Γιαγιά που είσαι;

Πόσο πεθύμησα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που όλα ήταν αλλιώτικα.

Τότε που μου έλεγες παραμύθια κάτω από τη συκαμινιά.

Τότε που μου έφτιαχνες κούκλες από σιταροπούλες.

Τότε που έφτιαχνες τηγανίτες και ήθελα να φάω τις περισσότερες.

Τότε που υπήρχαν κοτούλες και αρνάκια στη γραφική γειτονιά του χωριού μας.

Τότε που μου ζωγράφιζες τον Χριστό και την Παναγία, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα ζωάκια και μου έδινες ελπίδα και ας μην ήξερες πολλά γράμματα.

Ζωγράφισες τις πιο όμορφες εικόνες και παραστάσεις στην παιδική μου ψυχή.

Τότε η καλύτερη κινηματογραφική προβολή ήταν ο έναστρος νυχτερινός ουρανός και το φεγγαράκι.

Τότε ο καλύτερος καφές ήταν αυτός που έφτιαχνες και μου έδινες να πιω κρυφά λίγο γιατί ήμουν παιδάκι.

Πόσο ανάγκη έχω τώρα να σε δω.

Κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα μίας πόλης με πανδημία που πριν γίνει είχε και κινηματογράφους και θέατρα και κέντρα και καταστήματα με πολύ κόσμο μέσα και έξω από αυτά αλλά και στους πολυσύχναστους δρόμους, μόνους και αποξενωμένους ανθρώπους γιαγιά.

Είναι η μοναξιά της τεχνολογίας;

Είναι η μοναξιά της υποτιθέμενης άνεσης;

Δεν ξέρω.

Εγώ μία φορά σου τα έγραψα.

Αν βλέπεις από εκεί ψηλά σου λέω ευχαριστώ για το καλύτερο κομμάτι που σώθηκε μέσα μου.

Τίποτα και κανείς δε μπορεί να το πάρει.

Γιατί τότε γιαγιά ήταν όλα ανεπιτίδευτα όμορφα αγνά φυσικά και αυθεντικά χωρίς πρόσθετο τρόμο αλλά μόνο με φόβο Θεού και από αυτόν που φυλάει τα έρημα χωρίς συνωμοσιολογίες και σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Γιαγιά ο πολιτισμός μας απέτυχε.

2020 και ποτέ δε φοβήθηκε κανείς περισσότερο τον άνθρωπο από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Που είσαι να μου πεις ένα παραμύθι από εκείνα που δεν έχουνε δράκο.

Πόσο ανάγκη έχω να πιστέψω πως το τέλος θα νικήσουμε το δράκο.

Ο Άγιος Γεώργιος τον νίκησε.

Εμείς;

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.