Της μοναξιάς μου το κενό

συντρόφευα το βράδυ

ώσπου ένα αστέρι φωτεινό

με άγγιξε στο σκοτάδι.

Όνειρο ζούσα σ’ ακρογιάλι

μικρών στιγμών τη ζάλη

ερωτικού Σεπτέμβρη τον παλμό

μιας αμμουδιάς κρυφής τον στεναγμό.

Χρυσή η άμμος αντανακλά

το φως του ήλιου από ψηλά

το μπλε της θάλασσας και του ουρανού

ωδή στον έρωτα του εκστασιασμού.

Τελειώνει η μέρα, γλυκό το δείλι

μαζί της παίρνει δίψα απ’ τα χείλη

φεύγει η μαγεία, ο κύκλος κλείνει

μιας τρικυμίας  γυμνή γαλήνη.