Τα  γράμματά σου ευθυγραμμισμένα,

να φτιάχνουν λέξεις,

σχέδια, έξοδα, υποθέσεις…

Μου θυμίζουν πως ο κόσμος

συνεχίζει να υπάρχει και δίχως σου,

τυλιγμένος  το πέπλο μιας σωτήριας άγνοιας

που καταλήγει βαθιά εκούσια:

πόσο ευθύνη κουβαλάνε στους ώμους τους

οι αδαείς αυτού του κόσμου;

Τυλιγμένη στο πέπλο της η ζωή,

όλη φορτωμένη σε λέξεις,

μετρημένη σε καταθέσεις,

κυβισμένη σε διαστάσεις,

καθώς τα όρια και τα όνειρα

-πάντα-

οι αλυσίδες των ζωντανών.