό φαινόμενο και μεταφράστηκε στα αγγλικά, με μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακολούθησαν τα Los hijos de Adán και Pasaje a Tahití το 2014, και το 2016 ξεκίνησε η θρυλική τριλογία της Λευκής Πόλης. Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΠΟΛΗΣ είναι το πρώτο μέρος της σειράς, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.
Αναλύοντας την Ουρτούρι – Συγγραφικό ισοζύγιο
Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Η Ουρτούρι είναι η απάντηση στο ερώτημα αν το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι λογοτεχνία. Είναι η συγγραφέας που όλα τα εντυπωσιακά εφέ τα βάζει στη γραφή της. Είναι τόσο υποβλητική και άψογη η γραφή της που μπορεί να διηγηθεί τα πάντα. Και όμως. Αυτή θα παραμείνει, θα επιμείνει καλύτερα, στη Βιτόρια, την πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων και στις μοναδικές της ιστορίες. Η τριλογία της είναι ένα μωσαϊκό τοπικών χρωμάτων, εικόνων αλλά και θρύλων της λαογραφίας μέσα από ένα ταξίδι στο χρόνο από το Μεσαίωνα έως τις μέρες μας. Τεράστιο ρίσκο, ειδικά για συγγραφέα αστυνομικού που συνήθως επικεντρώνεται στο πώς θα προκαλέσει κρότο, ανατροπές και ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Παρεμπιπτόντως το καταφέρνει και αυτό απλά θα το κάνει με τον τρόπο της. Λάου-λάου. Γιατί; Γιατί μπορεί. Η αυτοπεποίθησή της φαίνεται από την πρώτη σελίδα όπου αρχίζει να υφαίνει ένα λογοτεχνικό ιστό που δύσκολα μπορεί να συναντήσεις σε άλλα βιβλία. Δημιουργεί εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που μέχρι το τέλος σε συνεπαίρνει και σε βάζει σε ένα μυστικιστικό παιχνίδι στο χώρο και στο χρόνο. Η πόλη, τα μνημεία, τα κτίριά της έχουν τα ίδια μυστικά εδώ και εκατοντάδες χρόνια και μόνο οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν αλλάζουν. Το παρελθόν είναι το μεγάλο βαρίδι αλλά και το μεγάλο μυστικό. Από εκεί μόνο μπορεί να ξεκινήσει ο Επιθεωρητής Ουνάι -ή αλλιώς Κράκεν- αν θέλει να λύσει τις αλλεπάλληλες δολοφονίες από serial killers, που δεν σταμάτησαν ούτε θα σταματήσουν να ζητούν αίμα και εκδίκηση. Μία παύση κάνουν, για δεκαετίες, μπορεί και για αιώνες, αλλά μετά επανέρχονται δριμύτεροι και πιο ανελέητοι.
Μέσα λοιπόν σε μια θαμπή ατμόσφαιρα σε σκοτεινά σοκάκια η συγγραφέας, σουλατσάροντας πέρα-δώθε στο χρόνο, καταφέρνει να σε μπερδέψει για την εποχή που βρίσκεσαι και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Το σκηνικό, με την εμμονή της στη λεπτομέρεια για κάθε γωνιά της πόλης, θυμίζει Θαφόν – απλά η μετέπειτα εξέλιξη της ιστορίας φέρει την βαριά προσωπική της σφραγίδα.
Ναι, είναι αλήθεια, μέχρι να σε βάλει στο κλίμα, ο ρυθμός της είναι αργός για αστυνομική ιστορία. Θέλει να στρώσει το λογοτεχνικό της χαλί για να πατήσει μετά ο αναγνώστης επάνω, να σκουπίσει τα πόδια του και να μπει στον κόσμο της. Και μόλις γίνει αυτό η γυναίκα μεταλλάσσεται συγγραφικά. Λες και πάσχει από ένα είδος συγγραφικού διπολισμού, αρχίζει να γίνεται βίαιη, να υφαίνει στο μυαλό της ό,τι πιο βίαιο και σκληρό έχετε συναντήσει, ειδικά μέσα σε μια ατμόσφαιρα όπως αυτή που περιέγραψα. Ο ρυθμός της αυξάνεται απότομα, ο αναγνώστης πέφτει προς τα πίσω και ξαφνικά δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα, μη μπορώντας να καταλάβει από πού στο διάτανο ξεπετάγονται οι serial killers, τι μοτίβα ακολουθούν και πώς καταφέρνουν να ξεφεύγουν πάντα.
Το σκηνικό έχει αρχίσει να σε τρομάζει. Εκεί που περίμενες μια ιστορία σαν έναν ταξιδιωτικό οδηγό πόλης, φοβάσαι κάθε σκιά που κινείται πλέον στο χώρο αλλά και στο χρόνο. Οι δολοφόνοι έχουν εκπληκτική ακρίβεια, επιλέγουν συγκεκριμένες κατηγορίες θυμάτων με κριτήρια ηλικιακά (στη Σιωπή της Λευκής Πόλης) ή άλλα πιο ειδικά (έγκυες στις Τελετουργίες του νερού) ή κινούνται με βάση ένα βιβλίο του 12ου αιώνα (στους Άρχοντες του χρόνου). Τώρα έχεις μπερδευτεί. Διαβάζεις ένα θρύλο, ένα παραμύθι ή μια αστυνομική ιστορία; Δεν θα σε αφήσει να σκεφτείς. Θα σου κοτσάρει τρομερές ιδέες. Εκεί που στο ένα βιβλίο ο επιθεωρητής είναι ζιζάνιο, λαλίστατος και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο των διδύμων, στο άλλο τον φιμώνει και τον κάνει να επικοινωνεί με γραπτά. Εκεί που θα διασκεδάζεις μαζί με τους κατοίκους της πόλης σε τοπικά πανηγύρια, εκεί θα κτυπήσει με μένος ο δολοφόνος και θα σου χαλάσει τη διάθεση. Και τελικά λαχανιασμένος και αλαφιασμένος θα φθάσεις στο σημείο να ζητάς γρήγορη κάθαρση και λύση του μυστηρίου. Δεν αντέχεις άλλο. Έλεος.
Θα σε ακούσει. Μετά την κορύφωση θα καταλάβει την αγωνία και τον ιδρώτα σου. Θα σε σεβαστεί, θα ρίξει το ρυθμό και θα βρει τον ένοχο. Δεν τον περίμενες με τίποτα. Δεν έχει σημασία, θέλεις να ηρεμήσεις, φτάνει. Λίγο ακόμα. Θα σου αφήσει και το ανοικτό φινάλε για να σε έχει με το μέρος της και στο άλλο βιβλίο. Σε κέρδισε.
Έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω; Ελάχιστα. Θετικό πρόσημο -δεν το συζητώ- κιόλας. Δεν έχει αδυναμίες; Έχει. Όταν προσπαθεί να βάλει το ερωτικό στα έργα της δεν το ’χει. Το φλερτ και ο έρωτας μεταξύ Ουνάι και Άλμπα δεν πείθει. Το ξέρει. Αλλά πρέπει να το κάνει γιατί θα το συνδέσει με άλλο βιβλίο στην τριλογία της. Είναι ίσως και λίγο κουραστική στις περιγραφές της; Μπορεί να είναι. Αλλά είπαμε πιο άρρηκτα δεμένο σκηνικό με την πλοκή θα βρείτε στο μάστορα Θαφόν και άντε σε πέντε έξι συγγραφείς ακόμα. Θέλει πολλή δουλειά αυτό. Καλύτερα να επεκταθεί παρά να αφήσει το παραμικρό κενό. Είναι μέρος της τελετουργίας. Ναι, η Ουρτούρι ξοδεύει πολύ χρόνο για να ρυθμίσει το σκηνικό και να τοποθετήσει μέσα του τους κύριους χαρακτήρες. Αν δεν εγκαταλείψετε εκεί, μετά δεν προλαβαίνετε. Εξαπολύει τέτοια επίθεση μέσα σε ένα σκηνικό με έθιμα και θρύλους, δεισιδαιμονίες και γιορτές, ένα μείγμα θρησκείας και παγανισμού, από όπου κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Είτε είναι πρωταγωνιστής είτε αναγνώστης. Σε κανένα δεν χαρίζεται. Μην σας ξεγελάει η εισαγωγή της και το αγγελικό πρόσωπο της φωτογραφίας.
Έχετε εισέλθει στη Σιωπή των Αμνών στη Χώρα Των Βάσκων. Καλό σας ταξίδι και καλά ξεμπερδέματα.
Υ.Γ.1: Σε όλα τα βιβλία το νου σας στον παππού.
Υ.Γ.2: Μετάφραση και επιμέλεια μη ικανοποιητικές, αδυνατίζουν το βιβλίο. Δεύτερη φορά που το συναντώ από μεγάλο εκδοτικό σε Βάσκο συγγραφέα. Η πρώτη στο αριστούργημα «Πατρίδα», του Αραμπούρου.
Τα έργα μιλάνε, όχι τα λόγια
Με μια φράση: «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»
Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΠΟΛΗΣ
Ο χαρισματικός αρχαιολόγος Τάσιο Ορτίθ ντε Θάρατε, καταδικασμένος για τα εγκλήματα που τρομοκράτησαν τη Βιτόρια πριν από δύο δεκαετίες, πρόκειται να βγει από τη φυλακή, όταν οι φόνοι ξαναρχίζουν. Στον Παλαιό Καθεδρικό ένα ζευγάρι εικοσάχρονων εντοπίζονται νεκροί. Είναι γυμνοί κι έχουν και οι δύο τσιμπήματα μελισσών στον λαιμό. Και δε θα είναι οι μόνοι. Ο νεαρός αστυνομικός Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιόλα, ο “Κράκεν”, όπως τον φωνάζουν όλοι, ειδικευμένος προφάιλερ, θέλει πόση θυσία να σταματήσει τους φόνους. Μια πρόσφατη προσωπική τραγωδία, όμως, τον εμποδίζει να τους δει ως άλλη μια υπόθεση. Οι μέθοδοί του δυσαρεστούν την Άλμπα, την επικεφαλής της έρευνας, με την οποία διατηρεί μια αμφιλεγόμενη σχέση. Και στο μεταξύ, ο χρόνος τρέχει εναντίον τους και η απειλή παραμονεύει σε κάθε γωνιά της πόλης. Ποια θα είναι τα επόμενα θύματα;
Ένα καθηλωτικό, σκοτεινό θρίλερ, όπου θρύλοι, αρχαιολογία και οικογενειακά μυστικά συνθέτουν ένα πυκνό μυστήριο. Κι όπου ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής είναι η ίδια η Βιτόρια, η γοητευτική πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΟΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ
Η Άνα Μπελέν Λιάνιο, ο πρώτος έρωτας του Κράκεν, βρίσκεται δολοφονημένη στην Άλαβα. Το μαρτύριο του θανάτου της παραπέμπει σε μια πανάρχαια τελετουργία, όπου το θύμα κρεμιέται ανάποδα και βυθίζεται σε έναν λέβητα με καυτό νερό. Ο λέβητας είναι αυθεντικό κομμάτι από την Εποχή του Χαλκού. Και μια λεπτομέρεια κάνει τη φρίκη ακόμη μεγαλύτερη: Η Άνα Μπελέν ήταν έγκυος… Όπως φαίνεται σύντομα, ο δολοφόνος δε θα σταματήσει εδώ. Θα συνεχίσει να σκοτώνει μέλλοντες γονείς, μιμούμενος τις τελετουργίες του νερού, διαλέγοντας προσεκτικά ιερές τοποθεσίες της Χώρας των Βάσκων και της Κανταβρίας για τα εγκλήματά του. Η υπόθεση ξυπνά στον Κράκεν οδυνηρές μνήμες, από το καλοκαίρι του 1992, τότε που με τους τρεις καλύτερούς του φίλους πρωτοσυνάντησαν την αινιγματική Άνα Μπελέν Λιάνιο – μια γνωριμία που τους σημάδεψε για πάντα. Και ταυτόχρονα, του γεννά έναν φόβο χωρίς προηγούμενο. Γιατί η Άλμπα, η προϊσταμένη του και γυναίκα που αγαπά, είναι έγκυος – και κινδυνεύει να γίνει ο επόμενος στόχος του δολοφόνου… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Βιτόρια, 2019. Οι άρχοντες του χρόνου, ένα επικό ιστορικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στον Μεσαίωνα, σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Η ταυτότητα όμως του συγγραφέα του παραμένει μυστική, καθώς υπογράφει το βιβλίο με το μυστηριώδες ψευδώνυμο Ντιέγο Βεϊλάθ.
Βικτόρια, 1192. Ο θρυλικός κόμης δον Ντιάγο Βέλα επιστρέφει στον τόπο του ύστερα από δύο χρόνια, καθώς έλειπε σε μια επικίνδυνη αποστολή που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς της Ναβάρας Σάντσο ΣΤ’, γνωστός και ως Σάντσο ο Σοφός. Με έκπληξη όμως θα διαπιστώσει ότι ο αδελφός του, Ναγκόρνο, έχει παντρευτεί τη γυναίκα που προοριζόταν για τον ίδιο, τη γοητευτική Ονέκα ντε Μαεστού.
Ο Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα, αλλιώς γνωστός και ως Κράκεν, έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά από παράξενους θανάτους που όλοι τους ακολουθούν ένα διαφορετικό μεσαιωνικό τελετουργικό -ισπανική μύγα, όρκος του σκότους, εγκιβωτισμός- και είναι πανομοιότυποι με τους θανάτους που περιγράφονται στους Άρχοντες του χρόνου. Αναζητώντας τον δολοφόνο, ο Ουνάι Λόπεθ ντε Αγιάλα θα ανακαλύψει πως πολλά στοιχεία του παρελθόντος του τον συνδέουν με τους Άρχοντες του χρόνου και αυτή η ανακάλυψη θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Και για το τέλος:
ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ
Μιλώντας για τις «Τελετουργίες του νερού»:
«Κεντρικό θέμα αυτού του μυθιστορήματος είναι η πατρότητα και η μητρότητα. Τις σελίδες του διατρέχουν καλοί και κακοί γονείς: βλαβεροί, απόντες, αναποφάσιστοι, τυραννικοί, παππούδες που εκτελούσαν χρέη γονέων και θείες που σώζουν κι αγωνίζονται σαν μητέρες… Πρόθεσή μου ήταν να αναλογιστώ πάνω στη συνειδητή απόφαση που συνεπάγεται για τον καθένα από εμάς το να γίνει καλός πατέρας ή κακή μάνα, ανεξαρτήτως του φορτίου που κουβαλάει έκαστος. Περιττό να πω πως οτιδήποτε διαδραματίζεται στο βιβλίο ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα: ήθελα απλώς να δώσω φωνή σε όλες τις Ρεμπέκα του κόσμου. Γιατί, αν έστω και μία σωθεί επειδή ένας αναγνώστης δε θα αποστρέψει το βλέμμα του κάνοντας ότι δε βλέπει, τότε όλη μου η λογοτεχνική πορεία θα αξίζει τον κόπο».
[Πηγή φωτογραφίας: es.wikipedia.org ]
Αφήστε το σχόλιο σας