Φιλαράκι μου.

Μόλις χτες ήταν τα γενέθλιά σου. Πάει καιρός που δεν επικοινωνούμε.

Αλλά στ’ αλήθεια πίστεψες πως ξέχασα τα γενέθλιά σου;

Aυτό δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά να, κουράστηκα λίγο να κυνηγάω τη ζωή σου, να σου στέλνω λουλούδια, να είναι η κάθε ανάσα μου για σένα.

Ήσουν, μου ήσουν πάντα τόσο πολύτιμος. Από τα εφηβικά μας χρόνια μέχρι και τώρα, στα χρόνια της βαθιάς ωριμότητας.

Σου έγραφα πάντα. Είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος μου να εκφράζομαι.

Πολλές φορές χωρίζαμε μαλωμένοι και πάντα εγώ ήμουν εκείνη που ξανάκανα το πρώτο βήμα. Δεν άντεχα να μη σε βλέπω, να μη σου μιλώ, να μη σ’ αγκαλιάζω.

Μα η ζωή τα έφερε έτσι που χαθήκαμε κοντά τριάντα χρόνια. Με ξέχασες; Σε ξέχασα; Ξεχαστήκαμε;

Kάναμε οικογένειες. Δεν ζούσαμε καν στην ίδια πόλη. Μάθαινα λίγα νέα σου από κοινούς φίλους.

Κι ένα βράδυ μεταξύ ονειροπόλησης και επιθυμίας, η ύπαρξή σου με χτύπησε τρυφερά στην πλάτη, και στη σκέψη πως τα χρόνια κυλούν αμείλικτα, θέλησα, επιδίωξα να σε ξαναδώ με μια πρωτόγνωρη τρυφερότητα και με αισθήματα που μόνο στο χαρτί μπορούσα να εκφράζω.

Βρεθήκαμε εδώ, στη μικρή μας πόλη. Αλλαγμένοι και οι δύο από τον χρόνο. Όμως εμμονικά  κρατούσα την εικόνα σου του εφήβου, του μικρού μου αγαπημένου.

Οι συναντήσεις μας πύκνωσαν για ένα διάστημα. Η τηλεφωνική επικοινωνία καθημερινή.

Βρέθηκα σε μια δύνη αντικρουόμενων συναισθημάτων. Εσύ και η ζωή μου όπως κυλούσε σε ήρεμους οικογενειακούς ρυθμούς;

Εσύ και τίποτα άλλο απ’ την τακτοποιημένη ζωή μου;

Aυτή η καθημερινή μου αναστάτωση βρήκε διέξοδο πάλι γράφοντας. Ποιήματα, μικρά πεζά κείμενα που άλλα στα κοινοποιούσα και άλλα όχι. Ήταν και μια φυσική συστολή μου, που δεν με άφηνε να ξεκαθαρίσω το τοπίο. Κι όταν αρκετές φορές ο ζυγός έγερνε προς το δικό σου μέρος, έκανα μια ηρωική έξοδο απ’ τη ζωή μου ως τότε. Αλλά πάλι πισωγύριζα.

Κι έτσι πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια.

Σαν σε “διαζύγιο κοινή συναινέσει” αποφασίσαμε να μείνουμε φιλαράκια. Με συχνή επικοινωνία όπου λέγαμε τα ζόρικα μα και τα ευχάριστα συμβάντα στις ζωές μας.

Αλλά το ένοιωθα πως κι αυτή η σχέση έφθινε μέρα με τη μέρα. Μέσα σε μια έκρηξή μου σε πρόσβαλα και αμφισβήτησα την μέχρι τότε ζωή σου. Δεν ζήτησα ποτέ συγνώμη. Κι έτσι χαθήκαμε πάλι και δεν ξανανταμώσαμε. Απόλυτο σκοτάδι για τη ζωή σου. Απόλυτο σκοτάδι για τη ζωή μου. Κι έτσι πορευόμαστε.

Τούτο το γράμμα θα ήθελα να είναι αλλιώτικο. Θα ήθελα να είναι μια γέφυρα επανασύνδεσης, έστω έτσι σαν φιλαράκια.

Όμως όπως δεν σου είπα ευχές για τα χτεσινά σου γενέθλια, έτσι και το γράμμα αυτό θα μείνει ανεπίδοτο.

Κι ας αιμορραγεί μια πληγούλα μέσα μου…