[Στην Λιλή Ζωγράφου]
Εκέντησες επάνω στο κορμί μου
τα πάθη σου, με σταυροβελονιά.
Σαν σε φιλούσα, υφαντό στην ύπαρξή μου
Στημονυφάδιζες, Δαμασκηνό μ’ απλοχεριά.
Αγιάτρευτο θα αφήσω τον καημό σου
για να ’χεις, ν’ αφορίσεις μια ψυχή
και ’γω, προσκυνητάρι θα ’χω τον μαστό σου
τους Άγιους Τόπους, όπως έχει ένας “χατζή”.
Δεν με φοβίζει που πετάς σαν πεταλούδα
και λίγο νέκταρ ξεζουμίζεις όπου βρεις.
Μόνο φοβάμαι, όταν γίνεις χρυσαλλίδα
Απομεινάρι μιας ακόλαστης μορφής.
Βωμός τριών θεών η παρθενιά σου
που έχασες υμνώντας τη ζωή.
Ποτέ δεν σκέφθηκες να κρύψεις τ’ αχαμνά σου
και ’γω υποζύγιο στην όλη σου ορμή.
Η έκσταση λουλούδια ζωγραφίζει
και ο παράδεισος σεμνά σε χαιρετά.
Χώρο και χρόνο το κορμί σου στροβιλίζει
όταν ο έρωτας το χέρι σου κρατά.
Το χάδι σου απόσταγμα αισθήσεων,
μια επανάσταση νευρώνων προκαλεί.
Δώρο θεών και επίκληση ημίθεων
η αγάπη σου, ανάβλυσμα, πηγή.
Η μήτρα σου, της ύλης χωνευτήρι,
το μεγαλείο της ζωής δημιουργεί
και η υφή σου στου μυαλού μας το εργαστήρι,
πάντα μια άβυσσος, χωρίς τέλος και αρχή.
Θανάτους η γονιμότητά σου μαστιγώνει,
όταν το κλάμα του νιογέννητου ακουστεί
και το κουράγιο σου τον πόνο τον σταυρώνει,
καθώς το σώμα στον κόσμο φέρνει μια πνοή.
Μυρόβλυτη οπτασιά του ονείρου
η αιωνιότητα, με εσένα έχει ντυθεί.
Σαν Κλυταιμνήστρα ή Πηνελόπη ενός Ομήρου,
γυναίκα άφθαρτη, είσαι η ίδια η ζωή!!!
Ευχαριστώ !!