«Δεσποινίς 12 χρονών», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Το μοναδικό χαστούκι από τον πατέρα μου, ήταν αφορμή  για την ενηλικίωση μου και θα εξηγήσω στην   συνέχεια τι εννοώ. Mια τραγελαφική παρεξήγηση και να το χαστούκι ξαφνικά. Ήμουν δεν ήμουν 12 χρονών δεσποινίς. H βία στο σπίτι μας  ήταν ανύπαρκτη. Ο πατέρας μου  δεν φώναζε, δεν πίεζε, δεν απαιτούσε. Ό,τι  επιβλήθηκε σε μας από την μεριά του, προέκυπτε από την αντίληψη που εγώ και η μητέρα μου είχαμε για τη σχέση μας με τον πατέρα μου και σύζυγό της. Μέσα από τη θέληση τής μητέρας για προσφορά στον πατέρα μου. Το ίδιο ίσχυε  και για μένα, λίγο  λιγότερο βέβαια,  γιατί μετά τα 12 χρόνια  μου και εκείνο το ιστορικό χαστούκι,  δεν νομίζω ότι άκουγα και πολύ τις  προτροπές του πατέρα μου, που όμως με μορφοποιούσαν υπόγεια και μέσα στο χρόνο,  διαπίστωνα την επιρροή του επάνω μου. Η μορφή του και ο χαρακτήρας του έβαλε τα θεμέλια για την σχέση μου με το άλλο φύλλο και πέρασαν σε μένα  οι αρχές του και η ηθική του με έναν φυσιολογικό τρόπο.

Αλλά  ας προσπαθήσω  να κάνω ένα  σύντομο πορτραίτο του πατέρα μου.

Μελαχρινός με σταρένιο δέρμα, με πλούσια  μαλλιά, λεπτός, μέχρι που έφυγε  από την ζωή, αεικίνητος,  χαρούμενος, εργατικός, κοινωνικός. Γελούσε με την καρδιά του, μιλούσε ανοιχτά και ελεύθερα  για όλα τα θέματα και όταν κλεινόταν στον εαυτό του -κρατούσε μέρες αυτό-  ήταν  τόσο σιωπηλός και θλιμμένος που δεν  σκεπτόμουν καν να τον ενοχλήσω.  Τότε δεν του έπαιρνες λέξη. Ευαίσθητος και  έτοιμος για   επικοινωνία και  προσφορά.  Γενναιόδωρος, φτιαγμένος για να δίνει. Αγαπούσε τα ζώα.

Ήταν γοητευτικός όχι μόνο στην καθημερινότητά του, αλλά και μέσα από την ιδιότητά του ως μουσικός, κέρδιζε τους ανθρώπους. Από  πολύ μικρός  έλαβε υποτροφία από τη βιομηχανία  ‘Παπαστράτος’  στο  Αγρίνιο,  στην  ιδιαίτερη πατρίδα του, για να σπουδάσει μουσική.  Και πολύ σύντομα στα χρόνια του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου έζησε ολόκληρη την οικογένειά του  με την  τέχνη του. Νεαρός έπαιζε σε καμπαρέ στο Αγρίνιο  και έβγαζε πολλά χρήματα από τους Γερμανούς που σύχναζαν στο μαγαζί που δούλευε και με αυτά έζησε τα εννέα άτομα της οικογένειάς του.

Η κλασσική του  παιδεία  και το ταλέντο  του, τον έκαναν αγαπητό  στη μικρή κοινωνία που ζούσε.  Ο πατέρας του πριν το πόλεμο ήταν ο ιδιοκτήτης μιας μικρής βιοτεχνίας υποδημάτων και το  βιοτικό επίπεδο ζωής τής οικογένειας ήταν ικανοποιητικό. Με τον πόλεμο καταστράφηκαν οικονομικά. Του στοίχησε τόσο πολύ του παππού,  που έπαθε ένα  είδος κατατονίας. Από τότε που έχασε τη δουλειά του ο παππούς Ανδρέας, έμεινε  σε  αυτήν  την  μόνιμη καταθλιπτική κατάσταση. Ο αγαπημένος μου παππούς Ανδρέας. Μία ακόμη ανδρική μορφή που άφησε  ίχνη επάνω μου με τη γλυκύτητα και την πραότητά του. Δεν εργαζόταν πια  αλλά θα έλεγα με απόλυτο  τρόπο  ευτυχώς,  γιατί είχε αναλάβει όλα τα  παιδιά και τα εγγόνια  και όλη την συναισθηματική  φροντίδα της οικογένειας. Εκείνος ο μελαγχολικός  άνδρας στήριξε ψυχολογικά όλη την οικογένεια – τον πρόλαβα και εγώ. Η γιαγιά μου και ο πατέρας μου είχαν αναλάβει όλα τα άλλα.

Εικόνα 

Λιμάνι  της Βασόρας.  Ιράκ.  Μεσημέρι διπλά στο ποτάμι.  Ο Τίγρης ποταμός με τα θολά νερά του που χύνεται στον Περσικό Κόλπο, ήταν το σημείο που συχνάζαμε με τον πατέρα μου για το μάθημα της  ιστορίας της μουσικής.

Ένα ελαφρό αεράκι. Εκείνος πίνει τον καφέ του και κρατάει ένα τετράδιο ανοιγμένο, γεμάτο με σημειώσεις. Εγώ πίνω την πορτοκαλάδα μου και κρατάω ένα τετράδιο άδειο και μ’ ένα μολύβι το γεμίζω με ό,τι μου κάνει εντύπωση από την ιστορία της μουσικής, που κάθε μεσημέρι ξεδιπλώνεται μπροστά μου  στον καθημερινό μας περίπατο, πατέρα και κόρης.

 

 

Συνεχίζεται: «Η παρεξήγηση»


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη