Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!

Για το μήνα Μάρτιο η στήλη παρουσιάζει μια νέα και ταλαντούχα ποιήτρια, που διακρίνεται για την ορμή και την ευαισθησία των στίχων της.

Θα ΄ρθει μια μέρα

Θα ‘ρθει μια μέρα

που τα υγρά, ανήλιαγα σπίτια

Θα βγουν στο σεργιάνι

Θα θερμάνουν τα κοκαλάκια τους επιτέλους.

Τα χαμόγελα από δρομάκια

Θα γίνουν λεωφόροι

Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα

σαν στάση τρένου

να κατεβαίνουν ενθουσιώδη τα πλήθη.

Θα ‘ρθουν κι αυτές τις μέρες

Θα ‘ρθουν μέρες που οι καλόβολοι άνθρωποι

Βολεμένοι στην πολυθρόνα τους

Με μια κουβερτούλα στα πόδια

Θα δώσουν λόγο

Για όσα δεν είπαν

Δεν έκαναν

Δεν άγγιξαν τρυφερά, έστω με ένα βλέμμα.

Θα ‘ρθουν τούτες οι μέρες

Με ένα σουγιά να ανοίξει τη σιωπή…

Έτσι έλαχε

Σακατεμένες ψυχές,

με τα παράθυρα του θέλω ερμητικά κλειστά

Γιατί έτσι έτυχε…

Γιατί όρισε η μοίρα…

Κοντόφθαλμη ματιά

Ξέχασε να δει

Ξεχαρβαλωμένα παπούτσια

να πατούν ξεχαρβαλωμένα όνειρα

Τρυπημένες ποδιές

Να τρυπούν αιθέριες σκέψεις.

Δεν πλάστηκε ο κόσμος

διόλου αγγελικός

Μα εμείς να τον πλάσουμε

Με φωτιά και τσεκούρι.

Με μουσικές ν’ ανασάνει.

Χρώματα να αναστηθεί.

ιστορίες αραδιάζει

Το καινούριο που θα ‘ρθει.

Το καλοφτιαγμένο πιάτο σου

Το πιάτο σου καλογαρνιρισμένο

με ό,τι πιο ακριβό, δελεαστικό,

 είν’ έτοιμο να το γραπώσει ο ουρανίσκος σου,

μέχρι την τελευταία μπουκιά.

Αγνοείς (τάχα)

καθετί

σ’ αυτό

το δικό σου πιάτο.

Εμείς το πλάσαμε

Βήμα με βήμα.

Χέρι με χέρι.

Εμείς οι αόρατοι,

Που τα μάτια σου δε σηκώνεις σε μας

Κι ας  ματώσανε οι πατούσες, τα χέρια σε δρόμους, σε χωράφια.

Στις δικές σας πάντοτε υπηρεσίες δηλαδή.

Εμείς καταθέτουμε δειλά την ψυχή μας,

κάθε μέρα στο πιάτο σου

Και συ σιωπηλά απέρριψες την ύπαρξή μας,

με τη στιλπνή, φασαριόζικη ζωή  σου,

αγνοώντας πως έτσι ετοιμάζονται στρατιές

ν’ αναποδογυρίσουν το καλοφτιαγμένο πιάτο σου.

Τρύπιες λέξεις

Τρύπιες λέξεις

Περιφέρονται σχεδόν αόρατες

Τρύπιες λέξεις

Δεν τις μπάλωσε κανείς

Δεν πρόλαβε

Λέξεις να πουν

Να καρφώσουν

Μη νομίζεις

Τρύπιες, μα όρθιες.

Ακριβή  μου Sheniz

Μάτωσε το χέρι σου ακριβή μου,

Χρόνια τώρα.

Απλώνεται ακίνητο.

Άθλο θα το ’λεγα,

να φτάσεις το δικό μου.

Μάτωσε το χέρι σου

Και το δικό μου γάγγραινα το βασανίζει

χρόνια τώρα

Θα ανταμώσουμε Sheniz μου;

Θα σμίξουνε οι ήλιοι μας;

Βαδίζω αργά, μπας και δε με καταπιεί η λάσπη

Κοντά είμαι.

Ψάξε την ανάσα μου,

στο φύσημα τ’ ανέμου

Εν μέσω απουσίας

Ξαναγεννήθηκε η αλληλεγγύη,

Μέσα από τις στάχτες της,

Εν μέσω απουσίας

Απουσία του παραμικρού ίχνους χαράς

Ούτε καν σκιές από χαρά να πηγαινοέρχονται

Κλειδωμένες αγκαλιές

Βαλσαμωμένη γραφή,

Στραγγισμένη κατά καιρούς

Γίνομαι εγώ η απουσία,

Μιας και της άφησα δρόμο να περάσει.

Σπαρταράει το χαμόγελό σου

Με παίρνει απ’ το χέρι

Γραπώνομαι

Πήρε φωτιά η ματιά

Απουσία: Ευτυχώς και επιτυχώς την ξεφτιλίσαμε,

Με λέξεις και κοιτάγματα.

Ας είναι…

Η Γιαννούλα Κυπρή γεννήθηκε το 1976 και κατάγεται από την Αμμόχωστο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρνακα.  Το 1997 διορίστηκε  ως δασκάλα στη Δημοτική εκπαίδευση.  Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο του Birmingham, με τίτλο: «Information and Computer Technology in Education». Κατά καιρούς αρθρογράφησε σε εφημερίδες και έκανε και κάποιες δημοσιεύσεις ποιημάτων της στο πολιτιστικό περιοδικό Νέα Εποχή. Στην ποίησή της πραγματεύεται την ειρήνη, την προσφυγιά, τον ρατσισμό, την κοινωνική ανισότητα αλλά και την πάλη του καθημερινού ανθρώπου για επιβίωση μέσα από τις κατά καιρούς επίκαιρες καταστάσεις που τον κλυδωνίζουν.