Είναι φορές που νομίζω πως βρέθηκα σε τούτο τον τόπο και το χρόνο, όπως τα σύννεφα στον ουρανό, ξαφνικά κι αβίαστα. Και το πιο σπουδαίο, χωρίς κόπο και πόνο ψυχής. Δεν χρειάστηκε να μετρήσω καμιά μέρα, ώρα την ώρα, μέχρι να φτάσω κάπου.

Δεν προσπάθησα.

Δε γέννησα.

Βρέθηκα με μεγαλωμένα παιδιά, να τ’ αγαπώ και να μ’ αγαπούν, χωρίς να κλάψω, να φοβηθώ, να κουραστώ. Σαν τον άγριο μάραθο, κι εγώ κι αυτά, φυτρώσαμε στην άκρη του δρόμου, ν’ αρωματίζουμε τον κόσμο.

Οι ρυτίδες στην άκρη των ματιών μου, όμως, μαρτυράνε μιαν άλλη αλήθεια. Πιο πιστευτή, πιο ανθρώπινη, πιο γήινη. Γιατί αλλιώς, δεν θα χρειαζότανε ο Θεός να σώζει τον κόσμο.