Του αρέσει να εξερευνά τον κόσμο. Τον ανεβάζει, είναι σαν ντόπα τής ψυχής, που μόλις την πάρεις νιώθεις κεραυνούς να σκάνε μέσα σου και τα πάντα γύρω σου σε προσκαλούνε να ανοιχτείς. Αυτή τη φορά όμως πακετάρει για μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Αυτή τη φορά το ταξίδι δεν γίνεται προς τα έξω, αλλά προς τα μέσα.

Κάνει το πρώτο βήμα, μα δεν ξέρει τον προορισμό. Είναι φυσιολογικό, φοβάται.  Όπως και σε κάθε άλλο ταξίδι επικρατεί φόβος απέναντι στο άγνωστο. Το σώμα βαρύ, η ανάσα κοφτή και σιγανή, σαν ψίθυρος στο σκοτάδι και η καρδιά του τρεμάμενη, αναπηδάει στα τοιχώματα του στήθους του σαν θηρίο στο κλουβί. Με μια κλεφτή ματιά πάνω από τον ώμο του αντικρίζει την ωμή πραγματικότητα. Η ζωή του έχει κουρνιάσει σαν ναρκωμένη γάτα στη ζώνη άνεσής του, ταϊζόμενη καθημερινά από τη βάναυση ρουτίνα του και δεν θέλει να την ξυπνήσει.

Δεν ενοχλεί πολύ, δεν κάνει φασαρία. Δεν κλαίει αλλά ούτε γελάει, δεν κινδυνεύει αλλά ούτε απολαμβάνει την κάθε μέρα. Κάθεται τεμπέλικα στον καναπέ και την βλέπει να γερνάει. Γερνάει κι αυτός μα δεν λέει τίποτα. Είναι σαν να έχει κάνει μια ιερή συμφωνία με τους χειρότερους εφιάλτες του να τον αφήνουν ήσυχο τα βράδια σε αντάλλαγμα με το να μην απαλλαγεί ποτέ από αυτούς. Τα ίδια βράδια που ξυπνάει ιδρωμένος, λες και τρέχει να ξεφύγει από μια αγέλη λύκων που θέλουν να τον κατασπαράξουν, ή σαν να πασχίζει να προλάβει το τελευταίο δρομολόγιο ενός πλοίου που σαλπάρει για το αύριο.

«Κι αν τα καταστρέψω όλα; Άσε, πού να τρέχουμε τώρα» σκέφτεται. «Κι αν ζήσεις στ’ αλήθεια;» απαντάει μια φωνή μέσα του. Και η ηχώ της στροβιλίζεται στα σωθικά του, ανάβοντας μια σπίθα την οποία έχει σβήσει από καιρό, δίνοντάς του την υπόσχεση ενός ξεχασμένου ονείρου.