Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Για το μήνα Φεβρουάριο, η στήλη παρουσιάζει την Ελπίδα Γεωργίου, η οποία διακρίνεται για την ευαισθησία, την φαντασία και τη λυρικότητα στη γραφή της.

Απόσπασμα από το Όνειρο γαλάζιο – Στης Αμμοχώστου τις ακρογιαλιές:

Γιατί αστράφτει ο ουρανός σε φως λουσμένη μέρα; Μην είν΄ ο ήλιος κι έκαψε τη γαλανή θωριά του; Μην είν’ τ’ αστέρια  κι έσκισαν το ωραίο ένδυμά του;

Ουδέ ο ήλιος έκαψε τη γαλανή θωριά του, ουδέ τ’ αστέρια έσκισαν το ωραίο ένδυμά του. Μόν΄ είν΄ ο εχθρός με τ΄ άρματα και τράνταξε την πόλη.

Ανατριχίλα τους διαπέρασε μόλις πάτησαν το πόδι τους στην αγαπημένη γη. Πιασμένοι χέρι-χέρι προχωρούν, κοιτάζοντας συγκινημένοι την κάθε στράτα και γωνιά που τις γνώρισαν ως παιδιά. Δίπλα, τους προσπερνούν στρατιώτες οπλισμένοι.

-Μη φοβάσαι. Είμαστε αθέατοι, είπε ο Στέφανος στην Ειρήνη σφίγγοντας το χέρι της. Παντού έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Στους κήπους τα λουλούδια κρέμονται θλιβερά από τα κοτσάνια τους πάνω από τα θεριεμένα αγριόχορτα. Δίπλα τους κάποιοι τοίχοι μισοερειπωμένοι με αραχνιασμένες τρύπες έχουν γίνει καταφύγιο ερπετών. Τούρκοι στρατιώτες, στρατιωτικά αυτοκίνητα, κάποτε τανκς γεμίζουν τους δρόμους. Τα Βαρώσια έχουν μετατραπεί σε τεράστιο τουρκικό στρατόπεδο.

Ο Στέφανος και η Ειρήνη προχωρούν προς τη θάλασσα. Στην παραλία που άλλοτε έσφυζε από ζωή τώρα βασιλεύει η ερημιά και η σιωπή. Κάθισαν στην ακρογιαλιά να θυμηθούνε τα παλιά.

-Πάντα διάφανα τα νερά, πάντα χρυσή η αμμουδιά, είπε η Ειρήνη.

-Ομορφιά αξεθώριαστη στου χρόνου το διάβα δε σε σπίλωσαν οι οχτροί είπε ο Στέφανος.

-Στου πρωινού το φίλημα ξυπνάς τινάζοντας τα σκοτάδια, είπε η Ειρήνη.

-Λούζεσαι με χρώματα, λούζεσαι με φως, είπε ο Στέφανος.

Ήλθαν οι άνεμοι να ρυτιδώσουν τα νερά κι ήταν σαν αναστέναζε το πέλαγο βαθιά. Ο Στέφανος και η Ειρήνη γύρισαν να ξαναδούν την πόλη. Είδαν τα εργαλεία του θανάτου και τις εχθρικές φιγούρες να πλημυρίζουν τους δρόμους.

-Αυτός είναι ο πολιτισμός του ανθρώπου; Τα όργανα του μίσους να πλανώνται μέσα στην τόση ομορφιά; διερωτήθηκε η Ειρήνη.

-Και να την κηλιδώνουν, να τη χαράσσουν ανελέητα δίχως ψυχή, δίχως συμπόνια, συμπλήρωσε ο Στέφανος.

Το ουράνιο τόξο είχε χαμηλώσει ως τα πόδια τους.

-Το άδικο δεν έχει ρίζες να βλαστήσει ούτε σκήπτρο να κρατήσει.

-Κι αν βλαστήσει και φυτρώσει, ο λαός θα το ξεριζώσει.

Αποχαιρέτησαν την αγαπημένη πόλη. Το ουράνιο τόξο τους αγκάλιασε και χάθηκε μεμιάς.

Η  Ελπίδα Γεωργίου γεννήθηκε στη Μόρφου. Από μικρό παιδί αγαπούσε τη Λογοτεχνία και τη Μουσική. Ο πόλεμος την ανάγκασε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά της, προτού τελειώσει το σχολείο. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία.

Σπούδασε Μουσική και εργάστηκε ως καθηγήτρια σε γυμνάσια και λύκεια. Δεν ξέχασε όμως τη μεγάλη της αγάπη για τη Λογοτεχνία, με την οποία αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά. Ο Χαμένος Παράδεισος είναι το πρώτο της έργο και το Όνειρο Γαλάζιο το δεύτερό της έργο. Σε λίγο θα εκδοθεί και το τρίτο της έργο Σαν έλαμψε η αλήθεια. Όλα είναι μυθιστορήματα βασισμένα όμως σε αληθινά ιστορικά γεγονότα.