Άλλη μια ημέρα μνήμης σήμερα. Για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, που οφείλεται σε μια σειρά εγκληματικών ενεργειών και μη ενεργειών, που οδήγησαν στο θάνατο πενήντα επτά συνανθρώπους μου ένα χρόνο πριν. Νέους συνανθρώπους μου, ως επί το πλείστον. Και ορφάνεψαν οικογένειες. Τραγικά ορφάνεψαν, βίαια. Ναι, ορφάνεψαν, όποιο κι αν ήταν το μέλος της οικογένειας που πέθανε – που μαρτύρησε έναν θάνατο άγριο, βίαιο. Και λέμε σήμερα ότι είναι ημέρα πένθους…
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν είναι μόνο σήμερα ημέρα πένθους. Είναι κάθε μέρα ημέρα πένθους, από την ώρα εκείνη που τα τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη και βρήκαν αποτρόπαιο θάνατο πενήντα επτά συνάνθρωποί μας. Για τις οικογένειες των ανθρώπων που έχασαν τόσο βάναυσα τη ζωή τους, είναι κάθε μέρα βαρύ το πένθος για το υπόλοιπο της δικής τους ζωής. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι απλά ξένος πόνος όνειρο.
Έτσι, ναι, στενοχωριόμαστε, άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο. Ναι, θυμώνουμε. Ναι, συμπάσχουμε. Ναι, φρίττουμε. Ναι, θέλουμε να αποδοθούν ευθύνες. Ναι, θέλουμε να ξανανιώσουμε ασφάλεια. Ναι, μας πνίγει το δίκιο. Και πού να το ΄βρουμε;
Δυστυχώς τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, όταν θα έπρεπε. Όχι, δεν θέλω να αποδομήσω τα καλά της πατρίδας μου, ούτε θέλω να τα βάλω όλα στο ίδιο τσουβάλι. Αυτή την αγανάκτηση, όμως, την εισπράττω από όλους γύρω μου και την βιώνω εξίσου. Και το πιο λυπηρό δεν είναι το τι έγινε, αλλά το τι δεν γίνεται. Που όσο και να διαμαρτυρηθώ, ό,τι πανό κι αν ανεβάσω, όσο κι αν δηλώσω θέση μέσω του όποιου βήματος μου δίνεται, όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσω διαμαρτυρόμενη, όσα ψηφίσματα κι αν υπογράψω, το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Και λέω αμφίβολο γιατί είμαι άνθρωπος μαχητικός και αισιόδοξος και δεν θέλω να πω κάτι άλλο, πιο αρνητικό.
Όμως, πού είναι η δύναμή μας, λαέ; Πού ακούγεται η φωνή μας; Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι εμείς, οι απ’ έξω, οι εκτός πένθους, ολοφυρόμαστε και οδυρόμαστε… στο διαδίκτυο. Εντάξει, θεμιτό, δεκτό, δεν το απαξιώνω. Όμως, κακά τα ψέματα, αύριο συνεχίζεται η ζωή και είναι μια άλλη μέρα. Όπως συνεχίστηκε και μετά τις 28 Φεβρουαρίου του 2023. Και κάτι άλλο θα θυμηθούμε. Για κάτι άλλο θα μιλήσουμε ή και όχι. Εμείς, οι εκτός πένθους, οι εκτός απώλειας. Οπότε, ξαναρωτάω, πού είναι η δύναμή μας; Πώς αντικατοπτρίζεται στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητά μας, στο μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας η αγανάκτησή μας; Η απαίτησή μας για δικαιοσύνη και για όλα τα αγαθά που κανένας άνθρωπος επί γης δεν θα έπρεπε να στερείται εν έτει 2024 μετά Χριστόν;
Και μετά σκέφτομαι… και τι; Να μην κάνω τίποτα; Να μην διαμαρτυρηθώ, να μην απαιτήσω, να μην διεκδικήσω, να μην αγωνιστώ; Αλίμονο, φυσικά και όχι! Τα αγαθά κόποις κτώνται! Αλλά πολύς ο κόπος και ο χρόνος πολύς, πολλές οι θυσίες και το αντίκρισμα έρχεται με το σταγονόμετρο… Αυτή η συνθήκη δεν παύει να με εκπλήσσει…
Είμαι μάνα ενός μικρού παιδιού. Είναι η χαρά της ζωής μου, τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ αυτή την αγάπη. Τίποτα. Δεν τολμώ καν να διανοηθώ το ενδεχόμενο της μη ύπαρξης του παιδιού μου στη ζωή μου. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ ούτε σαν σκέψη. Δεν είναι η φυσική συνέπεια των πραγμάτων η μάνα να χάνει το παιδί της. Πώς να μην συμπάσχω, λοιπόν, με κείνες τις μανάδες των Τεμπών του 2003, με τούτες τις μανάδες των Τεμπών του 2023; Πώς να ενεργήσω αποτελεσματικά, πού ακούγεται η φωνή μου, ποια η δύναμή μου…
Γι’ αυτό δεν θέλω να θυμάμαι τα Τέμπη. Τα Τέμπη που για δεύτερη φορά με σημάδεψαν τόσο βαθιά. Τα Τέμπη που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω.
Αφήστε το σχόλιο σας