Ευχαριστώ

Ρουφάω, καφέ δυνατό, την μικρή ψυχή σου.

Το τσιγάρο φτάνει βαθιά

κι ακουμπάει τα φύλλα τής καρδιάς,

να πικραθούν την πίκρα του

κι όχι την μικρή, με παρωπίδες,

παραλληλόγραμμη  λογική σου.

Θαρρείς κι αν ζούσαμε τον τρόπο σου,

οι ροδιές θα γέμιζαν τα ρόδια τους

με πιο πολλά σπόρια!

Και πάλι, όσο κι αν περισσεύω,

ευγνώμων που απόκτησα

μάτια να βλέπουν πια.

Κι ας αλλάζουν οι εποχές

Κρυώνω μια παγωνιά αμετάκλητη.

Σα νοτισμένο ρούχο

φορεμένο κατάσαρκα.

Κι ας αλλάζουν οι εποχές.