Συχνά μιλούμε εμείς ψυχή μου οι δύο,
προχωρημένες ώρες βραδινές κυρίως,
τότε που η νύχτα σκέπη υπόσχεται,
σε αυτούς που θέλουν να μιλήσουνε
για αλήθειες και για μυστικά,
που τα πονεί το φως της μέρας.
‘Ξομολογούμαστε, ο ένας στον άλλο,
για όσα πεθυμήσαμε και ονειρευτήκαμε
μα εκείνα μείνανε λησμονημένα
σε λιτό χαρτί σχεδίου.
Κάτω από των αστεριών το αντιφέγγισμα
συχνά ακούγονται ψιθυριστές κουβέντες,
ίδιες σαν τις δικές μας,
αθόρυβες και μελαγχολικές,
γεμάτες ικεσία για το ανεκπλήρωτο.
Ύστερα σιωπή!
Και ένας αδιόρατος απόηχος,
από διαλόγους μακρινών ονειροπόλων,
ανά δύο, όπως κι εμείς,
να αποζητούν και να ελπίζουνε όπως εμείς,
τα σχέδια τους ξεχασμένα σε λιτό χαρτί,
να γίνουνε σκαριά,
μήπως και ταξιδέψουνε
μαζί με εμάς και αυτοί στο ανεκπλήρωτο.
Το ακούς ψυχή μου;
Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμάς!
Αφήστε το σχόλιο σας