[Σχήματα ανθρώπων και ψυχών στα ταξίδια μου

 Μικροί κόσμοι όλοι τους ένα γύρω…

 Κάποιοι ξεχωριστοί, στο σχήμα της ελπίδας

 Στο σχήμα της καρδιάς…]  Λ.Ζ.

Τ’ αποσταμένα απ’ τον άνεμο μαλλιά σου σαν κοιτάζω…

ξέρω τις τόσες θάλασσες που σε ταξίδεψαν

Το πρόσωπό σου το σκαμμένο

απ’ τις ρυτίδες τής χαράς σου και της λύπης, ξέρω…

Για το καθάριο βλέμμα σου, τ’ αχάραγο

όμως τώρα, έλα, κάτσε και πες μου…

Για τα λουλούδια στην αυλή σου…

τα χέρια τα ζεστά σου, τα γαλήνια μάτια σου

Δείξε μου τα ‘ποιήματά’ σου

τ’ αντίβαρο στον πόνο σου να δω…

Μάθε μου την απαλωσιά σου αυτή…

και τη ζεστή, καλωσυνάτη σου αύρα

Κι εκείνο το σιγανό τραγούδισμά σου, μάθε μου

που αρωματίζει τον αέρα και στροβιλίζει στο μυαλό τις σκέψεις

Το βλέμμα πώς να ξεγλιστρά απο τις χαραγιές του χρόνου,

την αθωότητά του να γλυτώσει…

Το ασημοκέντητο κουκούλι μου

μάθε μου πως να πλέκω, μέρα τη μέρα…