Καμιά βοήθεια. Από πουθενά. Το απόλυτο μηδέν. Ίσως και λίγο παρακάτω από αυτό. Φορές- φορές αναρωτιόταν η Ειρήνη πως τα είχε καταφέρει ως εδώ. Τα μικρά της χρόνια δεν τα πολυθυμόταν. Με μερικές εξαιρέσεις βέβαια, που επιβεβαίωναν την υποψία της, πως οι σπουδαιότερες θύμησες μας γράφονται στο ασυνείδητο. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι κι η Ειρήνη μεγάλωσε, μαγικά θαρρούσε και ξαφνικά, καθώς ένιωθε τώρα πώς είναι να μεγαλώνει κανείς, χωρίς την πολυτέλεια του ελάχιστου προσωπικού χρόνου, παιδιά. Από την ανυπαρξία ή την τρέλα, μας χωρίζει μια ανεπαίσθητη γραμμή. Πότε κι αν την ξεπεράσει κανείς, δεν το ξέρει. Η καθημερινότητα είναι από μόνη της μια αληθινή τρέλα, μόνο που δεν το ομολογούμε στους εαυτούς μας, για να μπορούμε να ζούμε ανενόχλητοι τις ψευδαισθήσεις μας.

Από μικρή, ήθελα μια ειρηνική ζωή. Αυτό μου ταίριαζε. Έβγαζα φλύκταινες με τις φασαρίες. Κι ήταν πολλές στο σπίτι μας, μια και οι δικοί μου ήταν δυο άνθρωποι που δεν ταίριαζαν σε τίποτα. Ο ένας, αιώνιος έφηβος, να προσπαθεί να βουλώσει τις τρύπες που άφηνε κενές η απόλυτη εγωπάθειά του, πάντα να ψάχνεται για αναγνώριση του ανδρισμού του μέσα από άλλες γυναίκες κι η άλλη να νομίζει ακόμα και μετά από πολλούς εξευτελισμούς, πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος, με κουκλόσπιτα, κούκλες και πρίγκιπες.

Το κακό στην υπόθεση, ήταν πως έκανε τρία κορίτσια, το ένα τους εγώ και τα τρία αταίριαστα με την εποχή τους, να νιώθουν πότε περίσσευμα και άλλοτε έλλειμμα. Πιο από τα δυο είναι το χειρότερο, δεν ξέρω να σας πω. Κι όταν παντρεύτηκα  και καθώς περίμενα το πρώτο μου παιδί, συνέχιζα να θέλω μια ειρηνική ζωή. Και τι πήγαινε να πει αυτό; Η ζωή που κάνεις, να μοιάζει, λιγάκι, όχι και πάρα πολύ, μην γίνομαι ανεδαφική, με εκείνη που ονειρεύεσαι, που σκέφτεσαι να σου ταιριάζει.

Όμως τα πράγματα, μπορούν τόσο εύκολα να σε εξαπατήσουν! Γι’ αυτό τον λόγο δεν κρατώ κακία στην ονειροπόλα μαμά μου. Ούτε στον εαυτό μου που άφησα την δουλειά μου για να μεγαλώσω η ίδια, το παιδί μου. Πώς, στην πορεία άφησα και τον εαυτό μου, δεν το κατάλαβα. Χάνεσαι, φαίνεται μέσα στην δημιουργία. Γι’ αυτό που κρατώ κακία στον εαυτό μου, είναι που δεν κατάφερα ν’ αλλάξω λιγάκι, να σκληρύνω, παρά όποτε σκέπτομαι τον εαυτό μου, μου έρχονται στον νου κάποιοι στίχοι του Σεφέρη, «ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο…»

Τα πραγματικά γεγονότα, η δουλειά που κάποτε κάναμε με επιτυχία ή όχι, οι φασαρίες, οι συζητήσεις μας ,όλα είναι τόσο προβλέψιμα, φαίνονται τόσο φυσικά, μια και τα ζούμε όλοι περίπου τα ίδια, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα μέσα στο κεφάλι του ο καθένας. Άντε τώρα να με πείσεις πως υπάρχει κοινή άποψη και ίδια ματιά: Ειδικά ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Πώς να αλλάξω την άποψη του άντρα που έχει ως μότο, «η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος». Τι νομίζετε εσείς για αυτό; Απάντησα πως λογικά θα πρέπει να είναι μια και αντέχει τόσα πράγματα. Αλλά συμπεραίνει κανείς από το μότο σας πως ο άντρας είναι ένας μαλακός άνθρωπος;

Ναι, η γυναίκα είναι στα αλήθεια ένας σκληρός άνθρωπος. Πρώτα γιατί σας βεβαιώνει για την ορθότητα της σκέψης σας, σας ερωτεύεται, σας αγαπάει, και περιμένει την αποδοχή σας, για να νιώσει αποδεκτή και ολοκληρωμένη. Κι είναι ακόμα πιο σκληρή, γιατί ξέρει να συγχωρεί τις εκρήξεις του ανδρισμού σας, σε όποια τους μορφή, θυμού, μούτρων, αναβλητικότητας, τσακωμού, ακόμη και κερατώματος. Με μια μόνη δικαιολογία, οι άνδρες είναι μαλακά, πολυγαμικά όντα.

Ποιος άντρας, ποια γυναίκα; Η αυτό-εκτίμηση μετράει πιο πολύ από όλα. Αν είχα λίγη αναισθησία, λίγη σιγουριά, αν ήμουν και λίγο πουτάνα στις διεκδικήσεις μου, λίγο να ξεχνάω, λίγο να ξεχνιέμαι, λίγο άλλη, όλα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα ψαχνόμουνα, δεν θα αγωνιούσα, δεν θα καταρρακωνόμουν, δεν θα περίμενα αποδοχή. «Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος, ήλθες, είδες, απήλθες.» Απλά πράγματα. Εν ειρήνη…