Έκοψα τα μαλλιά μου σε ένδειξη πένθους.

Δικός μου ο κώδικας της επικοινωνίας.

Αγάπαγα τα μακριά μαλλιά μου -δεσμός γόρδιος-

Και τα έκοψα,

Να ΄χω να λέω όταν με ρωτούνε

Πως λυπάμαι…

Από παιδί ψαλίδι δεν τα άγγιξε,

Γίνηκαν του παραμυθιού – δυο μέτρα

Και τρεις πήχες.

Καλύπτανε το μπόι μου διπλόφαρδα,

Σε κάθε πόντο τους και ένα δάκρυ.

Κι έτσι τα έλουσα με κρασί και λάδι

Κι έπειτα τα ‘κοψα και τα τύλιξα

Σε ιερά σινδόνη με ευλάβεια.

Τρεις πήχες -σαν καρφιά-

Δύο στα χέρια μου,

Το τρίτο το φαρμακερό

Μπηγμένο στην καρδιά μου.

Κι αλάφρωσαν οι πίκρες μου.

Και δώρο τα ‘κανα σε φίλο αγαπημένο

Για προσκέφαλο.

Αγαπημένος ή έτσι νόμιζα…

Μα όχι, εγώ στ’ αλήθεια τον αγάπησα.

Αυτός άραγε πότε;

Ποιος να ξέρει…