Α.  Ανεπίδοτο γράμμα σε μαθήτρια

Αγαπητή  Β.

Βιάζεσαι.   Γιατί;

Έχεις τη ζωή σου και τη δουλειά σου και τις σπουδές σου και πάνω από όλα την υγεία σου.  Αυτό για  το οποίο πάσχουμε  μαζί είναι διαφορικό. Δεν μπορείς ακόμη να το καταλάβεις, το τοποθετείς σε ράφια για να μπορείς να το  διαχειριστείς εύκολα. Κανένα πολύτιμο για τον άνθρωπο δεν θα έπρεπε να είναι σε ράφι. Μη ταξινομείς  τα πράγματα και τους ανθρώπους. Μαζί μου θα έπρεπε  αν θέλεις να προχωρήσεις, να μάθεις  να εκτιμάς κάθε στιγμή  και κάθε προσπάθεια δική σου η δική μου. Αν ήθελα  να κάνω καριέρα θα είχα κάνει,  δεν μου λείπει τίποτα, το αντίθετο, επομένως θα έπρεπε να υποψιαστείς ότι μ’ ενδιαφέρουν άλλα  πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις και δράσεις. Οι επιλογές μου είναι διαφορετικές και ήταν  από επιλογή μου δύσκολες και έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό και γνήσιο χρόνο – χώρο. Όλα έχουν ένα σκοπό. Κάθε σωστή στιγμή στο σωστό χρόνο. Εγώ μπορώ να σε πιέσω. Εσύ όχι. Εσύ είσαι στην αρχή της ζωής  και εγώ  βαδίζω προς το τέλος.  Δεν μπορείς να πιέσεις τον δικό μου χρόνο, ούτε να μιμηθείς τις αντιδράσεις μου, τις σκέψεις μου και τις ανάγκες μου, διότι δεν είναι φυσικό να έχουμε τις ίδιες ανάγκες και ζητούμενα, λόγω διαφορά ηλικίας και εμπειριών.

Μη μιμείσαι. Άφησε τη ζωή και τους ανθρώπους να αφήσουν τα χνάρια τους επάνω σου, μην προστατεύεσαι. Θα μαζευτούν πολλά με τα χρόνια και αγαθά και σκοτεινά  στοιχεία, αλλά δεν θα ξέρεις τι να τα κάνεις. Ο άπλετος χρόνος που δίνουμε στη μάθηση  είναι παράλληλα και  η δική μας  εκπαίδευση  στην αυτοπροστασία.  Όταν θα είσαι  έτοιμη για περισσότερη υπομονή και ταπεινότητα  και σχέση ουσίας με τον χρόνο  και με την  γνώση, μπορεί  να ξαναβρεθείς  στο δρόμο μου. Μέχρι τότε  χρειάζεται να χωρίσουνε οι δρόμοι μας. Συχνά χρειάζεται απόσταση στη σχέση των ανθρώπων  όταν φτάνουν σε μη δημιουργικές στιγμές. Θυμάμαι ακόμη το τραγούδι σου  ‘πουλί μ’ γιατί…’  Και την φωνή σου  να με αγγίζει  στα κατάβαθα της  ψυχή μου. Αντιστέκομαι στο κάλεσμα της φωνής σου Β. Στις Σειρήνες  της νιότης σου. Και πιέζω  τον εαυτόν μου να θυμάται και την ανυπομονησία σου σε όρια ασέβειας. Αυτά τα δύο πρέπει να δουλευτούν  μεταξύ τους πολύ και σκληρά για να βγει κάτι γνήσιο και μοναδικό, κατά την ταπεινή μου παρατήρηση. Θα  χαρώ να σε ξαναδώ με την  επιθυμία της μάθησης στο πρόσωπό σου. Μέχρι τότε και εγώ λυπημένη αλλά αποφασισμένη, σε χαιρετώ.

Με αμφιβολίες πολλές,

Μ.Π., Αθήνα  2005

Β.  Ανεπίδοτο Γράμμα σε σύζυγο

Αγαπημένε   Κ.

Πρέπει να χάσουμε την αγάπη μας  για να την βρούμε και πάλι.

Εγώ την βρίσκω ξανά μέσα  από την αγάπη για την ζωή και τους ανθρώπους. Αν και ημιτελής  και όλα  γύρω μου ημιτελή, μπορώ να πω ότι θα ήθελα να ζήσω μαζί σου και πάλι  και να μοιραστώ  πράγματα. Νοιώθω μέσα μου μια αφοσίωση να γεννιέται αλλά δεν ξέρω προς ποιαν κατεύθυνση, όπως επίσης μια καθαρότητα  και πότε κατευθύνεται  προς σε εσένα και άλλοτε σε άλλα μέλη της οικογένειας. Νομίζω ότι το θέατρο έχει  τελειώσει για μένα και δεν ξέρω  ακόμη τι είναι  αυτό που αρχίζει.

Ακόμη προσπαθώ να είμαι παρούσα  στην κοινή μας ζωή. Ψάχνω την ειλικρίνεια των στιγμών. H τέχνη με συγκινεί  ακόμη, αλλά αναγνωρίζω με την πάροδο  του χρόνου, όσο ποτέ,  πόσο ημιμαθής είμαι  και έτσι  θέλω να σταματήσω και να διδάσκω. Άλλη μου μια αγάπη σε  αμφισβήτηση. Αντίθετα έχω μια διαβολεμένη βουλιμία να μάθω νέα πράγματα. Η Ελλάδα με πληγώνει και αυτό το νοιώθω πιο έντονα όταν βρίσκομαι  έξω από τον τόπο μου, όπως τώρα. Ακόμη  και η νόστος μου  φαίνεται  μαρμαρωμένη. Όμως  η Ελλάδα  με έχει μάθει  να είμαι αυτή που είμαι, να είμαι δυνατή, πάνω απ’ όλα. Θέλω να πω κλείνοντας  αυτό το σύντομο γράμμα από την Αγγλία, με έναν ουρανό λαμπερό και σχεδόν Μεσογειακό, τόσο παράδοξο για αυτό το μεγάλο νησί, λέω λοιπόν, πως και  εσύ, είσαι μέρος της δύναμής μου. Και δεν είναι εύκολο να σε αποχωριστώ.

Να προσέχεις.

Εύχομαι να συναντηθούμε  γρήγορα.

M.Π. 2010 Taunton

4, Elm Grove

England