Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!
Για τον μήνα Οκτώβριο η στήλη «Λόγω γραφής… Ες γην εναλίαν Κύπρον» παρουσιάζει την ποιήτρια Ειρήνη Ανδρέου, η οποία διακρίνεται για τον πηγαίο και εύτολμο στίχο της. Ακολουθούν τέσσερα ποιήματα της τελευταίας ποιητικής συλλογής της «Έξω από τα δόντια».
Γράμμα από την Κύπρο στην Ελλάδα
Γράμμα μου ζήτησαν να γράψω από την Κύπρο,
να διαβαστεί στους αδελφούς μας στην Ελλάδα
μα δεν τολμώ ούτε τα πλήκτρα ν’ ακουμπήσω
μην πιάσουνε φωτιά στην πρώτη την αράδα.
Κι αρχίσουν φλόγες να πηδούν, νεκροί να βρίζουν
ξίφη, μαχαίρια οι λέξεις να γενούν
να με πονούν, να με ματώνουν να με σκίζουν,
σταυροί χιλιάδες από μπρος μου να περνούν…
Η Κύπρος να δακρύζει απ’ τον σταυρό της
που οι Αττίλες την καρφώσαν χρόνια τώρα
κι αίμα, νερό ζητούν να δουν απ’ το πλευρό της
καραδοκούνε με την λόγχη απ’ ώρα σ’ ώρα…
Νύχτες ατέλειωτες ξαγρύπνησα να γράφω
ίσως μερέψω τα θεριά και τα φαντάσματα.
Δεν έμαθα αυτόγραφα ΕΓΩ να υπογράφω
μα υπογράφανε οι Μάνες στα οδοφράγματα…
Ανάξια νιώθω μπρος τους, ότι κι αν γράψω
συγγνώμη από όλους μας
μ’ ενός λεπτού σιγή…
Στην αγκαλιά σας μοναχά θέλω να κλάψω
στον ίδιο Γολγοθά αδέλφια μου μαζί.
Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς
Εσείς που πάνω από ηρώων μνήματα κομπάζετε
με δάφνινα στεφάνια και λόγια πατριωτικά
μα την θυσία τους ασύστολα ντροπιάζετε…
μέχρι τα μπούνια βουτηγμένοι στην βρωμιά,
Αυτοί που αμούστακα παιδιά ζώναν μ’ εκρηχτικά
κι είχαν για σύνθημα Πατρίς Θρησκεία Λευτεριά
τα στέλνανε σφαχτάρια τρυφερά στου λύκου την φωλιά
δεν ‘ξεραν πως ο θάνατος τα καρτερούσε στην γωνιά;
Για ποια Πατρίδα ποια Θρησκεία, Λευτεριά καυχιέστε
εσείς που επροδώσατε κάθε ιδανικό;
Τον θάνατο Αθάνατο με στόμφο τον ελέτε
της Μάνας δεν σηκώσατε ποτέ σας τον σταυρό…
Κι αυτοί που δεν ζωστήκανε μ’ εκρηκτικά
μα μόνο φανατίζανε αμούστακα παιδιά
για ένα μίσος που το λέγανε αγώνα λευτεριάς
ήταν οι ίδιοι που ήρθανε ξανά και φέρανε την συμφορά.
Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς.
Αν νιώθεις ξένος
Αν νιώθεις ξένος σε τούτο τον κόσμο
κι αν νιώθεις ξένος σε τούτη τη γη
κι ούτε να κλάψεις μπορείς σ’ ένα ώμο
κι αναρωτιέσαι το πώς και γιατί;
Αν βλέπεις γύρω σου ανθρώπους πολλούς
μα νιώθεις πιο μόνος και κάπως αλλιώς
ντύσου την μάσκα τους να μοιάζεις μ’ αυτούς
μπας και σε πουν «της γειτονιάς ο τρελός».
Αν νιώθεις ξένος στην κλίνη σου απάνω
και δίπλα σου κάποιος που τον βλέπεις καιρό
κι όλα τριγύρω ένα ψεύτικο πλάνο
αταίριαστος νιώθεις σ ένα παζλ θαμπό,
αγωνίζεσαι χρώμα να βάλεις στο παζλ
να βρεις μια γωνιά να τρυπώσεις κι εσύ
σαν βλέπεις με τρόμο της κλεψύδρας το βάζο.
κι αφήνεις την σκόνη σε κάθε ρωγμή.
Σκύβεις μαζεύεις της ζωής τα κομμάτια
κολλάς τα σπασμένα όπως όπως ν’ αντέξεις
γελάς σαν παλιάτσος και βάφεις τα μάτια
τον στερνό σου τον ρόλο καλείσαι να παίξεις…
Κι ας ήταν από ξύλο…
Σε μια κολώνα στήθηκα
στης φύσης το βασίλειο
και της ξομολογήθηκα
κάτω από τον ήλιο.
Και η κολώνα ρίγησε
κι ας ήταν από ξύλο
ένα της δάκρυ κύλησε
“στον τύπον μου των ήλων”.
Ήταν γεμάτη χαρακιές
γνώριζε από πόνο
δεν βαρυγκώμησε ποτές
αγάπη είχε μόνο.
Γίναμε φίλες καρδιακές
εγώ και η κολώνα
όσοι μας γέμισαν πληγές
τους αγαπάμε ακόμα.
Και η κολώνα μ’ ένιωσε
κι ας ήταν από ξύλο
το βάλσαμο της έσταξε
“στον τύπο μου των ήλων”
Η Ειρήνη Ανδρέου είναι από την Κύπρο. Έχει δύο παιδιά και πέντε εγγόνια. Είναι μια επαναστάτρια της ζωής και των γραμμάτων, μακριά από καθωσπρεπισμούς, λογοτεχνικά καλλιστεία και “φατρίες”. Τηρεί το “Λάθε βιώσας”, του Επίκουρου και το “Όσο μπορείς”, του Καβάφη. Η ποίηση της λιτή, κατανοητή, άκρως καυστική, καταγγελτική, αντιπολεμική αλλά συνάμα λυρική, ανθρώπινη και βαθιά συναισθηματική. Κύρια θέματά της η προδομένη κι ως εκ τούτου μοιρασμένη Κύπρος, το παιδί, η παγκόσμια ειρήνη κι ο αγώνας της για προσωπική ελευθερία. Απεχθάνεται την αδικία, την βία, την υποκρισία, την αιματοχυσία, την προπαγανδιστική ποίηση και την θρησκοληψία.
Γράφει στον επίλογό της:
«Θρησκεία μας η Αγάπη!
Πατρίδα μας η Γη!
Σημαία μας η Ειρήνη!
Αυτό μόνο αν γίνει
ο κόσμος θα σωθεί.»
Προηγούμενα βιβλία της: “Της ψυχής μου τα κομμάτια” και “Φτου μας… με αγάπη”.
Αφήστε το σχόλιο σας