Μια Άνοιξη γαλανή χτυπάει το παραθύρι μου τις τελευταίες ημέρες και  καθώς το ανοίγω  εκείνες οι μυρωδιές, οι απίστευτες της νεραντζιάς στον κήπο,  μπαίνουνε βαθιά  εντός μου. Εισπνέω  το υπέροχο άρωμα, προσπαθώ, μα δεν μπορώ όμως να αποδιώξω την πικρή τη σκέψη  ότι η πλέον όμορφη εποχή ήλθε πολύ βαριά ετούτη τη χρονιά. Και ας την προσμέναμε με αγκάλες ανοιχτές, τινάζοντας τις νιφάδες του χειμώνα από τους ώμους μας και ας κάναμε τα χίλια μύρια σχέδια για την υποδοχή της.

Εκείνη φέτος μας ξεγέλασε.  Έφερε κάτω από το γαλανό και μυρωδάτο πέπλο της  φόβους, ανησυχία, όλεθρο. Η καθημερινότητα έγινε σκεπτική, η  προσμονή του αύριο ανήσυχη, φόβος για το μέλλον, για την ίδια τη ζωή μας.

Νοιώθουμε ανίσχυροι και ας προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να αποδιώξουμε με όποιον τρόπο ο καθένας μας μπορεί  αυτόν τον αόρατο εχθρό, που απλώνει το χέρι του και επιλέγει όποιον θέλει και εκείνος να μην  μπορεί να του αντισταθεί.

Μια Άνοιξη γαλανή χαμογελάει θλιμμένα φέτος. Νωχελικά την κάθε ημέρα σκορπίζει το φως και τη λάμψη της, μόνο που εμείς  δεν μπορούμε να το νοιώσουμε, γιατί η κάθε ημέρα έγινε πλέον τόσο διαφορετική για όλους μας. Η καθημερινότητα μας σκιάστηκε από σκέψεις αντίστασης σε αυτόν τον αόρατο εχθρό, που καραδοκεί να απλώσει τα πλοκάμια του στην ασφάλεια της ζωής μας.

Σκέπτομαι πως πάντα είχα τρόπους να εξορκίζω τους φόβους μου, να αποδιώχνω την κακή τη σκέψη, που τάραζε τα όνειρα και τους σχεδιασμούς μου. Ετούτη τη φορά όμως σιγανά, πολύ σιγανά  ψιθυρίζω στον εαυτό μου ότι ανησυχώ, ίσως και να φοβάμαι.

Εκείνος όμως επαναστατεί με τους φόβους μου, γιατί αλλιώς με είχε μάθει. Με ήξερε να αντιστέκομαι, να σχεδιάζω και να μην ενδίδω στην οποιαδήποτε μορφή υποταγής και συμβιβασμού σε καταστάσεις, που όφειλα να αντιμετωπίσω.

«Έχει δίκιο» σκέπτομαι. Και αρχίζω να πλέκω από τώρα Μαγιάτικο στεφάνι, να το στολίζω με  άνθη από τη νεραντζιά του κήπου μου. Μαζί τους πλέκω σχέδια του καλοκαιριού, όνειρα, που για λίγο μου σκίασε ετούτη η Άνοιξη. Και τι παράξενο! Νομίζω πως και εκείνη, παρόλο το βαρύ φορτίο της, μου χαμογέλασε και μου ψιθύρισε να μη φοβάμαι, γιατί πριν μας αποχαιρετήσει ετούτη τη χρονιά, θαρρείς και υποσχέθηκε πως όλα όπως πριν θα γίνουν και ο αόρατος εχθρός παρελθόν μελαγχολικό.

Και τότε εγώ μέσα βαθιά μου την πίστεψα και άρχισα πάλι να ονειρεύομαι, να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω…