Βότσαλο  λεπτό  στην  τεράστια  παραλία, που  γεμίζει  το  καλοκαίρι  και  ησυχάζει  το χειμώνα από τον κόσμο.  Φωνές ανακατεμένες, άσκοπες,   χαρούμενες   οι  περισσότερες, κατέκλυζαν  την  ακροθαλασσιά τότε που ακόμα δεν  είχε  στηθεί  το  μπιτς  βόλεϊ, το κιόσκι με τα θαλάσσια σπορ  και οι πολύχρωμες ομπρέλες. Προπαντός  έλειπαν οι ξαπλώστρες.

Έπρεπε,  λοιπόν, μόνη της να βολευτεί  με την μεγάλων διαστάσεων πετσέτα, το σάλι,  το προστατευτικό  «σομπρέρο»,  λίγο πριν  το  κύμα,  για  ν΄ απλωθεί  νωχελικά κάτω από τον ήλιο που μεσουρανούσε. Τέτοια ήταν η ώρα της.  Άλλωστε  περνούσε  πολύ χρόνο στην ηλιοθεραπεία,  με τα  μάτια  κλειστά  και  το σώμα απλωμένο στο καλούπι του.

Τα μέλη της καλοκαμωμένα -δώρο Θεού- και ηλιοκαμένα, θέαμα για τους περαστικούς και δική της μέριμνα. Κάποιες στιγμές με αργές κινήσεις ύψωνε το κορμί της μπροστά  στη θάλασσα, δοκίμαζε το νερό, έστεκε με τα πόδια να βρέχονται και συλλογίζονταν, χωρίς να δείχνει πως κάτι την απασχολεί.

Σίγουρα γαλλικό όνομα και παριζιάνικη φλέβα. Διάβαζε χοντρά βιβλία, όταν άλλαζε θέση.

Τα λεπτά δάκτυλά της άνοιγαν την πλαστική σακούλα με τα άσπρα σταφύλια και έπιαναν μία ρόγα για να  την κατευθύνουν στα μισάνοιχτα  χείλη  της. Μια κίνηση επίσημη και μετρημένη.  Καμιά φορά και το μπουκάλι με το νερό, που έβρεχε τα χείλη της.

Δεν ενοχλούσε που ήταν μόνη της. Κατάφερνε με την εικόνα της να μην προκαλεί περίεργα βλέμματα ούτε καν ενδιαφέροντος. Ομορφιά κλασική  κι  ας έφερνε τα χαρακτηριστικά της γαλλικής φινέτσας.

Την  άυλη παρουσία της  γέμιζε η ελάχιστη τροφή που κουβαλούσε μαζί της.

Ήταν πεσμένη εκεί ολόκληρο το καλοκαίρι, κάθε μεσημέρι στον ήλιο, απαρασάλευτη  και ακεραία. Εντύπωση έκανε για δυο λόγους:  για τη μοναξιά της και για την ηρεμία της.  Μάλλον δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός συναρπαστικός λόγος που την έφερνε στο ελληνικό νησί μόνη της. Η ανάγκη  της  για  διακοπές  και  η απόφαση  για  το  ταξίδι.

Πολλές φορές η σκέψη μας αναζητά εξηγήσεις για πράγματα απλά και εύκολα. Ψάχνουμε αιτίες, πλάθουμε σενάρια, γιατί  η  βάση είναι η υποψία.  Το καλό στο απλό βρίσκεται.

Ευτυχώς, στην  εποχή την προ ξαπλώστρας, εκείνη κατάφερνε να καταξιώσει  τη μοναχικότητά  της ως  αρετή   και να  μένει εκεί  ριζωμένη στην αλμύρα,  σχεδιάζοντας  ένα καινούργιο  αύριο:    της ομορφιάς και της αλήθειας.