Βέβαια, δεν την έχω τελειώσει ακόμη ─
και πώς, αφού δεν έχω ιδέα;
Ντρέπομαι, αλλά δεν μπορώ να απαντήσω
ούτε στο πιο απλό και θεμελιώδες ερώτημα:
Τελικά, τι είναι σημαντικότερο,
το κρινάκι το λευκό της πίστης
ή το ματωμένο κι άγριο,
χιλιοτραγουδισμένο ρόδο της αγάπης;
Πάντως, τώρα που ─ επιτέλους ─ δε σ’ αγαπώ,
που θέλω πια να το πιστέψω ότι δε σ’ αγαπώ,
πρόθυμα αλαλάζω και ομολογώ
ένα φιλί σου θεραπευτικό σε άφεση ασθενειών.
Το θαύμα της φωνής σου και βουνά μετακινεί ─
οι στίχοι μου όμως πάντοτε λίγοι και ταπεινοί.
[Ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα περιοδικά από το 1988 μέχρι σήμερα. Το 2004 έλαβε τιμητική διάκριση από το Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας. Το 2019 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).]
Ωραίο ,αινιγματικό,ταπεινό ποίημα, που προσδίδει αμέσως ένα προβληματισμό ,μια βαθύτερη σκέψη για τα ανθρώπινα στη φυσική ,αγγίζοντας και τη μεταφυσική διάσταση.Αυτογνωσία,αγάπη που ναι εκπορεύεται από την πίστη για τούτο και το δίλημμα στο οποίο μπαίνεις μόνο όταν η ζυγαριά έρχεται σχεδόν στα ίσα .Επίγνωση σωτήρια στο κλείσιμο ,που ικανοποιεί τον αναγνώστη και συνάμα τον χαροποιεί
Ευχαριστώ πολύ!
Και δεν θα τελειώσει….
πως να διαλέξεις ανάμεσα στην αγνή θεωρία του τρυφερού κρίνου, και την παθασμένη, άγρια ζωντάνια του ρόδου;
Εναλλάσσονται…. αυτό είναι ζωή, αγάπη, έρωτας!
Μην υποτιμάτε όμως τους λίγους και ταπεινούς στίχους! Κάποιες φορές δεν κινούν απλά τα βουνά, ΑΛΛΑΖΟΥΝ τον κόσμο!
από καρδιάς, μπράβο!
Ευχαριστώ θερμά!