Πλησιάζουν οι γιορτές και το μόνο που έχω καταφέρει να οργανώσω, είναι η κατάρρευσή μου. Κοιμάμαι ελάχιστα, γιατί έχω άγχος για τα πάντα. Από τότε που χώρισα κι έμεινα μόνος μου με το παιδί, ο χρόνος είναι κάτι ανύπαρκτο για μένα.

Τα είχαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα! Δε μου έφτανε η ήδη ξεχειλωμένη καθημερινότητα μου – πρωινά ξυπνήματα, μανταλάκι στη μύτη, άλλαγμα πάνας, γάλατα, ντύσιμο κι έξω από την πόρτα για παράδοση πακέτου στη γιαγιά, ώστε να φύγω για δουλειά και μετά από δέκα ώρες να περάσω να πάρω το γιο μου από τη μάνα μου, μαζί και τα τάπερ μας, για να γυρίσουμε σπίτι να κάνουμε μπάνια, λίγο παιχνίδι και μετά να ξεκινήσουμε τη βραδινή διαδικασία να βάλω τον μικρό για ύπνο, για να μαζέψω νεροχύτη, να βάλω πλυντήριο, να μαζέψω τα απλωμένα, να βάλω σίδερο, να καθαρίσω κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου – ήρθε κι η δεύτερη καραντίνα και με αποτελείωσε.

Φύσει και θέσει αισιόδοξος και πολεμιστής όμως, δεν εγκαταλείπω. Δουλεύω από το σπίτι και κρατάω το παιδί εγώ, για να μην επιβαρύνω τη μητέρα μου. Στην ηλικία της, δεν μπορεί πολλά πολλά. Ο μικρός, στα πόδια μου, στο κεφάλι μου, στην καρέκλα μου, στο πάτωμα, παντού. Πότε έφτασαν οι γιορτές; Ούτε και κατάλαβα. Πρέπει να στολίσουμε. Σε λίγες μέρες, έχουμε Χριστούγεννα κι εμείς μαγκούφηδες; Ε, όχι!

Παρασκευή απόγευμα, ανεβάζω τα στολίδια και το δέντρο από την αποθήκη, με τεχνικές δυσκολίες βέβαια, τύπου… ο μικρός να σκαρφαλώνει στα ράφια και να λούζεται με σακούλες και κουτιά. Αφού καταφέρνουμε και τα ανεβάζουμε στο διαμέρισμά μας, με κάποιες απώλειες, βάζω Χριστουγεννιάτικα τραγούδια σε ροκ εκτέλεση (να μην τρελαθούμε και τελείως) κι έναν Αγιοβασιλιάτικο σκούφο και… το  πανήγυρι ξεκινάει! Δεν είναι και το πιο όμορφο δέντρο του κόσμου, αλλά, επειδή το στολίσαμε με το αγόρι μου, είναι!

Το Σάββατο το βράδυ, κατεβάζω άλλη μία λαμπρή ιδέα. Επειδή κι εγώ έχω σκάσει μέσα (στην κυριολεξία σπίτι-δουλειά) θέλω να δούμε λίγο κόσμο. Ξέρεις, γιορτινά στολίδια, λαμπάκια, κάτι…! Κάτι άλλο, εκτός από οθόνες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάμε στο Νιάρχο. Αλλά, δεν ήμουν ο μόνος που το σκέφτηκε. Εγώ και τα μισά Νότια Προάστια!

Γίνεται της καραμουρλής! Χάνει η μάνα το παιδί κι εγώ ο πατέρας επίσης! Ενώ έχω αγοράσει τον καφέ μου και κατεβάζω την τσάντα πλάτης για να βγάλω τα τσιγάρα μου, ήθελα και τζούρα τρομάρα μου, ρίχνω μια ματιά στον μικρό. Εντάξει, παίζει δίπλα μου. Η αλήθεια είναι ότι με έναν καφέ στα χέρια, μία παιδική μάσκα να κρέμεται στον καρπό μου  κι ένα πατίνι στα πόδια, το να στρίψω τσιγάρο στα όρθια, με στέλνει κατευθείαν υποψήφιο για ζογκλέρ σε τσίρκο ρε φίλε! Οπότε, τη στιγμή που ψάχνω τον αναπτήρα μου, ρίχνω μια ματιά γύρω μου, πουθενά το παιδί!

Μέσα από αυτό το φίμωτρο, δεν είναι κι εύκολο να φωνάξεις και να σε ακούσουν μακριά… Πριν αρχίσω να πανικοβάλλομαι, τον βρίσκω κρυμμένο, πίσω από έναν κάδο. Τι να μου κάνει ένα τσιγάρο για να χαλαρώσω; Πακέτο θέλω.

Πιάνει να βρέχει και τον παίρνω να φύγουμε άρον άρον. Έτσι, στο σπίτι αναγκάζομαι να κάνω τον Ρούντολφ – με τον μικρό καβάλα, τον αποτυχημένο Άγιο Βασίλη (γιατί, όντας “κερατάς”, με τον Ρούντολφ είχα μια μεγαλύτερη επιτυχία πρέπει να παραδεχτώ…) και τελειώνουμε την παράσταση με το ξωτικό. Μόλις ο γιος μου έπεσε τέζα, είπα να βάλω ένα ποτήρι κρασί και να προγραμματίσω τις αγορές μου.

Χρειάζομαι, πρώτα απ’ όλα, σώβρακα. Πώς θα τα δοκιμάσω όμως, χωρίς να γίνω πρωτοσέλιδο; Τι click away ρε Καραμήτροοοοοο! Να κατεβάσω το παντελόνι στο δρόμο; Άντε… και να μην τα δοκιμάσω, να μου τα βγάζει η πωλήτρια έξω από το μαγαζί, να μάθει όλο το Παγκράτι τι χρώμα σώβρακο θα φοράω; Τέλος πάντων.

Αφού μου βγήκε το λάδι, γιατί πολλές ιστοσελίδες αργούσαν ή δε δούλευαν, επίσης αρκετά από αυτά που ήθελα ήταν σε έλλειψη κι άλλα είχαν πρόβλεψη για παράδοση το Πάσχα, μαζί με το αρνί, κάνω όπως-όπως μερικές επιλογές. Δηλαδή τα βασικά: δώρο για το παιδί και τη μητέρα μου, ένα βιβλίο για μένα (φιλόδοξα σχέδια έχω ότι θα διαβάσω κιόλας) και περιμένω τα πολυπόθητα μηνύματα για την παραλαβή των προϊόντων, με τέτοια αγωνία, που ούτε από γκόμενα να ήταν.

Όταν τα μηνύματα έρχονται, παθαίνω εγκεφαλικό. Το ένα πρέπει να το παραλάβω από ένα μαγαζί στην περιοχή μου, τη Δευτέρα το πρωί, 11.00-12.00, που έχω τηλε-σεμινάριο. Εντάξει, αυτό πες το βολεύω, αλλά τα άλλα δύο, που πρέπει να τα παραλάβω, την ίδια περίπου ώρα και μέρα, από άλλες περιοχές; Ή θα χρειαστεί να διακτινιστώ ή να κλωνοποιηθώ ή, στο ένα από τα τρία να στείλω το γιο μου! Δεν έχω άλλη λύση από τη νέα επικοινωνία, για αλλαγή των ημερομηνιών των ραντεβού. Φτου κι από την αρχή – την καταδίκη μου μέσα! Μετά από αυτή τη διαδικασία, είναι σα να έχω κάνει περατζάδα στην Ερμού με την πρώην σύζυγό μου και να έχω κουβαλήσει όλα τα ψώνια σπίτι.

Α! Τώρα που το θυμήθηκα: τη Δευτέρα ανοίγουν και τα κομμωτήρια! Να κλείσω κι ένα ραντεβού για κούρεμα μαλλιού και μουσιού, γιατί η ιδέα του να τα αφήσω και τα δύο να μακρύνουν, σε στυλ «Βίκινγκ» – είδα όλο το σήριαλ στην προηγούμενη καραντίνα- δεν ήταν και πολύ έξυπνη. Αντί να μοιάζω με Βίκινγκ σε εκστρατεία, μοιάζω με Βίκινγκ εν αποστρατεία.

Ωραία, τα προγραμμάτισα όλα! Όλα; Χμμμ… Όχι. Με ποιον θα περάσουμε τα Χριστούγεννα; Θα πάρω τον κολλητό μου. Θα του προτείνω να βρεθούμε όλοι μαζί, με τη γυναίκα του και τα παιδάκια τους. Θα τους προτείνω δηλαδή, να γίνουν η… «φούσκα» μας! Όλα τα έχουμε περάσει μαζί με τον Θανάση, ακόμα και τον στρατό, αλλά ότι θα γινόταν και η… Christmas bubble μου, δεν το είχαμε ποτέ φανταστεί!

Αυτά, ρε μάνα μου, δεν είναι Χριστούγεννα, είναι τα Πάθη του Χριστού. Κουράστηκα ήδη. Ας πάω για ύπνο. Να ξυπνήσω αύριο να ζήσω τη μέρα της μαρμότας. Αμέσως, όμως, σκέφτομαι το παιδί και νιώθω ευλογημένος. Αλλάζω έργο. Ίσως να είμαι ο Μπενίνι στο «η ζωή είναι ωραία», προσπαθώντας να κάνω την καθημερινότητά μας, τουλάχιστον υποφερτή.