Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί μικρό,

μόνο και μελαγχολικό.

Ο κόσμος άγνωστος για μένα.

Έψαχνα πάντα να βρω μιαν αγκαλιά,

κάπου ν’ ανήκω.

Η ζωή μου όλη ένας αγώνας.

Κανένας στόχος πετυχημένος.

Πόνος, αρρώστια και θάνατος.

Τόσα γιατί αναπάντητα.

Μα κάπου διάβασα πως τη ζωή

ανάποδα πρέπει να ζήσεις, στα γιατί σου

να μπορείς να απαντήσεις.

Εσύ, ένα σπλάχνο τεσσάρων μηνών, στο χώμα αφημένο.

Να διανοηθώ δεν μπορώ την αγωνία σου.

Τώρα, κοιμάσαι στην αγκαλιά μου.

Η ντροπή που έγινε περηφάνια.

Ο πόνος που έγινε χαρά.

Η απόγνωση ελπίδα.

Τα καταφέραμε παιδί μου!

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.