Τρίτο και τελευταίο μέρος, αφιέρωμα σε μια παράσταση.

Η ασθένεια είναι ο πιο πειστικός γιατρός. 

Μαρσέλ Προυστ

Στις δεκαπέντε  μέρες του εκείνου  του Πάσχα, μεταξύ του κρεβατιού μου και των Νοσοκομείων, μου δόθηκε  η ευκαιρία να  σκεφτώ. Σε μια  κατάσταση οριακή που η ζωή και ο θάνατος είναι κοντά, η σκέψη αλλάζει, φωτίζεται, αναγκάζεται  -υπάρχει μια βίαιη κίνηση προς μια λύση μη επιθυμητή να δώσει μια λύση. Η βία  εκδηλωνόταν μέσα μου και   από έξω  από μένα με όρους πρωτόγνωρους. ‘’Εγώ’’   αν δεν αρρώσταινα, δεν θα μπορούσα να μπω  στη θέση της μάνας, της φυσικής μάνας  που δεν τραβολογά  το παιδί της,   δεν το θεώρει κτήμα της,  δεν  υποτάσσει   στην ευθυμία της τις ανάγκες του άλλου. Λογικά είχα  το δίκαιο με το μέρος μου. Αλλά τι είναι η λογική; Η αναμονή  για να δω το γιατρό που είχα επιλέξει  είναι το  στοιχείο που οδήγησε όλη την περιπέτεια αυτή, σε κάτι θετικό, σε κάτι μοναδικό. Αν είχα δεχτεί τη λύση των άλλων γιατρών, την  άμεση επέμβαση και διόρθωση του κλινικού φαινομένου, θα ήμουν  άλλος άνθρωπος  και που δέχτηκα αυτήν την λύση και που  την εφάρμοσα. Αλλά  δεν ήμουν. Περίμενα με υπομονή το γιατρό που πίστευα ότι θα μπορούσε πραγματικά να με βοηθήσει,  με κίνδυνο να χάσω τη ζωή μου από την αιμορραγία.  Αλλά  δεν ήθελα τίποτα λιγότερο, τίποτα κατώτερο.

Στο διάστημα της αναμονής χωρίς να το ξέρω,  έδινα δυνατότητα στο σώμα μου να επανέλθει. Επίσης  στη σκέψη μου  να δει διαφορετικά το τοπίο, που με είχε οδηγήσει στη συγκεκριμένη κατάσταση.  Η αρρώστια και η κούραση είναι καταστάσεις πολύτιμες. Αν τις λάβουμε πραγματικά υπ’ όψιν.  Αλλάζει όλη μας η οπτική για ένα θέμα.  Δε διδάσκομαι και δε διδάσκω. Αυτό που  επιθυμώ, είναι να μην φύγω από αυτήν την ζωή, χωρίς να καταλάβω λίγο τους κανόνες της. Χωρίς να βιώσω με κάποιο μαγικό τρόπο, τις δυνατότητες που έχουμε  για ευτυχία και δυστυχία και τι σημαίνουν οι λέξεις που έχουμε δώσει στα πρόσωπα και τα πράγματα.  Ποια είναι τα  σύνορα της τρέλας και της ισορροπίας,  τι σημαίνει αλήθεια και αγάπη,  τι είναι ο έρωτας στην πραγματικότητα,  ποια είναι τα μυστικά -γιατί δεν λέγονται και αν είναι πράγματι μυστικά. Γιατί υπάρχει  αδικία και γιατί δεν ξεκινούν όλοι οι άνθρωποι από ένα σημείο κοινό εκκίνησης,  σ’ ένα συλλογισμό; Γιατί  δεν αποφεύγουμε τη βία και τον πόλεμο και μήπως είναι απαραίτητα όλα αυτά… Αυτά και  άλλα πολλά.

Όταν συνάντησα  τελικά το γιατρό πέρασα  τρεις  μέρες μαζί του, τη μια για να με εξετάσει παραδοσιακά, τη δεύτερη στο νοσοκομείο που δούλευε για εξετάσεις με μηχανήματα  και  την τρίτη  μέρα για να μου ανακοινώσει τα αποτελέσματα. Τι  περίεργο,  όταν φτάσαμε στην τρίτη μέρα  ήδη είχε σταματήσει η αιμορραγία και έτσι ήσυχα και με κάποια χαρά παράξενη,  άκουσα τον λόγο του γιατρού  ‘από το στόμα του’.

Είχα ξεχάσει  γιατί αρρώστησα,  είχα ξεχάσει  τον άνθρωπο που μου προξένησε όλη αυτήν την ταραχή, είχα ξεχάσει την παράσταση. Νέα δεδομένα είχαν εισχωρήσει μέσα μου  για τη ζωή, τον άνθρωπο  και  την τέχνη. Η σχέση μου με τον συγκεκριμένο γιατρό, με έσωσε από πολλά  άλλα της ζωής  καμώματα  και κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτόν.

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]