Αντιφεγγίζω μέσα στα καθάρια νερά της ψυχής μου, τα πιο μακρινά όνειρά σας. Μέσα από τον πόνο σας, φτιάχνω λουλούδια και τ’ ακουμπάω, ταπεινά, στα πόδια σας. Μικροί θεοί ποτισμένοι με πίκρα, δάκρυ κι απόγνωση. Ευαίσθητοι κι εύθραυστοι σαν τα πέταλα. Ανοίγω την παλάμη μου και κλείνοντάς την, κλείνω όλον τον κόσμο. Μέσα στις γραμμές της, οι άπειροι δρόμοι που ακολουθήσανε τα βήματά σας.

Οι φόβοι σας κι οι φόβοι μου, ανταμωμένοι σ’ ένα τέλειο συνταίριασμα.

Όλη τη μοναξιά να την αντέξω. Όλες σας τις ευχές ν’ αξιωθώ.

Εγώ δεν γίνηκα άνθρωπος για να μπορώ να κάνω λάθη. Προσέχω τα βήματά μου τις νύχτες, μη και ξυπνήσω με το θόρυβο τον κόσμο.

Κι όταν φτιάχνω τα σύννεφα, δεν ξεχνώ, πως με περίσσιο άσπρο, θα σιγουρεύεστε πως είμαι εκεί, εδώ, κοντά σας.