Άγιε  Βασίλη,

Δεν θυμάμαι παιδί να σου έστελνα γράμμα. Δεν έστηναν η αλήθεια είναι και κουτιά έξω απ’ τα ταχυδρομεία να έρχονται τα γράμματα κατευθείαν σε εσένα!  Ένα τρίκυκλο ποδηλατάκι θυμάμαι, που από το τιμόνι του κρέμονταν πλαστικά, κόκκινα  κρόσια. Και την αίσθηση της ευτυχίας που ξεκινούσε από το μπόι μου και απλωνόταν τριγύρω στην μικρή μου πραγματικότητα.

Από τότε, ίσως και ντροπή να γράφω τώρα. Αλλά κοιτάζω γύρω μου κι άκρη δεν βρίσκω. Το χάσαμε οι άνθρωποι! Σωρό τα στυλό, τα χαρτιά και τα θέλω, μάθαμε να ζητάμε. Και να μας δίνονται, τις πιο πολλές φορές χωρίς περίσσιο κόπο, όλα! Τόσα πολλά που βαρεθήκαμε να τα ζητάμε και σκεφτήκαμε το ευκολότερο. Να τα αρπάζουμε. Στα γρήγορα, να γλυτώνουμε και το χαρτί και τα στυλό και τα γραμματόσημα και τα πούπουλα!

Ο χρόνος  για όνειρα και ελπίδες χαμένος, η προσπάθεια να σκεφτεί ο καθένας τα λάθη του και με χαμηλωμένα μάτια να καταλάβει πως πρέπει να πάψει να ζητά, μεγάλη. Πού καιρός για ταπεινότητα, πίστη σε κάτι που δεν φαίνεται με τα μάτια, πού καιρός να αφήσουμε τα «πράγματα» στην άκρη και να ευχηθούμε για τα άλλα, τα σπουδαιότερα.

Γύρω, σωρός οι σκοτωμοί, οι κλεψιές, οι θάνατοι. Σωροί μεγάλα λόγια, φτηνές σκέψεις, κενές ψυχές. Κι όσο πιο πολύ αδειάζουμε από δαύτη, τόσο πιο πολύ φωτίζουμε το σύμπαν! Οικονομία στο  μηδέν και φωταγωγημένες λεωφόροι, γιρλάντες φωτεινές  να φέγγουν τη μοναξιά μας. Αυτήν που κουρνιάζει στα παγκάκια και κρύβεται στο μεσοδιάστημα απ’ το επόμενο λαμπύρισμα. Για τα κενά, όμως, δεν είναι ευχάριστο να μιλά κανείς.

Σε έναν κόσμο που έμαθε να ξεχνά να μιλά, να εύχεται και να προσεύχεται, αυτό το τελευταίο ειδικά, ξεπερασμένο και μπανάλ, σε ένα κόσμο που αποχαυνώθηκε τυλιγμένος στην επίκαιρη ευτυχία του έχω, που έμαθε να κυβερνιέται και να σέρνεται , τι να σου πω να φέρεις;

Υγεία, όσοι την έχουμε τη θεωρούμε δεδομένη. Τη ζητάμε γιατί έτσι συνηθίζεται να ευχόμαστε τις μέρες τούτες. Ειρήνη, η βόμβα που σκάει στου διπλανού το σπίτι βαράει, δεν έχει ανησυχία για εμάς. Αγάπη, τη νερώσαμε σαν κρασί τα καλοκαίρια.

Θα δανειστώ μια φράση ενός παιδιού με καθαρή ψυχή για τελειώσω το γράμμα μου. «Δεν θέλω να σε επιβαρύνω άλλο». Ευχήσου να γίνουμε καλύτεροι…

Με πίστη.